Rechniewski Witold (Kamil?) (XIX/XX w.), konstruktor maszyn elektrycznych, wynalazca. Brak danych o latach jego życia i rodzicach. Być może był spokrewniony z działaczem ruchu robotniczego Tadeuszem (zob.).
Wiadomo, iż w r. 1889 na liście uczestników Międzynarodowego Kongresu Elektryków w Paryżu był R. zapisany jako inżynier z Warszawy. Należał do pionierów konstrukcji maszyn elektrycznych. W l. 1885–91 pracował w firmie «Société d’Enclairage Electrique» w Paryżu, gdzie zaprojektował i zbudował sporą serię maszyn elektrycznych, zwanych imieniem R-ego. Dynamomaszyna o mocy 600 W systemu R-ego w r. 1890 była oferowana przez firmę Lilpop-Rau-Loewenstein dla potrzeb oświetlenia Cesarskiego Uniw. Warsz. Wraz z Teissonierem otrzymał R. patent francuski na prądnicę elektryczną. Za konstrukcję maszyn elektrycznych prądu stałego, zaprezentowanych na Międzynarodowej Wystawie w Paryżu (1889), uzyskał R. złoty medal.
R. opublikował kilkanaście artykułów fachowych o maszynach elektrycznych i transformatorach, głównie w czasopiśmie „La Lumière Electrique” oraz w „Bulletin de la Société Internationale des Electriciens”. Na łamach tego biuletynu w r. 1889 ogłoszono dokładny opis trzech zasadniczych typów maszyn konstrukcji R-ego, ilustrowany rysunkami i tabelami, a w r. 1890 podano tamże korzystne dla maszyny R-ego porównanie jej wydajności energetycznej (odniesionej do masy urządzenia) z podobną maszyną Edisona. W „Revue d’Industrie Electrique” opublikował R. nowy sposób użycia transformatorów elektrycznych (1892). W pionierskim okresie rozwoju konstrukcji i budowy maszyn elektrycznych w końcu XIX w. R. znalazł się wśród czołowych przedstawicieli tej dziedziny techniki. Należał do (założonego w r. 1883) Międzynarodowego Stowarzyszenia Elektryków w Paryżu; otrzymał godność członka honorowego Stowarzyszenia Inżynierów Przyjaciół Wyższej Szkoły Elektrotechniki (ESE) w Paryżu (założone w r. 1895). W r. 1900 wraz z Brunonem Abakanowiczem ofiarował 10 tys. fr. na kształcenie elektrotechników polskich we Francji, szczególnie w ESE w Paryżu, którego założycielem i pierwszym dyrektorem był prezes honorowy Międzynarodowej Komisji Elektrotechnicznej (CEI) Paul Janet, zasłużony na polu kształcenia licznej kadry elektryków polskich w tej szkole.
O losach R-ego po r. 1900 nie udało się uzyskać wiadomości, poza tym, że w l. 1911–12 figurował na liście Tow. Polskiego Literacko-Artystycznego w Paryżu.
Słownik polskich pionierów techniki, Kat. 1986; – École Supérieure d’Électricité (ESE). Annuaire 1965 (Paris) s. 13; Historia elektryki polskiej, W. 1976 s. 125 (dotyczy ESE); Królikowski L., Rozwój konstrukcji maszyn elektrycznych do końca XIX w., W. 1985; – „Bulletin de la Société Internationale des Électriciens” R. 1884–93 (spisy członków); „Gaz. Przem.-Rzemieślnicza” 1889 s. 320; „Kur. Warsz.” 1900 nr 240 s. 2–3; „Roczn. Tow. Pol. Liter.-Artyst. za l. 1911–12 (Paryż) s. 144, 162; – Arch. Państw. m. st. Warszawy: Cesarski Uniwersytet w Warszawie, sygn. 206.
Jerzy Kubiatowski