INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu
 Tadeusz Skulina     

Tadeusz Skulina  

 
 
Biogram został opublikowany w latach 1997-1998 w XXXVIII tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Skulina Tadeusz (1929–1992), slawista, polonista, profesor Uniw. im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Ur. 25 XI w Katowicach, był jednym z czworga dzieci Wiktora, referendarza w Urzędzie Wojewódzkim w Katowicach, i Jadwigi z domu Kłak.

Szkołę powszechną ukończył S. w Katowicach. Podczas okupacji niemieckiej od początku r. 1941 do lutego 1945 pracował przymusowo w niemieckim gospodarstwie rolnym we wsi Łęg w pow. śremskim. Po wojnie rozpoczął naukę w Gimnazjum im. Józefa Wybickiego w Śremie i tu w r. 1950 uzyskał świadectwo dojrzałości. W t.r. podjął studia na Uniw. im. Adama Mickiewicza w Poznaniu w zakresie filologii polskiej, ukończył je w r. 1955, uzyskując stopień magistra już jako pracownik tego Uniwersytetu (zastępca asystenta), którym został rok wcześniej. Pisaną pod kierunkiem Władysława Kuraszkiewicza pracę magisterską pt. O aspekcie czasowników w słowniku Mączyńskiego opublikował w „Zeszytach Naukowych Uniw. im. A. Mickiewicza. Filologia Polska 3” (P. 1959). Doktorat uzyskał w r. 1961 na podstawie pracy Rozwój grup spółgłosek zwarto-szczelinowych w języku polskim (P. 1964, promotorem był Kuraszkiewicz). Ponadto opublikował jeszcze kilka artykułów z tego zakresu.

Zainteresowania naukowe S-y rozszerzyły się później na slawistykę i przesunęły się w dziedzinę onomastyki, głównie antroponimii. Do ugruntowania tych kierunków badań przyczynił się półroczny staż naukowy S-y w Moskwie i Leningradzie. Głównym ich wynikiem była rozprawa pt. Staroruskie imiennictwo osobowe, która stała się podstawą habilitacji w r. 1973. Opublikowana została w „Pracach Onomastycznych Komitetu Językoznawstwa PAN” (Wr. 1973, 1974 nr 20 i 21). Po habilitacji otrzymał S. w r. 1974 etat docenta. T.r. zaczął pełnić w Instytucie Filologii Polskiej Uniw. im. A. Mickiewicza funkcję kierownika Studium Zaocznego Filologii Polskiej. W l. 1975–81 był zastępcą dyrektora Instytutu. W r. 1991 został powołany na stanowisko profesora w tymże Instytucie. Poza rozprawą habilitacyjną i kilku artykułami dorobek S-y w zakresie rutenistyki obejmuje również opracowanie edytorskie i językowe z kolbergowskich rękopisów trzech obszernych tomów serii „Dzieł wszystkich” Oskara Kolberga dotyczących ziemi sanockiej i krośnieńskiej, a więc terenów językowo mieszanych polsko-ruskich (t. 49–51, Wr.-P. 1974, 1972, 1973) oraz opracowanie kilkudziesięciu ruskich haseł nazewniczych dla „Słownika starożytności słowiańskich” (Wr. 1977 VI cz. 1).

Po habilitacji S. przeniósł badania onomastyczne na teren polonistyczny i prowadził je w trzech kierunkach. Na pierwszy składają się artykuły o charakterze teoretycznym, dotyczące słabo dotąd pod tym względem opracowanych klas nazw własnych: Funkcje przezwiska w systemie antroponimicznym („Studia z filologii polskiej i słowiańskiej” T. 13: 1974), Funkcje i antroponimiczny status pseudonimów („Studia Polon.” T. 3: 1976), Onomastyczny status kryptonimów (tamże T. 10: 1983). Drugi kierunek to badania nad dziejami polskiego nazewnictwa kobiecego. S. napisał cykl artykułów (ogłaszanych od r. 1987) i przygotowywał monografię z tego zakresu (pozostawiona redakcja bliska jest wersji ostatecznej). Trzeci kierunek dotyczył procesów ustalania się nazwisk w dobie średniopolskiej; tu należą artykuły: Antroponimiczne funkcje nazw zawodowych w XVII i XVIII wieku („Studia Polon.” T. 16/17: 1991), O ustalaniu się nazwisk mieszczańskich i chłopskich w Wielkopolsce XVII wieku („Onomastica” R. 33: 1989) i in.

S. był członkiem Komisji Językoznawczej Poznańskiego Tow. Przyjaciół Nauk, Polskiego Tow. Językoznawczego i Tow. Miłośników Języka Polskiego. Kilkakrotnie był też wyróżniany nagrodami Ministra Szkolnictwa Wyższego i Rektora Uniw. im. A. Mickiewicza. Zmarł 23 XI 1992 w Poznaniu i został pochowany na tamtejszym cmentarzu przy ul. Wojciechowskiego. Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Żonaty (od 28 I 1967) z Danutą z Żabińskich, nauczycielką, polonistką, S. pozostawił córkę Agnieszkę, zamężną Czyżak, polonistkę.

 

Pihan-Kijasowa A., Bibliografia prac prof. Tadeusza Skuliny za lata 1958–1993, „Studia Polon.” T. 20: 1994 s. 13–17: – Rzepka W. R., Walczak B., Życie i działalność prof. Tadeusza Skuliny, tamże T. 20: 1994 s. 5–11 (fot.); Zierhoffer K., Śp. Tadeusz Skulina (1929–1992), „Język Pol.” R. 73: 1993 s. 114–16; – „Głos Wpol.” 1992 nr 278–9.

Karol Zierhoffer

 
 

Chmura tagów

 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.