Siciński Zbigniew Marcin (1910–1991), elektrotechnik, profesor Instytutu Elektrotechniki i Politechniki we Wrocławiu. Ur. 16 XI we Lwowie, był synem Kazimierza (1880–1938), urzędnika, i Kamili ze Stroczyńskich (1880–1933).
Po ukończeniu gimnazjum matematyczno-przyrodniczego we Lwowie w r. 1928, S. studiował na oddziale elektrycznym Wydz. Mechanicznego Politechn. Lwow. i uzyskał 2 IV 1936 dyplom inżyniera elektryka. W l. 1937–9 pracował jako kierownik laboratorium badawczego i kierownik kontroli technicznej w Fabryce Elektrotechnicznej «inż. A. Horkiewicz» w Warszawie. Po wybuchu wojny polsko-niemieckiej w zajętym przez ZSRR w r. 1939 Lwowie S. był w l. 1940–1 asystentem w katedrze pomiarów elektrycznych Lwowskiego Instytutu Politechnicznego u Włodzimierza Krukowskiego. Po wkroczeniu Niemców do Lwowa, po krótkim okresie pracy w tamtejszym urzędzie pocztowym jako robotnik, powrócił do warszawskiej fabryki inż. Adolfa Horkiewicza, gdzie w l. 1941–4 oprócz poprzednich obowiązków kierował Biurem Technicznym. Zasługą S-ego było uruchomienie tam produkcji kondensatorów statycznych wyróżniających się solidną konstrukcją i dobrymi właściwościami. Podczas powstania warszawskiego został w sierpniu 1944 wysiedlony wraz z rodziną z Warszawy, ale udało mu się zbiec z transportu do Pruszkowa. Pracował wówczas jako drwal i nauczał na tajnych kompletach gimnazjalnych we wsi Lipie (pow. grójecki).
W kwietniu 1945 S. uruchomił wytwórnię kondensatorów w oddziale Państwowych Zakładów Tele- i Radiotechnicznych w Kaliszu i następnie nią kierował; potem przeniósł wytwórnię do Łodzi. W październiku 1948 podjął pracę we Wrocławskim Oddziale Instytutu Elektrotechniki (IE), gdzie był kolejno kierownikiem pracowni papierów i tłoczyw izolacyjnych, zastępcą kierownika Zakładu Materiałoznawstwa Elektrycznego, kierownikiem Zakładu Badań Fizyko-Chemicznych i zastępcą kierownika Oddziału ds. Naukowych, aż do przejścia na emeryturę w r. 1979. Równolegle w l. 1951–67 pracował w Katedrze Wysokich Napięć Politechn. Wrocł. jako wykładowca i zastępca profesora, docent (od r. 1955) i profesor nadzwycz. (od r. 1964), a także w l. 1964–7 jako kierownik Zakładu Technologii Materiałów Elektrotechnicznych. Prowadził wykłady z materiałoznawstwa elektrotechnicznego, technologii kabli i kondensatorów, technologii materiałów izolacyjnych do maszyn elektrycznych oraz badań materiałów elektroizolacyjnych. Ponadto w l. 1951–5 wykładał, wg własnego programu, materiałoznawstwo oraz miernictwo elektryczne na Wydz. Elektrycznym Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej we Wrocławiu. W r. 1974 otrzymał tytuł profesora zwycz.
Badania S-ego dotyczyły problematyki papierowo-olejowych układów elektroizolacyjnych mających zastosowanie przy budowie kondensatorów energetycznych, kabli i transformatorów (np. Niepalne oleje transformatorowe, „Energetyka” 1957 z. 3, Neue Kriterien für die Beurteilung und Prüfung von Isolierölen, „Elektrie” 1964 H. 11), zagadnień izolacji maszyn elektrycznych (Potrzeby i możliwości badań materiałowo-technologicznych w krajowym przemyśle elektrotechnicznym, „Wiad. Elektrotechniczne” 1977 nr 13 i 14), a także izolacji lanej epoksydowej przy budowie wysokonapięciowej aparatury rozdzielczej i izolatorów energetycznych (m. in. Nowoczesne technologie produkcji odlewów epoksydowych do aparatury rozdzielczej wysokiego napięcia, tamże 1978 nr 23). Był także współautorem monografii i podręczników: Miernictwo elektryczne ogólne dla potrzeb telekomunikacji (W. 1951), Materiały elektroizolacyjne (W. 1965) i Badanie materiałów elektroizolacyjnych (W. 1968). W r. 1955 opatentował kondensator pomiarowy do badania cieczy elektroizolacyjnych (Urząd Patentowy PRL nr 10341) oraz był współautorem kilku innych patentów z dziedziny materiałów elektroizolacyjnych.
Od r. 1958 S. był członkiem Komitetów Studiów International Electrotechnical Commission (IEC) i Conférences Internationales des Grands Réseaux Électriques (CIGRÉ), także przewodniczącym Polskich Komitetów Studiów CIGRÉ opracowujących tematy: nr 1 – „Oleje Izolacyjne” (1958–68) i nr 15 – „Materiały Elektroizolacyjne” (1973–8), oraz organizatorem licznych konferencji i sympozjów naukowo-technicznych Stowarzyszenia Elektryków Polskich poświęconych problematyce materiałoznawstwa i elektrotechnologii. Był też członkiem Sekcji Materiałoznawstwa Elektrotechnicznego Komitetu Elektrotechniki PAN (od r. 1954) i Rad Naukowych Instytutu Elektrotechniki w Warszawie (od r. 1967) oraz Instytutu Metrologii Elektrycznej Politechn. Wrocł. (od r. 1968). Od r. 1960 działał we Wrocławskim Tow. Naukowym, gdzie był delegatem Wydz. VI Nauk Technicznych w Zarządzie Towarzystwa (1976–80) i przewodniczącym tego Wydziału (1980–3).
Podczas stanu wojennego (od grudnia 1981) i później, S. współorganizował kółka samokształceniowe dla młodzieży i udostępniał swoje mieszkanie na spotkania działaczy «Solidarności» i drukowanie podziemnych wydawnictw. Ostatnie lata życia poświęcił utrwalaniu historii Lwowa, a zwłaszcza politechniki. Opublikował m. in. Stulecie Politechniki Lwowskiej 1844–1944 i jej wpływ na rozwój wyższych uczelni technicznych („Spraw. Wrocł. Tow. Nauk.” 1984, S. B – dod. 2) i Wkład Politechniki Lwowskiej w polską elektronikę (Wr. 1991). Był także członkiem-współzałożycielem Tow. Przyjaciół Lwowa, w którym wygłaszał odczyty poświęcone tematyce lwowskiej. S. zmarł 3 II 1991 we Wrocławiu i tam został pochowany na cmentarzu św. Wawrzyńca przy ul. Bujwida. Był odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi (1954), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1969) oraz Złotymi Odznakami Honorowymi Stow. Elektryków Polskich i Naczelnej Organizacji Technicznej, a także Medalem im. Mieczysława Pożaryskiego.
W małżeństwie zawartym w r. 1938 z Ewą z Niewiadomskich, nauczycielką, miał S. troje dzieci: Andrzeja (ur. 1944), inżyniera chemika, pracownika Instytutu Technologii Elektronowej Politechn. Wrocł., Wojciecha (ur. 1945), magistra geologii, pracownika Instytutu Górnictwa Odkrywkowego «Poltegor» we Wrocławiu, i Annę (ur. 1949), po mężu Masztalerzową, inżyniera chemika w Zakładach Chemicznych «Police» pod Szczecinem.
Kto jest kim w Polsce, Ed. 1., W. 1984, Ed. 2., W. 1989; Uczeni wrocławscy. 2 (1974–1994), Wr. 1994; – Historia elektryki polskiej, W. 1972 IV; Księga XXV-lecia Politechniki Wrocławskiej 1945–1970, Wr. 1970 I 281, II 218 (częściowa bibliogr.); Politechnika Lwowska 1844–1945, Wr. 1993 (fot.); – „Życie Warszawy” 1991 nr 38; – Informacje syna, Andrzeja Sicińskiego z Wr.
Stanisław Sroka