Retinger Witold (1918–1982), major, pilot WP, pilot cywilny, pracownik PAN-American Airways. Ur. 4 IV w Wienerneustadt w Austrii, był synem Emila, inżyniera konstruktora, później emerytowanego komandora polskiej marynarki wojennej, i Małgorzaty z Schiffów, bratankiem Józefa (zob.).
R. ukończył gimnazjum w Dziśnie, a w r. 1939 Szkołę Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie (13 promocja). W dn. 3 IX 1939 został mianowany podporucznikiem w 2 p. lotniczym w Krakowie. Po kampanii wrześniowej przedostał się do Francji. Służył w eskadrach obrony ośrodków przemysłowych (patrouilles de protection), zwanych kominami, w kluczu por. pilota Zdzisława Henneberga, którego zadaniem była obrona miasta Chateauroux i znajdującej się tam wytwórni samolotów. W czerwcu 1940, po upadku Francji, R. przedostał się na samolocie bojowym do Wielkiej Brytanii. Został przydzielony do 308 Krakowskiego Dywizjonu Myśliwskiego (308 Polish Fighter Squadron). W walkach powietrznych 1941 r. nad Belgią i północną Francją, R. zestrzelił, wg własnych wspomnień, 4 samoloty myśliwskie Messerschmitt Me-109. W r. 1941 awansował na porucznika. W r. 1942 dywizjon pełnił m. in. służbę w osłonie bombowców wykonujących naloty na kontynent oraz w osłonie żeglugi na wschodnim wybrzeżu Wielkiej Brytanii. W r. 1943 R. był dowódcą eskadry w Dywizjonie 303. Awansował do stopnia kapitana. Od 21 III do 16 XI 1944 (wg T. Kalinowskiego – do 16 II 1945) był dowódcą Dywizjonu 308. Dosłużył się rangi majora. W r. 1945 został zdemobilizowany.
W r. 1946 R. pracował w transporcie samochodowym w Ameryce Południowej, a następnie w przedstawicielstwie Swiss Air w Argentynie. Od 25 III 1957 do 31 VIII 1981 pracował w PAN-American Airways, ostatnio jako szef szkolenia transportu towarowego Cargo Training (Manager). Następnie przeszedł na emeryturę. Ogłosił wspomnienia pt. Dywizjon 308 kontra Luftwaffe („Za Wolność i Lud” 1967 nr 17 s. 10–11), których kolejne odcinki nosiły tytuły: W ofensywie myśliwskiej na północną Francję (tamże nr 18 s. 11–12), Pojedynki (tamże nr 19 s. 12–13), W osłonie konwojów i obronie Wyspy (tamże nr 20 s. 13–14), Trudne lata (tamże nr 21 s. 13), 135 powietrznych zwycięstw (tamże nr 22 s. 9, 11). Zmarł 22 VI 1982 w Nowym Jorku. Został pochowany 24 VI t. r. na cmentarzu polskich weteranów lotników w Doyles Town (Polska Częstochowa) w Pensylwanii. Był m. in. odznaczony: krzyżem Virtuti Militari V kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych, angielskim Distinguished Flying Cross.
R. był żonaty ze Szwajcarką, Dorli Peyer, z którą miał synów: Roberta Stanisława i Michała.
Fot. w: „Za Wolność i Lud” 1967 nr 17, 22; – Kalinowski F., Lotnictwo polskie w Wielkiej Brytanii 1940–1945, Paryż 1969; Król W., Polskie Dywizjony Lotnicze w Wielkiej Brytanii 1940–1945, W. 1982; tenże, Polskie skrzydła na zachodnio-europejskim froncie, W. 1985 s. 16, 44, 52, 77, 81 (fot.), 88, 223; tenże, Polskie skrzydła w inwazji na Francję, W. 1983 s. 43, 53, 175, 193; tenże, Zarys działań polskiego lotnictwa w Wielkiej Brytanii 1940–1945, W. 1981 s. 55, 84; – Retinger J., Memoirs of an Eminence Grise, Ed. J. Pomian, London 1972; Schiele T., Wspinaczka po chmurach, W. 1979 s. 260; – „Dzien. Pol.” 1982 nr 101; „Dzien. Pol. i Dzien. Żołnierza” 1982 nr z 10 VII s. 11; „Stolica” 1983 nr 2 (fot.); „Życie Warszawy” 1982 nr 149; – Informacje Stanisława Dobrowolskiego z W. i Przedstawicielstwa PAN-American Airways w W.
Henryk Korczyk