Leńko Zenon (1868–1950), lekarz urolog i chirurg, jeden z pionierów urologii polskiej. Ur. 14 IX w Dmytrowie pod Kamionką Strumiłową, syn Onufrego, nauczyciela wiejskiego, i Wilhelminy z domu Hesky-Dziczek, która prowadziła «pisaryję gminną». Gimnazjum klasyczne skończył w r. 1888 we Lwowie. Medycynę studiował na Wydziale Lekarskim uniwersytetu w Wiedniu (1888–94); 14 VII 1894 r. uzyskał doktorat wszech nauk lekarskich. Od lipca 1894 r. pracował w Szpitalu Powszechnym we Lwowie, odbywając praktykę na różnych oddziałach i interesując się specjalnie chirurgią. W l. 1900–1 był dyrektorem Szpitala Powszechnego w Husiatynie, gdzie jednocześnie prowadził oddział chirurgiczny. W r. 1901 powrócił do Szpitala Powszechnego we Lwowie jako asystent na oddział chirurgiczny prof. G. Ziembickiego. W r. 1901 wydzielono łóżka urologiczne z oddziału chirurgicznego, którymi opiekował się L., oraz utworzono ambulatorium urologiczne, którego L. został kierownikiem. Otrzymawszy stypendium od Wydziału Krajowego, zwiedził w l. 1907 i 1910 oddziały chirurgiczne i urologiczne we Francji G. Mariona, F. Cathelina i B. Motza, w Niemczech H. Kümmella i J. Israela, w Danii T. Rovsinga, co opisał we Wrażeniach z podróży naukowej w „Lwowskim Tygodniku Lekarskim” (1911). W l. 1914–8 był L. powołany do wojska austriackiego, pracował jako chirurg szpitali wojskowych we Lwowie.
Po wojnie L. wrócił na swoje stanowisko. Dn. 23 V 1918 r. został mianowany prymariuszem utworzonego w r. 1907 oddziału urologicznego, który prowadził do r. 1927. Wyszkolił ok. 100 lekarzy w urologii. W l. 1927–37 pracował jako urolog w lwowskiej dyrekcji Polskich Kolei Państwowych (PKP). L. był jednym z założycieli Związku Lekarzy Państwa Polskiego, kilkakrotnym prezesem Lwowskiego Tow. Lekarskiego, członkiem Tow. Chirurgów Polskich i Międzynarodowego Tow. Urologicznego (od 1924), sekretarzem XXI Zjazdu Chirurgów Polskich we Lwowie w r. 1924, inicjatorem założenia Lekarskiej Kasy Pogrzebowej we Lwowie, współzałożycielem i współwydawcą „Lwowskiego Tygodnika Lekarskiego”. W Lwowskim Tow. Lekarskim wygłaszał komunikaty, referaty, miewał pokazy.
Od r. 1897 L. ogłosił 35 prac w polskich i obcych czasopismach; były to głównie prace poglądowe, przyczynki i kazuistyka z zakresu leczenia kamicy, chirurgii nerek, pęcherza i sterczu oraz sprawozdania. Cechowała je duża znajomość przedmiotu. Do cenniejszych należały: Usuwanie kamieni (ciał obcych) pęcherza moczowego („Pol. Gaz. Lek.” 1923), Przyczynek do zagadnienia o wchłanianiu prawidłowego pęcherza moczowego (wspólnie z J. Krzyżanowskim, tamże 1924), Badania nad wchłanianiem normalnego pęcherza moczowego (wspólnie z J. Krzyżanowskim, „Medycyna Doświadczalna i Społ. 1924), Leczenie chirurgiczne chorób sterczu („Pol. Przegl. Chirurgiczny” 1929). Z powodu choroby L. był zmuszony przerwać w r. 1937 pracę. W r. 1945 przeniósł się do Krakowa. Zmarł 10 III 1950 r. w Krakowie, pochowany na cmentarzu Rakowickim. Z małżeństwa z Władysławą Daschek (1882–1960), pozostawił synów: Zdzisława (ur. 1907), prawnika, Zenona (1913–1941), inżyniera rolnika, i Jana (ur. 1917), profesora urologii Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi.
Chojna J. W., Rys dziejów urologii polskiej, W. 1965 (spis prac); Urologia, Pod red. S. Wesołowskiego, W. 1959 I 13–4 (fot.); – „Pol. Tyg. Lek.” 1956 nr 46 s. 2041 (fot.); „Przegl. Lek.” R 6: 1950 nr 8 s. 343–4 (fot.); „Roczn. Lek. Rzpltej Pol.” (W.) 1936, 1938; „Urologia Pol.” T. 1: 1951 s. 17–9 (fot., spis prac); – Informacje syna Jana Lenko.
Teresa Ostrowska