Grzybowski Teofil h. Prus II, przydomek rodowy Windyka (zm. po 1676), podkomorzy czerski, starosta grodzieński. Był najmłodszym synem Teofila, również podkomorzego czerskiego, i Małgorzaty Odrzywolskiej. W r. 1648 podpisał wraz z ziemią czerską elekcję jako starosta grodzieński. W r. 1664 był dworzaninem królewskim, a w r. 1670 podkomorzym czerskim. G. był zwolennikiem króla Michała, toteż w jego obronie stanął w obozie konfederackim pod Gołębiem i Lublinem, gdzie 10 XI 1672 r. został naznaczony z Wielkopolski na rezydenta przy królu, a w grudniu t. r. posłował z sejmiku generalnego mazowieckiego do króla. W lutym 1673 r. wybrany deputatem zjazdu konfederackiego, jako kontynuacji konfederacji generalnej spod Gołębia i Lublina, do malkontentów, prowadził do zgody stronnictwo królewskie i francuskie. G. brał żywy udział w życiu sejmikowym swego woj. mazowieckiego, posłował do królów, był deputatem do komisyj, np. w r. 1676 na lwowską komisję skarbową. Na potrzeby ziemi czerskiej pożyczył 4 000 zł, które dopiero w r. 1700 obiecano wypłacić jego synowi Stanisławowi, wówczas chorążemu czerskiemu. G. podpisał ze swą ziemią w r. 1674 elekcję Jana III. Brał udział jako poseł czerski w sejmach w l. 1662, 1670, 1674, 1676, ale nie zaznaczył w nich swego udziału wybitniejszą aktywnością.
G. wstępował kolejno trzykrotnie w związki małżeńskie: z Felicjaną Boglewską (z niej syn Franciszek, kasztelan inowrocławski, i dwie córki), z Elżbietą Żelińską (z niej syn Stanisław, kasztelan czerski, oraz dwie córki) oraz z Teresą Krzywczycką (z niej syn Izydor Maciej, kasztelan czerski).
Franciszek G. (ok. 1645–1709) w młodości został wysłany na dwór królewski, gdzie w r. 1670 był dworzaninem Michała Korybuta Wiśniowieckiego. W r. 1676 został mianowany podstolim czerskim. W r. 1685 był marszałkiem generału mazowieckiego i posłował na sejm z ziemi czerskiej. W r. 1691 był podstarościm i sędzią grodzkim warszawskim. W r. 1692 chorąży czerski, w r. 1695 mianowany kasztelanem inowrocławskim. W r. 1697 podpisał elekcję Augusta II, był jednak przeciwnikiem nowego króla. W r. 1701 zalecał go ogólnikowo sejmik czerski do nagrody za zasługi. Na sejmie r. 1703 był wyznaczony deputatem do trybunału skarbowego. W r. n. jako jeden z pierwszych wystąpił przeciw Augustowi II, podpisał konfederację wielkopolską i odtąd został gorliwym stronnikiem Leszczyńskiego. Toteż przez niego został mianowany wojewodą brzesko-kujawskim. Żonaty po raz pierwszy z Katarzyną Prażmowską, miał z nią dwóch synów i cztery córki; wstąpił ponownie w związki małżeńskie z Eleonorą Mniewską, wdową po Pawle Gembickim.
Boniecki; Uruski; – Przyboś A., Konfederacja gołąbska, Tarnopol 1936; Walewski A., Dzieje bezkrólewia po skonie Jana III, Kr. 1874; – Pisma do wieku i spraw Jana Sobieskiego, Wyd. F. Kluczycki, Kr. 1880–1 I cz. 2, Acta Hist., II; Vol. leg., IV 234, V 48, 309, 336; – Zbiory Zakł. Dok. IH. PAN w Kr.: Teka Pawińskiego nr 3, 17, 31.
Adam Przyboś i Jan Wimmer