Rusinowa z Miratyńskich Elżbieta Stefania (1923–1979), lekarz, kierownik Kliniki Chorób Oczu Filii Gdańskiej Akad. Med. w Bydgoszczy. Ur. 3 VIII w Lubartowie, była córką Michała Miratyńskiego, prawnika, i Stanisławy z domu Kannewiszer, nauczycielki.
Od wczesnego dzieciństwa mieszkała w Warszawie, gdzie chodziła do gimnazjum; świadectwo dojrzałości uzyskała już w czasie drugiej wojny światowej na tajnych kompletach w czerwcu 1940. Studia lekarskie rozpoczęła na Wydz. Lek. tajnego Uniw. Warsz. działającego w «Prywatnej Szkole Zawodowej dla Pomocniczego Personelu Sanitarnego Jana Zaorskiego». Jednocześnie była zatrudniona w Klinice Chirurgicznej u Jerzego Rutkowskiego. W czasie powstania warszawskiego 1944 r. pracowała w szpitalu powstańczym na Zagórnej, a po jego kapitulacji została ewakuowana wraz z chorymi do Krakowa. Pracując w szpitalu, kontynuowała studia lekarskie na działającym tu tajnym Wydz. Lekarskim Uniw. Ziem Zachodnich.
W kwietniu 1945 przeniosła się do Poznania, gdzie ukończyła studia i uzyskała 10 XI 1945 dyplom lekarza. Pracę zawodową rozpoczęła 1 I 1946 w Klinice Okulistycznej Uniw. Łódzkiego pod kierunkiem Janusza Sobańskiego pełniąc kolejno funkcję młodszego i starszego asystenta. W r. 1950 na podstawie rozprawy pt. Dziedziczne opadnięcie powiek otrzymała na Uniw. Łódzkim stopień doktora medycyny i stanowisko adiunkta. W dn. 28 VI 1952 wyszła za mąż za lekarza Andrzeja W. Rusina. W grudniu t. r. uzyskała specjalizację drugiego stopnia w zakresie okulistyki. W maju 1954 R. została przeniesiona przez Min. Zdrowia z Akad. Med. w Łodzi do Bydgoszczy w celu zorganizowania Oddziału Okulistyki w Szpitalu Wojewódzkim, na bazie którego działał Oddział Instytutu Doskonalenia i Specjalizacji Kadr Lekarskich w Warszawie. R., która została ordynatorem Oddziału, leczyła nawet najbardziej skomplikowane przypadki. Dzięki jej energii i wytrwałości powstał prężny ośrodek naukowo-dydaktyczny w zakresie okulistyki, prowadzący szkolenie podyplomowe dla lekarzy z całego kraju. Jako konsultant wojewódzki przyczyniła się także do rozwoju sieci placówek okulistycznych na ziemi bydgoskiej. Od r. 1956 była członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.
Jednym z głównych kierunków zainteresowań R-ej były zmiany oczne występujące przy cukrzycy. Jej klasyfikacja zmian na dnie oka u chorych na cukrzycę przyjęła się powszechnie. Końcowym etapem tych badań była praca pt. Powikłania oczne w cukrzycy (Bydgoszcz 1960), która stała się podstawą habilitacji w r. 1962 na Wydz. Lekarskim Akad. Med. w Warszawie. W styczniu 1975 została docentem kontraktowym w Zespole Nauczania Klinicznego w Bydgoszczy przynależnym do Akad. Med. w Gdańsku. W t. r. powierzono jej kierownictwo utworzonej wtedy również na bazie Oddziału Okulistyki Szpitala Wojewódzkiego w Bydgoszczy Kliniki Chorób Oczu jako filii Akad. Med. w Gdańsku. W r. 1978 otrzymała R. stanowisko docenta etatowego Akad. Med. w Gdańsku – Filia w Bydgoszczy.
W wieloletniej pracy zawodowej R. zajmowała się także zagadnieniem widzenia obuocznego, proponowała nowoczesne leczenie choroby zezowej i niedowidzenia, a jako jeden z pierwszych operatorów w kraju zaczęła stosować technikę krioekstrakcji (usunięcie soczewki oka w leczeniu zaćmy za pomocą zamrożenia), uzyskując znakomite wyniki, nadto badała wpływ łączenia cząstek koloidalnych w zespoły wiązkami promieniowania elektromagnetycznego, czyli koagulacji laserowej w różnych stanach chorobowych (m. in. Wpływ koagulacji laserowej, kortykosterydów i krioaplikacji twardówki na resorpcję wylewów krwi do ciała szklistego, „Klinika Oczna” 1974 z. 10). Wprowadziła własne modyfikacje operacji przeciwjaskrowej a poza tym zajmowała się w retinologii profilaktyką odwarstwiania siatkówki, patologią układu naczyniowego siatkówki (Krwawienie uzupełniające i zastępcze do siatkówki w przypadkach zaburzeń czynności dokrewnej jajników, „Klinika Oczna” 1965 z. 3) oraz chirurgią ciała szklistego (Kilkuletnie obserwacje powikłań ocznych po stosowaniu chlorochiny, „Klinika Oczna” 1973 z. 2). W r. 1978 na XLI Kongresie Oftalmologii w Ołomuńcu wygłosiła referat pt. Zmiany urazowe w siatkówce obwodowej po wylewach krwi do ciała szklistego. Krótko przed śmiercią podjęła opracowywanie zagadnień z dziedziny genetyki. Łącznie w l. 1943–79 opublikowała (sama bądź wspólnie) 53 prace naukowe.
R. była członkiem założycielem Bydgoskiego Tow. Naukowego (BTN), od r. 1965 przewodniczącą jego Komisji Nauk Medycznych i jednocześnie redaktorem naukowym zeszytów BTN p.n. „Prace Komisji Nauk Lekarskich”, członkiem Zarządu Głównego Polskiego Tow. Okulistycznego, przewodniczącą Oddziału Bydgoskiego oraz wiceprzewodniczącą Sekcji Retinologicznej tegoż Towarzystwa. Zginęła tragicznie 12 III 1979 w wypadku samochodowym koło Świecia nad Wisłą. Pochowana została na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Była odznaczona m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Partyzanckim, Odznaką za Szczególne Zasługi dla Rozwoju Woj. Bydgoskiego.
W małżeństwie z Andrzejem Rusinem miała R. córkę Barbarę, zamężną Górską, redaktora „Ilustrowanego Kuriera Polskiego”.
Domaniewski J., Kaniasty M., Elżbieta Rusinowa (1923–1979), „Annales Academiae Medicae Gedanensis” 1980 nr 10 s. 439–44; – „Ilustr. Kur. Pol.” 1979 nr 56, 57; „Tyg. Powsz.” 1979 nr 29; „Życie Warszawy” 1979 nr 63, 66; – Arch. Akad. Med. w Gd.: Teka akt osobowych nr 3705 [386/256].
Aleksander Drygas