Pepłowski Wawrzyniec Stanisław h. Gozdawa (zm. 1721), podkomorzy podolski. Pochodził z mazowieckiej rodziny z Pepłowa w pow. płockim, z jej gałęzi osiadłej na Podolu. Był synem Aleksandra, uczestnika wojen ze Szwedami, Moskwą i Turkami, oraz Zofii z Bolanowskich. Brak informacji o P-m sprzed r. 1686, kiedy to był deputatem na Trybunał Kor. i polecał swoje usługi Adamowi Sieniawskiemu. W r. 1695 występował jako wojski i podstarości grodzki łucki, a później był sędzią ziemskim podolskim. Posłował z województwa kijowskiego na sejm 1697 r., a z województwa wołyńskiego na sejm 1703 r. Powołano go wówczas w skład komisji do granic węgierskich.
W r. 1707 P. został wysłany przez sejmik województwa podolskiego w celu poparcia konfederacji sandomierskiej i w t. r. został również obrany posłem województwa podolskiego na radę lubelską. Głównym terenem działania P-ego było sądownictwo. W r. 1712 pełnił swój urząd przyjmując wpisy do ksiąg grodzkich łuckich i rozsądzając sprawy graniczne. Najbardziej ożywiona działalność polityczna P-ego przypadała na l. 1703–13, kiedy to był zapewne znaczną osobistością w województwie podolskim, gdyż wzmianki o nim jako jednym z najbardziej wpływowych ludzi na Podolu pojawiały się w korespondencji gen. Jerzego Henryka Bartscha, komendanta Okopu Świętej Trójcy, do hetmana w. kor. Sieniawskiego. P. korespondował w tym czasie z Sieniawskim, obiecując działać na sejmiku zgodnie z interesem wojska i hetmana. W r. 1713 (13 VI) P. został podkomorzym podolskim. W l. n. działalność polityczna P-ego uległa znacznemu osłabieniu. W r. 1717 P. został powołany do komisji rozgraniczającej ziemię halicką z województwem podolskim, a w r. 1718 brał udział w pracach komisji rozgraniczającej ziemię trembowelską. Ostatnim śladem działania P-ego było rozesłanie uniwersałów na sejmik deputacki w celu obrania sędziego i deputata na Trybunał Kor. w r. 1719. Żona wniosła mu w posagu klucz tajkurski ze wspaniałym zamkiem oraz Szpanów i Mylsko. P. znacznie pomnożył swoją fortunę i obok wyżej wymienionych dóbr był dziedzicem Żytyna, Iwaczkowa, Kopytkowa, Horodyszcza, Włuczek i in. W dobrach tajkurskich P. wybudował ok. r. 1710 murowany kościół p. wezw. Św. Wawrzyńca. Dobra P-ego ok. r. 1712 zostały znacznie zrujnowane przez wojska rosyjskie. P. zmarł w r. 1721, przed 7 IV.
Z małżeństwa z Barbarą z Czołhańskich, córką Adama, star. cieszkowskiego, P. miał pięcioro dzieci: dwie córki, Zofię, zamężną za Stanisławem Czetwertyńskim, podkomorzym bracławskim, i Katarzynę, żonę Jana Stadnickiego, kaszt. kamienieckiego, oraz trzech synów: Piotra, podczaszego kijowskiego (1712), podkomorzego łuckiego (1735), Jana Pawła (zob.) i zmarłego młodo Aleksandra, paulina.
Słown. Geogr. (Tajkury, Szpanów, Mylsko); Niesiecki; Uruski; Żychliński; – Arch. Jugo-Zap. Rossii, Cz. 2., III 122, 150, 158, 174, 229, 235, 241, 272, 484, 562, 635, 825; Vol. leg., VI 110, 296; – AGAD: Sigillata, t. 17 s. 47, t. 24 s. 68; B. Czart.: rkp. nr 5760 (Bartsch do Sieniawskiego), nr 5913 (P. do Sieniawskiego i in.).
Jerzy Ronikier