Mierzwiński Bonawentura (1762–1818), pijar-pedagog. Ur. 2 II w Bystrzycy na Wołyniu, prawdopodobnie w rodzinie szlacheckiej. Do pijarów wstąpił 18 VII 1777. Po odbyciu dwuletniego nowicjatu przeszedł roczny kurs nauk pedagogicznych, historycznych i filologicznych w studium dla młodych pijarów w Rzeszowie i dwuletnie studium filozofii i przyrodoznawstwa w Międzyrzeczu. Początki praktyki pedagogicznej odbył w Międzyrzeczu (1783–4) i Radomiu (1785), skąd odszedł do warszawskiego Collegium Nobilium na stanowisko podprefekta (1786–9) i profesora matematyki. Ten sam przedmiot wykładał następnie w Radomiu (do r. szk. 1794/5) i Szczuczynie. Wrócił do Warszawy jako profesor fizyki i prefekt (do r. 1804); na stanowisku rektora warszawskiego (1805–8) i konsultora prowincji (1802–4) opierał się pruskim władzom zaborczym, zmierzającym do likwidacji szkół pijarskich jako pozostałości polskiego systemu oświatowego. W Księstwie Warszawskim gmach Collegium Nobilium zajęty został na szpital wojskowy, a trudności finansowe dokuczające od kilkunastu lat szkołom pijarskim pogłębiły się. Dosyć częste były wypadki opuszczania zakonu z powodu panującego w nim niedostatku i braku pomyślniejszych perspektyw na przyszłość. Zapewne z podobnych pobudek M. został prywatnym wychowawcą w Zakrzewie koło Radomia, a w l. 1810–15 nauczycielem synów ministra J. Łuszczewskiego. Jako beneficjum otrzymał parafię Cerekiew. Posiadał ją do śmierci, mimo że wrócił do zgromadzenia; został rektorem w Radomiu, gdzie intensywnie prowadził budowę gmachu szkoły pijarskiej.
Dyplom króla Stanisława Augusta z 20 VI 1792 uczynił M-ego geometrą przysięgłym; inne dowody uznania dla kwalifikacji mierniczych M-ego znajdują się w urzędowych aktach pijarskich; podobnie świadczy fakt, że konfratrzy zlecali mu uzupełnienie pośmiertnych wydań „Jeometrii praktycznej” ułożonej przez innego pijara, Ignacego Zaborowskiego. Prawdopodobnie spod pióra M-ego wyszła Wiadomość o życiu Ignacego Zaborowskiego, jaką poprzedzano wydania „Jeometrii praktycznej” z l. 1806, 1815, 1820. Własnym dziełem M-ego jest Jeografia ogólna (W. 1812, na części nakładu data: 1811, wyd. 2. 1817) przeznaczona dla szkół. Jest też M. autorem elementarza pt. Książka do czytania dla początkujących po polsku, niemiecku i francusku (W. 1802), stanowiącego kompilację podobnych wcześniejszych wydawnictw i uzupełnionego własnymi pomysłami wydawcy. M. zmarł 4 VII 1818 w Radomiu.
Estreicher; Enc. Kośc.; Enc. Org.; Podr. Enc. Kośc.; W. Enc. Ilustr.; Bielski, Vita et scripta; – Wiśniewski J., Dekanat radomski, Radom 1911 s. 39, 281–2; – Komisja Edukacji Narodowej. Raporty generalnych wizytatorów, W. 1911–14 z. 27 s. 92, z. 29 s. 52; – Arch. PAN: Materiały L. Chmaja, sygn. III-76 teki: 37–9, 53; Arch. Pijarów w Kr.: Matricula nr 657.
Rafał Leszczyński