INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu
 Włodzimierz Rachmistruk (Rachmistriuk)     

Włodzimierz Rachmistruk (Rachmistriuk)  

 
 
1879-12-05 - 1959-09-05
Biogram został opublikowany w 1986 r. w XXIX tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Rachmistruk (Rachmistriuk) Włodzimierz (1879–1959), generał WP. Ur. 5 XII w Werenczance (Vrančeni) w pow. kocmańskim na Bukowinie, był synem Jana, właściciela realności, i Marii z Łukaszewiczów.

R. uczył się w czeroklasowym gimnazjum i następnie w czteroklasowym seminarium nauczycielskim w Czerniowcach; maturę uzyskał wiosną 1900. Od 1 X 1901 do 30 IX 1902 służył w austriackim 43 p. piechoty jako ochotnik jednoroczny. Po złożeniu egzaminu dla oficerów zawodowych uzyskał stopień podporucznika (1 I 1903) i rozpoczął służbę wojskową w 43 p. piechoty, do 31 XII 1902 był instruktorem w szkole jednorocznych ochotników, następnie do 31 XII 1905 młodszym oficerem kompanii, od 1 I 1906 do 1 III 1909 adiutantem batalionu i oficerem prowiantowym i od 2 III do 30 IX 1909 znowu młodszym oficerem kompanii. W okresie od 1 X 1909 do 30 IV 1910 przebywał na kursie jazdy konnej w 61 p. piechoty, potem wrócił do 43 p. piechoty i objął w zastępstwie dowództwo kompanii. Dn. 1 XI 1910 awansował na porucznika i objął dowództwo kompanii w 10 p. piechoty w Przemyślu. Od 1 I 1911 był dowódcą pułkowej szkoły podoficerskiej, następnie od 1 V do 31 VIII t. r. znowu dowódcą kompanii, a potem od 1 IX 1911 do 30 VII 1914 służył jako nauczyciel szkoły kadetów w Łobzowie pod Krakowem. Na przełomie l. 1912/13 przez jeden semestr studiował jako słuchacz nadzwycz. na Wydziale Filozoficznym UJ (przy wpisie na UJ podał narodowość ruską i wyznanie grecko-ormiańskie). Dn. 1 VIII 1914 wrócił do 10 p. piechoty i otrzymał stanowisko adiutanta pułkowego. Uczestniczył w działaniach zaczepnych armii gen. V. Dankla na Lubelszczyźnie, a następnie w jej walkach odwrotowych. W dn. 15 XI 1914 został raniony i do 2 II 1915 przebywał w szpitalu, najpierw w Wiedniu, potem w Baden. Po opuszczeniu szpitala objął stanowisko dowódcy szkoły jednorocznych ochotników przy batalionie zapasowym 10 p. piechoty w Tawaros na Węgrzech. Dn. 1 III 1915 awansował na kapitana. Od 28 IX 1915 dowodził najpierw kompanią, a potem batalionem piechoty i uczestniczył w jesiennej kampanii wołyńskiej 1915 r. Objął potem dowództwo kompanii zapasowej 10 p. piechoty w Sanoku. Po odwołaniu, ok. 16 VIII 1916, pełnił służbę w jednostkach liniowych, najpierw na litewsko-białoruskim teatrze wydarzeń wojennych, a od 12 VIII 1918 na froncie włoskim, gdzie dowodził początkowo batalionem piechoty, a następnie samodzielnym batalionem szturmowym; uczestniczył tam w powstrzymywaniu dziesiątej, jedenastej i dwunastej ofensywy włoskiej, w walkach nad Soczą, a potem nad Piawą.

Po kapitulacji Austro-Węgier R. wrócił do kraju. W dn. 27 XI 1918 wstąpił do WP i rozkazem dowódcy Okręgu Generalnego Kraków z 10 XII 1918 został przydzielony do pułku piechoty Ziemi Bocheńskiej (późniejszy 15 p. piechoty), a rozkazem z 1 III 1919 otrzymał dowództwo batalionu zapasowego 15 p. piechoty. W okresie wojny polsko-radzieckiej został zweryfikowany 23 VI 1920 do stopnia podpułkownika; w lipcu t. r. otrzymał dowództwo 145 p. piechoty w 18 Dyw. Piechoty. W t. m. objął także funkcję dowódcy 36 Brygady Piechoty (BP) w 18 Dyw. Piechoty. Na czele pułku i brygady uczestniczył nad Wkrą w bitwie warszawskiej 1920 r. i 15 VIII t. r. wyróżnił się pod Sochocinem, gdzie dał dowody osobistego męstwa, a także w bojach pościgowych pod Zawadą, Popielczynem, Bobkowem, Sosnową Górą i Gutkowem koło Ciechanowa, gdzie został ranny w rękę i 29 VIII odszedł do szpitala. Po wyzdrowieniu R. objął ponownie dowództwo 145 p. piechoty i 36 BP. Od 18 I do 23 II 1921 odbył kurs wyższych dowódców w Warszawie, a 22 IX t. r. został zatwierdzony na stanowisko dowódcy 72 p. piechoty. W dn. 3 V 1922 awansował na pułkownika. Od 5 I do 6 V 1923 przebywał na kursie dla dowódców pułków piechoty w Rembertowie, potem wrócił na poprzednie stanowisko. Jesienią 1923 został dowódcą piechoty dywizyjnej, w 10 Dyw. Piechoty. Podczas przewrotu majowego 1926 r. opowiedział się po stronie marszałka Józefa Piłsudskiego. W dn. 19 III 1927 otrzymał dowództwo 16 Dyw. Piechoty Pomorskiej w Grudziądzu. Dn. 1 I 1928 awansował do stopnia generała brygady. Z dn. 31 XII 1932 odszedł w stan spoczynku na własną prośbę. Na kilka tygodni przed odejściem z wojska objął stanowisko głównego inspektora Przysposobienia Wojskowego w Dowództwie Okręgu Korpusu VIII w Grudziądzu. Dn. 11 IV 1934 przeniósł się do Lipna koło Laskowic (w pow. świeckim), gdzie nabył resztówkę i gospodarował na niej do 1 IX 1939. W początkach października t. r. aresztowany przez Niemców, był przetrzymywany wraz z innymi w dawnym zakładzie psychiatrycznym w Świeciu. Zwolniony w grudniu t. r., przebywał następnie z rodziną w różnych wioskach na Pomorzu. W listopadzie 1942 udało mu się przedostać do Generalnego Gubernatorstwa. Zamieszkał w Tęczynku koło Krzeszowic u teścia, gdzie pozostał aż do śmierci. W czasie pobytu w Grudziądzu działał w Polskim Czerwonym Krzyżu, Związku Strzeleckim i Kole Przyjaciół Harcerstwa. Zmarł 5 IX 1959 w Tęczynku, został pochowany w Krakowie na cmentarzu Rakowickim w grobie rodzinnym. Był odznaczony Orderem Leopolda, Orderem Żelaznej Korony III kl., Orderem «Lezeso Militi», Orderem Virtuti Militari V kl., Krzyżem Walecznych i Signum Laudis na wstędze Krzyża Zasługi.

W małżeństwie (od r. 1915) z Jadwigą z Schaitterów (1890–1961), córką lekarza miejskiego w Krakowie, R. miał dwie córki: Irenę (ur. 1916), zamężną Pałaszewską, która ukończyła studia przyrodnicze na Uniw. Pozn., i Jadwigę (ur. 1918), zamężną Uznańską, inżyniera rolnika.

 

Enc. Wojsk., VII; Kryska-Karski T., Żurakowski S., Generałowie Polski Niepodległej, Londyn 1976 (fot.); Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928; – 16. Dywizja Piechoty Pomorska. W 10-cioletnią rocznicę istnienia 1919–1929, Grudziądz [1929] (liczne fot.); – Garlicki A., Stawecki P., Przewrót wojskowy w Polsce w r. 1926. Wybór dokumentów, „Wojsk. Przegl. Hist.” 1977 nr 2 s. 239, 241, 247–8; „Goniec Nadwiślański Ilustr.” Bezpłatny dod. tygodniowy „Gońca Nadwiślańskiego” 1929 nr 38 (fot.); – Arch. UJ: WF II 359 b; CAW: Akta personalne R-a 5693 (fot.); – Informacje córki Jadwigi Uznańskiej z Krakowa.

Mieczysław Wrzosek

 

 

Powyższy tekst różni się w pewnych szczegółach od biogramu opublikowanego pierwotnie w Polskim Słowniku Biograficznym. Jest to tekst zaktualizowany, uwzględniający opublikowane w późniejszych tomach PSB poprawki i uzupełnienia.

 

 
 

Powiązane zdjęcia

   

Chmura tagów

 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.

Media

 

Postaci powiązane

 

Ignacy Schaitter

1858-07-14 - 1943-12-06 lekarz
 
 
 

Postaci z tego okresu

 

w biogramy.pl

 

Józef Mehoffer

1869-03-19 - 1946-07-08
malarz
 

Bronisław Piotr Piłsudski

1866-11-02 - 1918-05-17
etnograf
 
więcej  

Postaci z tego okresu

 

w ipsb

 
 

Jerzy Kubisz

1862-08-15 - 1939-06-05
nauczyciel
 

Mieczysław Szczuka

1898-10-18 - 1927-08-13
malarz
 
więcej  
  Wyślij materiały Wyślij ankietę
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.