Siemieński-Lewicki Wilhelm Stanisław Józef (1827–1901), ziemianin, poseł na Sejm Krajowy, członek Izby Panów w Wiedniu. Ur. 4 IV w Pawłosiowie (niedaleko Jarosławia), był synem Konstantego (zm. 1866), właściciela dóbr w Galicji, c.k. szambelana, i Olimpii Lewickiej (zm. 1869), córki Józefa (ur. 1767).
W r. 1848 S. wstąpił do Gwardii Narodowej we Lwowie, początkowo pełnił funkcję sierżanta szwadronu kawalerii pod dowództwem Ludwika Jabłonowskiego, następnie komendanta szwadronu. Nazywany «Wilusiem», znany był wówczas w towarzystwie lwowskim z elegancji i wesołego trybu życia. W r. 1856 poślubił Zofię Lewicką, jedyną córkę Kajetana (1832–1869), założyciela ordynacji chorostkowskiej (26 IV 1856). Żona oprócz ordynacji chorostkowskiej wniosła S-emu kilka innych kluczy, m.in. złotnicki (pow. trembowelski). S. przeniósł się po ślubie z rodzinnego Pawłosiowa do Chorostkowa koło Husiatyna, a po śmierci teścia otrzymał 7 XII 1869 zezwolenie cesarskie na połączenie swojego nazwiska z nazwiskiem żony, co dawało mu równocześnie prawa do ordynacji.
Działalność polityczną S.-L. rozpoczął 23 IX 1871, gdy został wybrany na posła do Sejmu Krajowego z okręgu Kopyczyńce–Husiatyn. Ponownie wybrany z tego okręgu w r. 1877 posłował do r. 1882. W sejmie wchodził w skład komisji petycyjnej, ale nie wykazywał większej aktywności. Poparł wniosek o obronie krajowej, a także projekt wysunięty przez Antoniego Golejewskiego, by odbywać posiedzenia sejmowe na przemian we Lwowie i w Krakowie (25 IV 1876). Uchwała taka nie została jednak podjęta.
S.-L. był właścicielem ogromnej fortuny, którą stale powiększał. Po śmierci ojca odziedziczył Pawłosiów z dworem w stylu klasycystycznym ze zbiorami sztuki i biblioteką (zniszczone w czasie pierwszej wojny światowej w r. 1915), a w r. 1890 – po śmierci ciotki Amelii Stadnickiej – Magierów (pod Żółkwią), gdzie znajdowała się cenna galeria obrazów, zwłaszcza pędzla Franciszka Smuglewicza (zniszczona w r. 1914). Na dziedzińcu w Magierowie ustawił S.-L. zakupione przez siebie z zamku w Żółkwi kamienne posągi Żółkiewskich, Sobieskich oraz Radziwiłłów.
W r. 1869 S.-L. otrzymał tytuł c.k. szambelana (22 II), w r. 1872 został dożywotnim członkiem Izby Panów w Radzie Państwa. Z tego tytułu wybierany był do wspólnych, austriacko-węgierskich Delegacji: jako zastępca członka w r. 1891, jako członek w l. 1892 i 1893. Dn. 24 VI 1880 został mianowany tajnym radcą.
S. odgrywał znaczną rolę w środowisku ziemiańskim wschodniej Galicji jako «człowiek bogaty, ograniczony, ale dobry i pierwszy „chic” całej okolicy» (Kazimierz Chłędowski). Od r. 1856 był członkiem Galicyjskiego Tow. Gospodarskiego w okręgach podolskim i jarosławskim, gdzie w r. 1870 wszedł w skład rady powiatowej. W r. 1880 witał we Lwowie cesarza Franciszka Józefa, później podejmował też następcę tronu, arcyks. Franciszka Ferdynanda.
W l. 1871–7 S. był członkiem Rady Administracyjnej Galicyjskiego Tow. Ubezpieczeń we Lwowie, w l. 1877–81 członkiem Rady Nadzorczej Kolei Galicyjsko-Węgierskiej, w l. 1887–1901 prezesem Rady Nadzorczej Galicyjskiego Akcyjnego Banku Hipotecznego we Lwowie. Był również członkiem Wydziału i delegatem na zebranie ogólne w l. 1881–3 Krajowego Stowarzyszenia Patriotycznej Pomocy Czerwonego Krzyża w Galicji.
W Pawłosiowie miał S.-L. hodowlę bydła rasy angielskiej, które sprowadzał z Kelczan na Morawach, a sprzedawał we wschodniej Galicji. Na krajowej wystawie we Lwowie w r. 1877 otrzymał medal za rezultaty krzyżowania bydła rasy angielskiej z holenderską i miejscową. Największą w Galicji wschodniej stadninę koni zarodowych i użytkowych odziedziczoną po Lewickich utrzymywał S.-L. w Chorostkowie, wypełniając w ten sposób postanowienie statutu ordynacji o obowiązku hodowli koni. Głównie prowadził hodowlę koni paradnych, wyjazdowych, chętnie i po wysokich cenach kupowanych przez oficerów i arystokrację. Sprzedawał je nawet do Niemiec. W l. 1870–74 był pierwszym prezesem Krajowej Komisji do Spraw Podniesienia Hodowli Koni. W l. 1888–96 był członkiem Komitetu do Spraw Chowu Koni w Galicji. Konie S-ego-L-ego brały często udział w lwowskich wyścigach zaprzęgów. Na Wystawie Krajowej w r. 1894 we Lwowie był S. przewodniczącym subkomitetu chowu koni, a pokazane przez niego konie zaprzęgowe wzbudziły powszechny zachwyt. Oboje Siemieńscy-Lewiccy często bywali w Wiedniu, gdzie ich pojazdy uczestniczyły w konkursach i były wielokrotnie nagradzane. S. zmarł 17 VIII 1901 w Chorostkowie. Odznaczony był Orderem Żelaznej Korony II kl. (1872), Wielkim Krzyżem Papieskim Orderu św. Grzegorza (1896), Orderem św. Jana Jerozolimskiego i Orderem Złotego Runa (1900).
Z małżeństwa z Zofią Celestyną z Lewickich, działaczką filantropijną, członkinią Stowarzyszenia Dam Patriotycznej Pomocy Czerwonego Krzyża, wieloletnią protektorką Przytuliska dla dzieci p. wezw. św. Józefa we Lwowie, miał syna, Stanisława Kostkę Konstantego (1864–1918), ordynata chorostkowskiego.
Czajka M., Kamler M., Sienkiewicz W., Leksykon historii Polski. W. 1995; Boniecki, XVI 188 (dotyczy Zofii Lewickiej-Siemieńskiej); Borkowski, Almanach, II; Poczet szlachty galicyjskiej i bukowińskiej, Lw. 1857; Uruski, IX 11 (dotyczy Zofii Lewickiej-Siemieńskiej); – Aftanazy R., Materiały do dziejów rezydencji, W. 1989–91 VIa, VIIa, VIIIa; Grodziski S., Sejm Krajowy galicyjski 1861–1914, W. 1993; Pruski W., Dwa wieki polskiej hodowli koni arabskich (1778–1978) i jej sukcesy na świecie, W. 1993; tenże, Hodowla zwierząt gospodarskich w Galicji w latach 1772–1918, Wr. 1975 I–II (podob. S-ego-L-ego wg rysunku Juliusza Kossaka I 493); – Batowski A., Diariusz wypadków 1848 roku, Wr. 1974; Bogdanowicz M. Rosco, Wspomnienia, Kr. 1959; Chłędowski K., Pamiętniki, Wr. 1951 I; Gassebner H., Die Pferdezucht in den im Reichsrathe vertretenen Königreichen und Ländern der Österreichisch-Ungarischen Monarchie, Wien 1894 II 432; Jabłonowski L., Pamiętniki, Kr. 1963; Spraw. stenogr. Sejmu Krajowego za l. 1871–82; Szematyzmy Król. Galicji za l. 1866–1901; Turski M., Czasy gimnazjalne, w: Kopiec wspomnień, Kr. 1964; – „Czas” 1901 nr 188; „Tyg. Ilustr.” 1901 nr 34 (podob.); – B. Ossol.: rkp. 11760.
Karolina Grodziska