Schuch (Szuch) Ignacy (1782–1864), lekarz. Ur. 29 VII w Waitzen na Węgrzech, był synem Franciszka, pochodzącego z czeskiej rodziny szlacheckiej, pisarza składu soli i właściciela nieruchomości w Waitzen, i Magdaleny z domu Majerin.
S. uczył się w szkole księży pijarów w Waitzen, następnie w uniwersytecie w Peszcie, uzyskał tam 23 VIII 1800 dyplom lekarza weterynarii. T.r. wstąpił do wojska austriackiego, był podlekarzem cesarskiej gwardii szlacheckiej węgierskiej; od października 1800 do maja 1801 uczestniczył w wojnie z Francją. Dn. 5 VIII 1801 uzyskał dyplom magistra chirurgii w Peszcie (wg niektórych źródeł w Wiedniu). Po rozwiązaniu pułku uczęszczał na wykłady dla lekarzy wojskowych, na uniwersytet i na klinikę lekarską J. P. Franka w Wiedniu. W poł. r. 1802 mianowano go podlekarzem 58. regimentu piechoty. Pełnił służbę batalionową w Stanisławowie, a następnie w Samborze. Dn. 24 XII 1804 otrzymał dymisję z wojska, w t.r. został chirurgiem w Drohobyczu, jednocześnie był lekarzem rządowym w Salinach. Był także delegatem do cyrkułu rzeszowskiego, gdzie wystąpiła epidemia tyfusu. Mianowany dekretem Gubernium Lwowskiego z 13 VI 1807 lekarzem więzień i szpitala Św. Ducha w Sandomierzu, od 16 IX 1807 do 22 IV 1809 był urzędnikiem zdrowia II kl.
Podczas wojny 1809 r., gdy wojska Ks. Warsz. zajęły Sandomierz, S. pełnił służbę urzędnika zdrowia I kl. w lazarecie wojskowym w Sandomierzu (31 V 1809 – 22 I 1810), łącząc ją z dotychczasowymi obowiązkami; otrzymał wówczas tytuł dyrektora lazaretu. Po ustąpieniu wojsk polskich i austriackich z miasta S., mając do pomocy dwóch austriackich chirurgów, prowadził nadal lazaret, gdzie znajdowało się ponad stu rannych. W związku z ograbieniem kościoła Św. Ducha przez wojska austriackie jeździł wówczas po okolicy, zbierając dary, dzięki którym świątynię przywrócono do dawnego stanu. Po pokoju w Schönbrunnie w r. 1809 i włączeniu Sandomierszczyzny do Ks. Warsz. S. otrzymał 3 VII 1811 nominację na chirurga pow. sandomierskiego.
Gdy w Król. Pol. nastąpiła reorganizacja służby cywilno-lekarskiej, S. złożył egzamin administracyjny i 20 XII 1817 został mianowany lekarzem nowo utworzonego obwodu sandomierskiego złożonego z okręgu sandomierskiego i staszowskiego. Pracował nadal w szpitalu Św. Ducha i do r. 1834 w szpitalu więziennym. Po kolejnej reorganizacji służby cywilno-lekarskiej w Król. Pol. został mianowany 28 XII 1838 p.o. lekarzem obwodu sandomierskiego dwóch guberni (utworzonych w miejsce województw): kieleckiej i sandomierskiej. Rada Administracyjna odmówiła przyznania S-owi Orderu św. Włodzimierza 4 kl. za 35 lat służby rządowej, gdyż w czasie powstania listopadowego «wykonał [on] przysięgę na wierność rządowi rewolucyjnemu, co go pozbawia cechy nieskazitelności postępowania». Dn. 12 VIII 1846 został kolegialnym asesorem. Ze względu na zły stan zdrowia przeszedł (14 II 1850) na emeryturę, zrezygnował także z praktyki prywatnej, ale nadal pracował w szpitalu Św. Ducha, przynajmniej do maja 1859. Przyczynił się znacznie do jego rozbudowy. Brał udział w r. 1858 w zwalczaniu epidemii cholery. Jako lekarz był S. bardzo dobrym diagnostą, cechowało go oddanie pacjentom i «niezwykle miłe obejście» (Marczewski). S. zmarł 22 V 1864 w Sandomierzu i został pochowany na miejscowym cmentarzu.
S. był dwukrotnie żonaty; imienia i nazwiska pierwszej żony nie znamy, drugą była (od r. 1839) Józefa z Mareckich (zm. 1841). Z pierwszego małżeństwa miał synów: Franciszka Józefa (1805–1832), który w r. 1828 otrzymał stopień magistra medycyny i chirurgii na Uniw. Warsz. i po odbyciu podróży naukowej do Londynu i Paryża praktykował przy ojcu w Sandomierzu, gdzie zmarł zaraziwszy się tyfusem (w r. 1832 ukazała się w Regensburgu jego praca „Die Brüste und ihre Verrichtungen”), i Ignacego (ur. ok. 1814), rachmistrza w Banku Polskim w Warszawie, później prawdopodobnie w l. pięćdziesiątych administratora cukrowni w Elżbietowie w gub. lubelskiej; z drugiego małżeństwa miał córkę Stefanię Józefę (ur. 1839).
Konopka, Pol. bibliogr. lek. XIX w.; Gerber, Studenci Uniw. Warsz., s. 322 (dot. syna Franciszka Józefa); Kośmiński, Słown. lekarzów; Lista lekarzy i aptekarzy w Królestwie Polskim…, W. 1841 s. 31; toż, W. 1843 s. 7, 33; toż, W. 1845 s. 25; toż, W. 1847 s. 7, 26; – Bęc M., Bęc A., Ignacy Schuch – lekarz sandomierski, „Arch. Hist. Med.” R. 47: 1984 nr 3 s. 383–7; Marczewski [L.], Ś.p. Ignacy Szuch, „Tyg. Lek.” R. 19: 1865 nr 50; – Nekrologi z r. 1864: „Kur. Warsz.” nr 143, „Pam. Tow. Lek. Warsz.” T. 52 s. 320, „Przegl. Lek.” T. 3 nr 37 s. 296, „Tyg. Lek.” R. 18 nr 33; – AP w Radomiu: Akta zespołu Urząd Lekarski Guberni Radomskiej sygn. 56 s. 15, 17, 87, 122, 152, 158 oraz s. 4, 6, 56 (syn Ignacy) i s. 56 (córka Stefania Józefa); B. Akad. Med. w W.: Krysa-Leszczyńska D., Dzieje opieki szpitalnej w Sandomierzu w latach 1292–1939, passim (mszp. rozprawy doktorskiej); – Szarejko P., Słownik lekarzy polskich dziewiętnastego wieku (mszp. u autora).
Teresa Ostrowska