Podkóliński Feliks Rajmund (1878–1966), lekarz internista, naczelny lekarz Szpitala Ewangelickiego w Warszawie. Ur. 30 VIII w Gąsewie (pow. Maków Mazowiecki), był synem Adama, rolnika, i Aleksandry z Wysockich. Początkowe nauki pobierał w progimnazjum w Pułtusku, a następnie uczył się w gimnazjum w Łodzi, w l. 1899–1904 studiował medycynę na Wydziale Lekarskim Ces. Uniw. Warsz., gdzie 8 XII 1904 otrzymał dyplom lekarza. Pracę lekarską rozpoczął w r. 1904 jako asystent wolontariusz na Oddziale Chorób Wewnętrznych Jana Pruszyńskiego w Szpitalu Św. Rocha w Warszawie, a w r. 1905 przeszedł na stanowisko asystenta etatowego do Szpitala Ewangelickiego w Warszawie na Oddziale Chorób Wewnętrznych Leona Babińskiego, od r. 1908 jako lekarz miejscowy Szpitala, od r. 1914 – lekarz ambulatorium, od r. 1921 – ordynator oddziału wewnętrznego. Jednocześnie w l. 1905–8 pracował w Szpitalu Dziecięcym im. Karola i Marii (Szlenkierów) u Jana Bączkiewicza. P. był członkiem Tow. Lekarskiego Warszawskiego, a w l. 1914–15 – jego sekretarzem. W „Pamiętniku Tow. Lekarskiego Warszawskiego” ogłosił kilka życiorysów zasłużonych członków Towarzystwa. Wykształcenie uzupełniał podczas kilkumiesięcznego pobytu u prof. F. Widala w Paryżu w r. 1908. W l. 1920–1 służył jako kapitan w WP, był oficerem łącznikowym Szpitala Ujazdowskiego z odkomenderowaniem do Szpitala Ewangelickiego, który został zmilitaryzowany. W tym charakterze pełnił obowiązki komendanta oddziału oficerskiego w Szpitalu Ewangelickim. Zwolniony do rezerwy w stopniu majora 24 XI 1921, mianowany został ordynatorem Oddziału Chorób Wewnętrznych macierzystego Szpitala, a od r. 1934 dodatkowo objął stanowisko lekarza naczelnego Szpitala. W r. 1933 przyznano mu stopień doktora medycyny. W l. 1930–5 brał co roku udział w kilkutygodniowych kursach u Ch. Laubry w Paryżu.
Podczas obrony Warszawy we wrześniu 1939 zorganizował pomoc lekarską dla żołnierzy i ludności cywilnej. W czasie okupacji niemieckiej dbał o szkolenie młodych lekarzy w Szpitalu, współpracował z Januszem Korczakiem. Gdy w r. 1943 Niemcy zlikwidowali Szpital Ewangelicki, utracił obie posady, a prowadził tylko ambulatorium przyszpitalne do powstania warszawskiego. Po powstaniu ewakuowany został do Grodziska Mazowieckiego. Wrócił do Warszawy w r. 1945; 26 XI t. r. objął stanowisko ordynatora II Oddziału Chorób Wewnętrznych Szpitala Przemienienia Pańskiego, który czasowo mieścił się w szkole na ul. Kowelskiej; od r. 1947 Szpital przeniesiono na dawne miejsce i tam P. pracował do r. 1954. Na swoim oddziale szkolił młodych lekarzy i pracował dodatkowo w r. 1952 w Przychodni Szpitala Ewangelickiego (choć szpitala tego nie udało się gminie wyznaniowej reaktywować). Dn. 1 III 1955 przeniesiony został służbowo do Szpitala Miejskiego Nr 6 (dawniej SS. Elżbietanek), by zorganizować II Oddział Chorób Wewnętrznych w tzw. Królikarni (ul. Puławska 113); tu 31 XII 1960 przeszedł na emeryturę.
Dorobek piśmienniczy P-ego liczy 7 pozycji, z których najważniejszą jest broszura Szpital Ewangelicki w Warszawie i jego stanowisko w szpitalnictwie polskim (W. 1938), gdzie przedstawił zasługi wielu wybitnych lekarzy polskich, pracujących w tym Szpitalu. W r. 1954 obchodził w Min. Zdrowia jubileusz pięćdziesięciolecia pracy lekarskiej. Zmarł w Warszawie 25 XII 1966, pochowany został w grobie rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim. Odznaczony był m. in. Krzyżem Walecznych, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi (dwukrotnie) i Odznaką Honorową za Zasługi dla Warszawy.
Brak bliższych informacji o stosunkach rodzinnych P-ego. Był żonaty, potem rozwiedziony, dzieci nie miał.
Fot. P-ego w: Gł. B. Lek., Zbiory Muz.; Łoza, Czy wiesz, kto to jest? (Uzupełnienia i sprostowania), (fot.); Spis fachowych pracowników służby zdrowia, Wyd. 2., W. 1964; Spis oficerów służących czynnie w dniu 1. 6. 21 r., W. 1921 s. 424; – Jodkowski H., Wspomnienie pośmiertne, „Służba Zdrowia” 1967 nr 3; – Cywilna obrona Warszawy we wrześniu 1939 r., W. 1965; Rocznik Lekarski RP na r. 1938, W. 1938 (błędna data ur.); Woźniewski Z., Polski almanach medyczny na rok 1956, W. 1957; – Nekrologi: „Słowo Powsz.” 1966 nr z 27 XII, „Tyg. Powsz.” 1967 nr 9, „Życie Warszawy” 1966 nr z 29 XII 1967 nr z 5 I; – Gł. B. Lek., Zbiory Muz.: Własnoręczny życiorys P-ego z 1956 r., Akta personalne Izby Lekarskiej Warszawsko-Białostockiej; Stołeczny Wydział Zdrowia w W.: Akta personalne nr 789.
Jan W. Chojna