Tuż przed wojną ze Szwedami doszło do sporu króla ze szlachtą, co spowodowało, że kiedy monarcha stanął na czele pospolitego ruszenia, szybko okazało się, że nie może być pewien swych poddanych. Po niepowodzeniach wojskowych i  zdradach musiał uciekać z garstką wiernych na Śląsk. Sukcesy Szwedów wprawiły go w depresję, ale  na wieść  o narastającym w Polsce ruchu oporu odzyskał wigor i  wezwał do powstania przeciw najeźdźcy. Kiedy dowiedział się, że wojsko zamierza odstąpić Szwedów, ruszył do Polski i przez Słowację i Podkarpacie dotarł do Lwowa. Pragnąc rozniecić ducha bojowego wśród chłopów,  ślubował 1 IV 1656 roku w katedrze  Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny we Lwowie, że ulży doli niższych stanów. Śluby te powtórzył latem pod Warszawą.  Król oddał Rzeczpospolitą pod opiekę Matki Bożej, którą nazwał Królową Korony Polskiej. Obiecał, że poprawi los chłopów i mieszczan, kiedy tylko kraj zostanie wyzwolony spod okupacji. Obietnice te nie zostały zrealizowane, ale  przeszły do narodowej tradycji.  Ślubom lwowskim poświęcił swój ostatni wielki obraz Jan Matejko. Na jego płótnie król  klęczy przed ołtarzem, a za nim królowa Maria Ludwika i hetman Stefan Czarniecki. Przy królu stoi biskup lwowski Jan Tarnowski.  Widoczni są także między innymi marszałek wielki koronny Jerzy Sebastian Lubomirski (obok Czarnieckiego), hetman polny koronny Stanisław Lanckoroński (z buławą w ręce),  hetman wielki koronny Stanisław Rewera Potocki (klęczy), książę Krzysztof  Zbaraski  (trzyma  chorągiew).  Matejko pracował nad tym obrazem wiele miesięcy, ale nie zdołał go już dokończyć przed śmiercią.   Więcej informacji, ciekawostek i materiałów dotyczących życia króla Jana II Kazimierza Wazy znajdziesz w jego biogramie i na innych stronach naszego serwisu.