Solecki Wiktor (1893–1968), włókiennik. Ur. 5 III w Bolesławiu pod Olkuszem, był synem Ignacego, pomocnika maszynisty kolejowego, i Marii z Rzadkowskich.
W l. 1912–17 studiował S. w Ecóle Supérieure des Textiles de Verviers w Belgii; na podstawie uzyskanego tam dyplomu posługiwał się tytułem inżyniera. Do kraju powrócił w r. 1920 i został kontrolerem produkcji dziewiarskiej Komisji Włókienniczej Państw. Urzędu Zakupu Artykułów Pierwszej Potrzeby w Łodzi. W l. 1922–4 pracował w łódzkiej firmie «Trykot» S.A., potem do r. 1929 był kierownikiem technicznym w Tow. Wyrobów Trykotowych i Dzianych «Jakób Hirszberg i Wilczyński» w Łodzi (po drugiej wojnie światowej Zakłady Przemysłu Dziewiarskiego «Dresso»), W tym okresie odbył praktyki w fabrykach produkujących maszyny dziewiarskie w Niemczech. Dn. 1 IX 1929 objął kierownictwo Wydz. Dziewiarskiego Państw. Szkoły Włókienniczej w Łodzi (od r. 1933 Państw. Szkoły Techniczno-Przemysłowej). W l. 1929–35 kierował też warsztatami szkolnymi, gdzie zorganizował laboratoria i oddział przygotowujący przędzę, wyposażone w nowoczesny sprzęt. Prowadził zajęcia z przedmiotów dziewiarskich, opracowując z tego zakresu kilka skryptów. Opracował polskie nazewnictwo dziewiarskie, które – wprowadzone w szkole – wyparło z czasem dawny żargon używany przez polskich robotników; upowszechnił m.in. terminy: dziewiarstwo, dziewiarz, dziewiarski. Do wybuchu drugiej wojny światowej wykształcił 144 techników dziewiarzy, wśród nich przyszłych nauczycieli tego zawodu. Podczas okupacji niemieckiej 20 XII 1939 został aresztowany i po krótkim pobycie w Radogoszczy wysiedlony do Warszawy, gdzie od marca 1940 do sierpnia 1944 pracował jako kierownik techniczny w Fabryce Trykotaży J. Matuszewskiego.
Po wojnie od 28 II 1945 był S. dyrektorem naczelnym Zakładów Przemysłu Dziewiarskiego im. W. Głażewskiego w Łodzi (potem Zakłady Przemysłu Dziewiarskiego «Femina») przy ul. Krzemienieckiej. Dn. 1 X 1947 został pierwszym wykładowcą Politechn. Łódz. w zakresie przedmiotów dziewiarskich (najpierw etatowym, a w l. 1953–6 w ramach godzin zleconych). Równocześnie w l. 1948–53 był starszym projektantem w Biurze Projektów Zakładów Włókienniczych w Łodzi, następnie od 1 I 1954 pracował w Centralnym Laboratorium Przemysłu Dziewiarskiego w Łodzi (potem Inst. Technik i Technologii Dziewiarskich «Tricotextil») jako kierownik Działu Organizacyjnego Procesów Produkcyjnych (do 1 II 1955), następnie jako kierownik techniczny i pierwszy zastępca dyrektora aż do przejścia na emeryturę 1 VII 1959. Był m.in. twórcą projektu technologicznego dziewiarni w Sieradzu (późniejsze Zakłady Przemysłu Dziewiarskiego «Sira») oraz głównym współtwórcą patentów na urządzenie do samoczynnej zmiany ścisłości dzianiny na ściągarce okrągłej (nr 37507 kl. 25/1954) i sposobu utrwalania węzłów w sieciach rybackich wyprodukowanych z przędzy stylonowej (nr 37334 kl. 25/1954). Jako członek-współzałożyciel należał od r. 1946 do Stow. Inżynierów i Techników Przemysłu Włókienniczego (od r. 1963 Stow. Włókienników Polskich), w którym przez 11 lat był przewodniczącym Sekcji Dziewiarstwa. Zmarł 12 VIII 1968 w Łodzi, pochowany został na cmentarzu przy ul. Ogrodowej. Był odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Krzyżem Zasługi.
Małżeństwo S-ego z Janiną Hak było bezdzietne.
Fot. w: Mater. Red. PSB; – Słownik biograficzny techników polskich, W. 1989 z. 1 (W. Korliński); – Dzieje Łódzkiej Szkoły Włókienniczej w Polsce Niepodległej 1919–1969, Ł. 1969; Dyja M. J., Szkoła w latach 1945–1979, „Technik Włókienniczy” R. 28: 1979 nr 10–11 s. 270; Nowy wydział Państwowej Szkoły Włókienniczej w Łodzi, tamże R. 1: 1929 nr 5 s. 15; Ossowski R., Szkoła w latach 1919–1945, tamże R. 28: 1979 nr 10–11 s. 263–5; Wiśniewska W., Po nitce do kłębka. Opowieść o Wydziale Włókienniczym Politechniki Łódzkiej, Ł. 1995 s. 142 (fot.); – Politechnika Łódzka. Program wykładów i skład osobowy za l. 1947/8–1956/7, Ł. 1947–56; – Nekrologi z r. 1968: „Dzien. Łódz.” nr 192–3, „Głos Robotn.” nr 193; – Inst. Technik i Technologii Dziewiarskich «Tricotextil» w Ł.: Teczka personalna S-ego, nr 1350; – Informacje biogr., oprac. przez Jerzego Soleckiego z Ł., w posiadaniu autora.
Władysław Korliński