Karwosiecki Tomasz Antoni h. Lubicz (ok. 1722–1799), profesor Akademii Zamojskiej, pisarz religijny, ksiądz. Początkowo kształcił się w Akad. Zamojskiej, a następnie od 1 XII 1740 r. studiował w Akad. Krak. W dwa lata potem był już bakałarzem sztuk wyzwolonych i filozofii. W r. 1742 oficyna uniwersytecka wydała pierwszą jego broszurę, pt. Regula angelicae vitae praestantissima D. Michael Gedroyć… (Cracoviae 1742), dedykowaną J. K. Mniszchowi. We wrześniu 1743 r. jako doktor filozofii został powołany na profesora Akad. Zamojskiej. W l. 1743–6 nauczał w niej analogii z ortografią. W czasie wizytacji bpa Laskarysa K. był jednym z 6 profesorów prowadzących, choć nieregularnie, zajęcia. W latach następnych wykładał retorykę z dialektyką (1747), logikę (1750), wymowę (do 1752) oraz prawo koronne (1753–62). Przed objęciem ostatniego z wymienionych przedmiotów K., jako kanonik zamojski, zdobył najprawdopodobniej doktorat obojga praw. W r. 1762 zrezygnował z wykładów prawa kor. na rzecz Wiktoryna Pawłowskiego. W okresie pełnienia funkcji profesorskich ukazały się, nakładem oficyny zamojskiej, dalsze jego prace: Eminentia honoris infulati… (1750), dedykowana Aleksandrowi Trembińskiemu, i Idea apostolicae… (1753), dedykowana Walentemu Wężykowi, biskupowi chełmskiemu.
Z imieniem K-ego związane są jednak przede wszystkim starania o utworzenie, a następnie utrzymanie przy akademii pensjonatu (Convictus Nobilium) dla młodzieży szlacheckiej, wynikłe z troski o zwiększenie jej frekwencji. W okresie bowiem 15-letnim (1730–1745) napływ chłopców do uczelni wynosił tylko ok. 30 rocznie. Projekt powołania do życia konwiktu (na wzór jezuitów czy pijarów) przedstawił K. 9 IX 1754 r. Zgromadzenie profesorów zaakceptowało go, a inicjatorowi powierzono funkcję administratora (prowizora), z warunkiem, aby koszt tygodniowy nie przekraczał 5 zł. Mimo usilnych starań K-ego konwikt otwarto (w miejscu niezbyt odpowiednim) dopiero w r. 1760. Z okazji tej K. wydał bezimiennie program nauk i wychowania w konwikcie, utrzymany w duchu tradycyjnym, pt. Ustawy Akademii Zamoyskiey (b. r.). Nowa instytucja nie cieszyła się dużą frekwencją. Brak niezbędnych funduszów i ogólna niechęć zmusiły K-ego do zrzeczenia się swej funkcji 29 IV 1767 r., co było równoznaczne z zamknięciem pensjonatu. Trwałym osiągnięciem K-ego, mimo upadku konwiktu, było wprowadzenie do akademii jęz. francuskiego i niemieckiego, wykładanych z przerwami aż do końca jej istnienia. Najprawdopodobniej od r. 1767 oddał się K. wyłącznie obowiązkom kapłańskim, spełniając je przez 32 lata. Był m. in. od r. 1784 na beneficium w Białej; tu też 22 XII 1799 r. zmarł.
Estreicher; Boniecki; – Kochanowski J. K., Dzieje Akademii Zamojskiej (1594–1784), Kr. 1899–1900; Wadowski J. A., Wiadomość o profesorach Akademii Zamojskiej, W. 1899–1900; – Album stud. Univ. Crac. V 63.
Stanisław Tworek