Steinberg Zofia (1898–1977), w zakonie Katarzyna, lekarz medycyny, franciszkanka.
Ur. 31 I w Warszawie, w zamożnej ortodoksyjnej rodzinie żydowskiej. Była najmłodszą córką Abrama (Alberta), współwłaściciela Warszawskiej Fabryki Wstążek Jedwabnych, i Elki (Olgi) z Rabinowiczów. Miała braci: Mikołaja (zastrzelonego w lipcu 1942 w getcie warszawskim) i Ludwika (zm. 1945) oraz siostrę Eugenię, zamężną Fuchs (Fochs, zm. 1965).
W r. 1914 ukończyła S. warszawską siedmioklasową pensję Jadwigi Kowalczykówny i Jadwigi Jawurkówny. Poznała tam m.in. Zofię Landy i Zofię Sokołowską, przyszłe franciszkanki w Laskach (siostry Teresę i Katarzynę). W listopadzie 1915 zdała maturę w Gimnazjum Realnym w Warszawie. T.r. rozpoczęła studia medyczne na Uniw. Warsz. Należała tamże do organizacji samokształceniowej «Filarecja» i Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej. Wstąpiła do PPS i równocześnie zbliżyła się do działającego od r. 1917 w środowisku akademickim «Kółka» Władysława Korniłowicza, grupującego m.in. konwertytów o lewicowych poglądach. W r. 1922 poznała Różę Czacką (w zakonie Elżbietę), założycielkę Tow. Opieki nad Ociemniałymi oraz Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża w Laskach. T.r. przywiozła do Lasek chorą Sokołowską, którą zajmowała się przez następne dwa lata do jej śmierci. W r. 1924 poznała Helenę (w zakonie sióstr Matki Bożej Miłosierdzia Faustynę) Kowalską; później składała zeznania na jej procesie beatyfikacyjnym. Dn. 7 III 1925 otrzymała na Uniw. Warsz. stopień doktora wszech nauk lekarskich. W l. 1925–6 pracowała na Oddz. Chorób Wewnętrznych Szpitala św. Łazarza oraz w poradni dziecięcej przy ul. Spokojnej w Warszawie. Dn. 23 III 1926 przyjęła chrzest i dwa lata później (1 XI 1928) wstąpiła do Zgromadzenia w Laskach. W r. 1928 wyjechała do Francji i Szwajcarii, gdzie przez pięć lat opiekowała się chorymi bratem Ludwikiem i ojcem. Po powrocie, w r. 1933, do Lasek została 18 V t.r. przyjęta do nowicjatu; pierwszą profesję złożyła 15 VIII 1935, przyjmując imię Katarzyna od Rany Boku Pana Jezusa i Miłosierdzia Bożego. W r. 1936 z inicjatywy S. powstał w Laskach ośrodek zdrowia. We wrześniu 1939 po ewakuacji zakładu dla ociemniałych do Żułowa (pow. krasnystawski) pozostała wraz z dziewięcioma siostrami w Laskach i zorganizowała szpital polowy, który po kapitulacji Warszawy, jako filia Szpitala Ujazdowskiego, funkcjonował do r. 1941. Zaangażowała się również w budowę w Laskach cmentarza wojennego i pochowanie na jego terenie ekshumowanych ciał żołnierzy polskich. Dn. 15 VIII 1941 złożyła profesję wieczystą. W końcu maja 1942, po otrzymaniu informacji o planowanym aresztowaniu zakonnic pochodzenia żydowskiego, wyjechała do folwarku przyjaciół w Kraszewie (pow. miechowski), a następnie do Salomei Kozłowskiej w Falniowie (pow. miechowski). Od września 1943 ukrywała się w Krakowie oraz w klasztorach Karmelitanek Dzieciątka Jezus w Czernej i Karmelitanek Bosych we Lwowie. Dn. 15 VIII 1944 przybyła do zakładu dla niewidomych w Żułowie; jego sprawy urzędowe załatwiała dzięki odnowionym kontaktom z działaczami PPS, m.in. Edwardem Osóbką-Morawskim i Stanisławem Szwalbem.
W r. 1950 zamieszkała S. ponownie w Laskach; w r. 1954 została zatrudniona w służbie zdrowia z zadaniem opieki lekarskiej nad zakładem dla niewidomych. Od listopada 1957 wspólnie ze Zdzisławem Jaroszewskim organizowała w Laskach rekolekcje dla lekarzy psychiatrów; w pierwszych uczestniczyli, m.in. ks. Karol Wojtyła, o. Piotr Rostworowski i Stefan Swieżawski. Angażowała się w pracę misjonarską w Izraelu (przez wiele lat korespondowała w tej sprawie z o. Danielem Rufeisenem), organizowała transporty darów dla ośrodków opieki nad trędowatymi w Indiach oraz pośredniczyła w zamawianiu i wydawaniu przekładów zachodniej literatury religijnej, a także przekazywaniu praw autorskich polskim wydawnictwom katolickim w trudnym dla nich okresie komunistycznej cenzury. Ogłosiła też własne tłumaczenia z języka francuskiego, m.in. zbioru przemówień H. Grouès-Pierre’a „Abbé Pierre woła” (P. 1958) oraz Dom Columby Mormiona „Zjednoczenie z Bogiem” (P. 1961) i Paula-Marie Richauda „Pan blisko jest” (Londyn 1977). Wraz Marią Bohdańską opublikowała życiorys Siostra Katarzyna Sokołowska (1896–1924) („W nurcie zagadnień posoborowych”, Red. B. Bejze, W. 1970 IV). S. zmarła w Laskach 14 XI 1977, została pochowana tamże na cmentarzu zakładu dla niewidomych.
Wiersze S.: Mendel Gdański (fragment), Na śmierć Broniewskiego oraz Pogrzeb własny opublikowano w r. 2000 w monografii „Ludzie Lasek” (W.).
Fot. w Mater. Red. PSB; – Słownik polskich pisarzy franciszkańskich, Red. H. E. Wyczawski, W. 1981 (bibliogr.); – Ludzie Lasek, Red. T. Mazowiecki, W. 2000; – Dłuska M., Kwiaty i ludzie (wspomnienie o Siostrze Katarzynie), „Znak” R. 30: 1978 s. 454–63; Frankiewicz S., Siostra Katarzyna z Lasek, „Tyg. Powsz.” R. 32: 1978 nr 9; Kluz S., Siostra Katarzyna, tamże; – Arch. Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża w Laskach: Akta osobowe, koresp. i wiersze S.
Barbara Rut Wosiek