Siemiginowski Włodzimierz Maurycy (1835–1904), ziemianin, poseł na Sejm Krajowy. Był praprawnukiem Jerzego Eleutera (zob.), synem Jakuba Eliasza Kiliana Tadeusza, porucznika 12. p. jazdy Ks. Warsz., który w r. 1848 w Galicji uzyskał potwierdzenie szlachectwa od cesarza Ferdynanda I, i baronówny Marii Ludwiki Brunickiej (1.v. Woyna-Orańskiej, pochodzącej z bogatej rodziny neofickiej), bratem ciotecznym Leona Bilińskiego (zob.).
O wykształceniu S-ego brak informacji. W r. 1856 matka zakupiła dla S-ego Czeremchów w Podhajeckiem od Emilia Torosiewicza, ale ostatecznie w wyniku działów rodzinnych objął przed r. 1862 dobra Torskie w pow. zaleszczyckim. W dobie powstania styczniowego dwór S-ego położony w pobliżu granicy z Rosją stanowił punkt tzw. poczty obywatelskiej, którą przemycano ludzi i wiadomości (m.in. w listopadzie 1862 na wezwanie Komitetu Centralnego przewożony był do Warszawy przez Torskie Zygmunt Miłkowski). W r. 1868 S. nabył kilka koni u Dzieduszyckich w Jezupolu, założył stadninę i z czasem, jako jeden z nielicznych w Galicji, zaczął eksportować konie luksusowe na rynek europejski. Specjalizował się w hodowli koni półkrwi (anglo-arabskich), odznaczających się dobrymi chodami i silną budową ciała. Prowadzona z dużym nakładem pracy i kosztów hodowla przyniosła S-emu sukces wystawienniczy i handlowy. Na wyścigach lwowskich S. wystawiał swe konie w kategorii czwórek. Hodował także konie robocze, w tym rasy ardeńskiej, za które otrzymał list pochwalny na Wystawie Przemysłowo-Rolniczej Podolskiej w Ułaszkowcach (lipiec 1870). S. uchodził także za znakomitego gospodarza i pioniera nowych metod rolniczych: prowadził plantację buraków cukrowych, hodowlę bydła rasy szwyckiej oraz racjonalną gospodarkę leśną. We wsi utrzymywał ochronkę dla dzieci prowadzoną przez ss. ekonomki.
Działalność polityczną rozpoczął S. jako zastępca członka Powiatowej Komisji Szacunkowej (do podatku gruntowego) i od r. 1868 członek Rady Powiatowej w Zaleszczykach. Od t. r. wchodził też w skład tamtejszego Wydz. Powiatowego, najpierw jako zastępca członka, potem wiceprezes (1874–5) i prezes (1883–92). Był detaksatorem i członkiem (w l. 1902–4 prezesem) władz okręgowych Galicyjskiego Tow. Kredytowego Ziemskiego oraz członkiem czynnym oddziału podolskiego Tow. Gospodarskiego. Dn. 24 XI 1886 S. został wybrany na posła z kurii większych posiadłości do Sejmu Krajowego z byłego obwodu czortkowskiego, w miejsce zmarłego Erazma Wolańskiego. Obowiązki poselskie sprawował do r. 1901, był członkiem i sekretarzem komisji petycyjnej oraz administracyjnej. Związał się z klubem autonomistów i z jego zalecenia specjalizował się w sprawach drogowych i powiatowych. Nie odegrał jednak większej roli w sejmie, często urlopowany, nigdy nie zabrał głosu w czasie obrad plenarnych. S. zmarł 13 XII 1904 w Torskiem i został tam pochowany w grobach rodzinnych.
Z małżeństwa z Felicją Jordan-Stojowską, miał S. syna Mieczysława (zm. 1897) oraz córkę Zofię, żonę Władysława Rostworowskiego (1870–1946), brata Jana Kantego (zob.).
Zgodnie z ostatnią wolą S-ego stadnina torska po jego śmierci została zlikwidowana na licytacji (15 III 1905). Majątek odziedziczyła jedyna wnuczka S-ego, Zofia z Rostworowskich Łosiowa (1900–1962), działaczka społeczna, wiceprezeska Związku Ziemian Małopolski Wschodniej.
Rys. Juliusza Kossaka przedstawiający S-ego na ogierze Hajdamacha, reprod. w: Pruski W., Hodowla zwierząt gospodarskich w Galicji…, Wr. 1975 I 495; – Słown. Geogr. (Torskie); «Woreyd» Almanach 1928, W. s. 331, 346; Kosiński A. A., Przewodnik heraldyczny, W. 1885 V 469 (dotyczy żony Felicji); Pilat T., Skorowidz dóbr tabularnych w Galicji z Wielkim Księstwem Krakowskim, Lw. 1890; Skorowidz gminny Galicji, Wiedeń 1907 s. 748–50; – Bojanowski S., Sylwetki koni orientalnych i ich hodowców, Kr. 1906 s. 25; Jędrzejewicz M., Stadniny małopolskie, „Jeździec i Hodowca” R. 1: 1922 nr 41 s. 443–4; Ostrożyński W., Galicyjskie Towarzystwo Kredytowe Ziemskie, Lw. 1892; Pruski W., Hodowla zwierząt gospodarskich w Galicji w latach 1772–1918, Wr. 1975 I–II (wg indeksu oraz w t. 2 s. 36, 209, 281); Rolnik 1867–1937, Lw. 1938; Safarewiczowa H., O nazwisku Siemiginowski, „Onomastica” R. 16: 1971 s. 219 (mylnie uznany za Ukraińca); Trzecieski J., O stronnictwach sejmowych w latach od 1889 do 1900, Kr. 1900 s. 49, 100; – Bogdanowicz M. Rosco, Wspomnienia, Kr. 1959 I; Gassebner H., Die Pferdezucht in den im Reichsrathe vertretenen Königreichen und Ländern der Österreichisch-Ungarischen Monarchie, Wien 1894 s. 435; Gembarzewski, Wojsko Pol. 1807–14 (dot. Jakuba Siemiginowskiego); Grodziski S., Sejm Krajowy galicyjski 1861–1914, W. 1993 II; [Miłkowski Z.] Jeż T. T., Od kolebki przez życie, Kr. 1936; Ostoja-Ostaszewski K., Oficjalna księga stad koni półkrwi dla Galicji i Bukowiny, Kr. 1898 I 57–9, 61; Spraw. stenogr. Sejmu Krajowego z l. 1887–1901; Szematyzmy Król. Galicji, 1857–1905; – „Czas” 1904 nr 292; „Gaz. Lwow.” 1904 nr 293; „Gaz. Narod.” 1904 nr 290; „Głos Pol.” R. 2: 1905 nr 2, 8; „Rolnik” R. 7: 1870 s. 236; „Słowo Pol.” 1904 nr 598; – AP w Kr., Oddz. na Wawelu: Teki A. Schneidra sygn. 204 (Bruniccy), 1614 (Torskie), sygn. 1579 (dotyczy Marii Ludwiki Brunickiej); B. Jag.: rkp. 6303 IV t. 3 k. 124–164; B. Ossol.: rkp. 7956 I (korespondencja Siemiginowskich z Janem Rozwadowskim); – Mater. Red. PSB: Rostworowski S. M., Genealogia rodu…, k. 19; – Informacje Anny Siemiginowskiej z Gd., Krzysztofa Ślusarka z Kr., Mariusza Karpowicza z W. i Romana Aftanazego z Wr.
Andrzej A. Zięba