Fijałkowski Ignacy Dominik h. Ślepowron (1783–1855), lekarz ginekolog, profesor Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Ur. się 13 VII w Andrychowie (dzisiejsze woj. krakowskie). Po skończeniu szkół miejscowych oddany został do znanego kolegium pijarskiego w Podolińcu na Spiszu. W r. 1800 studiował filozofię w Zamościu. W r. 1801 przeniósł się do Wiednia, gdzie przez rok poświęcił się filozofii, a następnie teologii. Wreszcie oddał się studiom medycznym i w r. 1809 uzyskał w Uniwersytecie Wiedeńskim stopień doktora medycyny, a następnie chirurga. W tymże roku przyjechał do Warszawy i objął obowiązki lekarza w szpitalu św. Rocha. Wkrótce potem został mianowany naczelnym lekarzem I dywizji wojska polskiego Księstwa Warszawskiego. Na własną prośbę otrzymał dymisję z wojska 31 I 1812. Od 1 X 1813 objął zarząd szpitala Dzieciątka Jezus. Zawsze interesował się sprawami naukowymi i już w r. 1810 nawiązał żywy kontakt z Towarzystwem Przyjaciół Nauk w Warszawie, czytając na jego posiedzeniu swoją rozprawę. W r. 1812 mianowany został członkiem przybranym, a w r. 1819 członkiem czynnym tegoż Towarzystwa. W ll. 1817–18 odbył podróż naukową do Włoch, Szwajcarii, Francji, Anglii, Holandii i Niemiec. Dobra znajomość języków: łaciny, francuskiego, angielskiego, niemieckiego i włoskiego pozwalała mu na utrzymywanie kontaktu z nauką zachodnio-europejską. Należał też do gorliwych członków Towarzystwa Przyjaciół Nauk, zasilając je własnymi rozprawami, bądź też referując dzieła napisane w językach obcych. Interesował się również popularyzacją wiedzy medycznej i 3 V 1819 Towarzystwo Przyjaciół Nauk przyznało mu medal złoty za najlepszą rozprawę przeznaczoną dla ludu, a poświęconą elementarnym wiadomościom z dziedziny higieny (drukowana w Warszawie 1819). W r. 1818 mianowany został asesorem w Radzie Ogólnej Dozorczej Szpitalów Królestwa Polskiego. W tymże roku ubiegał się bezskutecznie o katedrę kliniki terapeutycznej, a następnie położnictwa w Uniwersytecie Warsz.; otrzymał tę ostatnią dopiero w r. 1823. Jednocześnie był dyrektorem Kliniki Położniczej Uniwersytetu i przełożonym Szkoły Akuszerek. W r. 1834 został członkiem Rady Lekarskiej oraz dyrektorem Instytutu Położniczego, połączonego ze Szpitalem Dzieciątka Jezus. Dosłużywszy się emerytury osiadł na wsi w Zawidzu pod Mławą, gdzie zmarł 25 VIII 1855. Był członkiem Towarzystwa Lekarskiego warszawskiego i wileńskiego oraz Towarzystwa Nauk Fizycznych, Chemicznych i Przemysłowych w Paryżu. Odznaczony został orderem św. Stanisława II kl. i Włodzimierza IV kl. Pozostawił opinię człowieka bardzo ambitnego, o dużej erudycji. Bibliografię jego prac, dotyczących przede wszystkim ginekologii, podaje Kośmiński.

Enc. Org.; W. Enc. Il. ; Bieliński, Uniw. Warsz. I–III; Kraushar, Towarzystwo Przyjaciół Nauk (II, 275 portret); Gąsiorowski, Zbiór wiadom. III–IV.

Maria Manteufflowa