Kuczyński Ignacy h. Ślepowron (ok. 1738 – po 1803), konfederat barski, poseł na Sejm Czteroletni. Syn Mikołaja (1703–1755), podstolego drohickiego, i Ludwiki Szujskiej (zm. po 1763), chorążanki brześciańskiej, brat Wiktoryna (zob.). Dziedziczył po ojcu Krześlin na Podlasiu i część dóbr Branicy w woj. lubelskim. Nauki pobierał w kolegium jezuickim w Warszawie (1754–5). W r. 1764 podpisał z ziemią mielnicką wybór Stanisława Poniatowskiego, a w n. r. otrzymał urząd miecznika mielnickiego. Już wiosną 1768 r. organizował ze swym stryjem Leonem (zob.) konfederację na Podlasiu. Dn. 5 VII 1769 r. został konsyliarzem zawiązanej pod Drohiczynem konfederacji podlaskiej, ale zaraz uchodzić musiał przed pościgiem wojsk rosyjskich. Z obozu pod Muszynką, 31 VIII, wydał z F. Kossowskim, marszałkiem podlaskim, uniwersał, w którym wzywał obywateli województwa podlaskiego do tworzenia zbrojnych oddziałów i ściągania do obozu. Pomagał Adamowi Krasińskiemu przy organizowaniu Generalności i w pierwszych dniach listopada złożył przysięgę na jej wierność, a następnie oddał swój głos na marszałkostwo kor. Michała Krasińskiego. Dn. 10 XI Generalność potwierdziła K-ego jako delegata Podlasia w Radzie Najwyższej, gdzie był jednym z aktywniejszych jej członków. W kwietniu 1770 r. opatrzył obóz pod Konieczną w żywność i furaż i zorganizował łączność między Konieczną a partią konfederacji oświęcimskiej. Na przełomie października i listopada przybył z Preszowa do Częstochowy z zaleceniami Generalności dla Kazimierza Pułaskiego publikowania w wojsku aktu bezkrólewia. Z tą samą misją jeździł K. w początkach grudnia do obozu Józefa Zaremby w Kisielach. Odtąd przebywał głównie na Jasnej Górze, pełniąc funkcję łącznika między Generalnością a K. Pułaskim i J. Zarembą. Utrzymywał też bliskie kontakty z księżną Franciszką Krasińską.
W czasie oblężenia przez I. G. Drewicza Jasnej Góry K. od 1–15 I 1771 r. dowodził obroną bastionu Św. Trójcy. W drugiej połowie stycznia z ramienia Generalności czynił starania o zlikwidowanie rozłamu, grożącego zbrojnym konfliktem między J. Zarembą a Ignacym Malczewskim. Równocześnie podporządkowywał Zarembie wyłamujące się spod jego rozkazów oddziały. Od połowy maja do 18 VI pełnił K., zastępując nieobecnego Pułaskiego, funkcję komendanta twierdzy jasnogórskiej. Po przegranej pod Lanckoroną (21 V) K. wziął w obronę Pułaskiego, oskarżonego o brak subordynacji i spowodowanie swą nieobecnością ciężkiej klęski. Dn. 18 VI i 10 VII razem z Pułaskim i F. Kossowskim wydał listy cyrkularne wzywające komendantów oddziałów samopas chodzących pod rozkazy Pułaskiego i grożące nieposłusznym karą śmierci. Dn. 15 VII w imieniu Generalności odebrał od Pułaskiego przysięgę w związku z nadaniem mu tytułu komendanta twierdzy jasnogórskiej. Nie był z pewnością wtajemniczony w sprawę zamachu na króla, mimo że główny jej aktor Stanisław Strawiński 15 VIII złożył również i przed nim przysięgę na tajną, bliżej nie określoną akcję. Dn. 31 VIII został powołany do zorganizowanej w Białej Rady Wojskowej i pracował w niej do końca listopada. Na przełomie listopada i grudnia znów delegowany był do Częstochowy w sprawie ustalenia organizacji i sposobu utrzymania oddziałów wojskowych podległych Pułaskiemu. Wówczas otrzymał również polecenie zlikwidowania względnie załagodzenia narastającego konfliktu między Pułaskim a Zarembą.
Początkowo popierał politykę Adama Krasińskiego, ale rychło przeszedł do obozu wesslowskiego, by w końcu związać się silnie z Kazimierzem Pułaskim. Dn. 11 VI akceptował wraz z innymi konsyliarzami przebywającymi na Jasnej Górze projekt kapitulacji twierdzy i wysłanie w tym celu delegacji do Warszawy. W czasie walk letnich 1772 r. pod Częstochową powierzoną miał obronę rondla św. Rocha. Dn. 13 VIII stoczył K. pod Częstochową na drodze piotrkowskiej walkę z oddziałem płk. Łopuchina, w której postradał 11 ludzi i sam został ciężko ranny. Dn. 18 VIII po kapitulacji twierdzy jasnogórskiej podpisał reces i powrócił do domu. Na sejmiku lutowym 1774 r. nie chciał kandydować do podkomorstwa mielnickiego. W r. 1775 został łowczym mielnickim. Z ramienia opozycji miał być posłem ziemi mielnickiej na sejm 1776. W r. 1777 został cześnikiem, w 1781 podczaszym, w 1782 stolnikiem, wreszcie w 1790 chorążym mielnickim. W r. 1780 posłował z ziemi mielnickiej na sejm warszawski, na którym kilka razy zabierał głos w sprawie zasilenia skarbu państwa (byle nie kosztem obywateli). Proponował zmniejszenie wydatków przez redukcję połowy oficjalistów skarbowych, a zwiększenie dochodów przez wzięcie monopolu solnego w zarząd skarbu kor. Z tych samych względów sprzeciwiał się powiększeniu płacy oficerom. Domagał się, by do Szkoły Rycerskiej przyjmowano młodzież jedynie katolicką i stanu rycerskiego. Równocześnie występował przeciwko projektowi kodeksu praw Andrzeja Zamoyskiego. Na sejmiku poselskim mielnickim w r. 1788 ostro się starł z kandydatem króla Marcelim Ursynem Niemcewiczem, zwalczając wysunięty przez niego program aukcji wojska i podatków. Jako poseł z ziemi mielnickiej na Sejm Czteroletni nie odegrał wybitniejszej roli. Wziął udział w insurekcji kościuszkowskiej. Dn. 5 IX 1794 r. mianowany został przez Radę Najwyższą Narodową członkiem Komisji Porządkowej ziemi mielnickiej. W r. 1804 legitymował się ze szlachectwa w Galicji zachodniej. Zmarł prawdopodobnie bezpotomnie.
Estreicher; Boniecki; Uruski; Żychliński, VIII 315, 336, 361; – Konopczyński W., Kazimierz Pułaski, Kr. 1931; tenże, Konfederacja barska; Kraszewski J. I., Polska w czasie trzech rozbiorów, W. 1902 II 68; Kwasieborski S., Częstochowa za konfederacji barskiej, W. 1917 s. 126, 172, 190, 197, 204–5, 214; Michalski J., Sejmiki poselskie 1788, „Przegl. Hist.” R. 51: 1960 s. 352; Ostrożyński W., Sprawa zamachu na Stanisława Augusta, Lw. 1891 s. 33, 85; Pułaski K., Szkice i poszukiwania historyczne, Pet. 1898 II 72, Kr. 1906 III 252, 255, 294, 297, 299–301, 307, Lw. 1909 IV; tenże, Z życia księżnej Kurońskiej, W. 1890 s. 89, 159; Smoleński W., Przyczyny upadku projektu kodeksu Zamoyskiego, w: Pisma historyczne, Kr. 1901 I 373; – Akty powstania Kościuszki, II; Diariusz sejmu… 1780, Wyd. S. Badeni, W. (1780) s. 308, 356, 365, 400–1, 403, 405, 420, 439; Elektorów poczet, Wyd. O. Pietruski, Lw. 1845; Korespondencja Adama Naruszewicza 1762–1796, Oprac. i wyd. J. Platt, Wr. 1959; Korespondencja krajowa Stanisława Augusta z lat 1784 do 1792, Wyd. B. Zaleski, P. 1872 s. 91; Księgi Referendarii Koronnej z drugiej połowy XVIII w., Wyd. A. Keckowa i W. Pałucki, W. 1955 I; Materiały do dziejów wojny konfederackiej, Wyd. W. Konopczyński, Kr. 1931; Puttkamer J. A., Krótkie zebranie okoliczności…, Wyd. W. Konopczyński, Arch. Kom. Hist. PAU, Kr. 1930 XIV; Vol. leg., VII 128, 182, IX 50; Źródła odnoszące się do pierwszego okresu panowania Stanisława Augusta po roku 1773, Wyd. H. Schmitt, Lw. 1884 s. 144, 146; – AGAD: Księgi Grodz. Płockie 79 s. 182–3, Arch. Radziwiłłowskie rkp. 7959, 7961, 7965, 7966, 7971; Arch. Państw. w Kr.: Zbiory Sanguszków rkp. 686 I s. 254–5; Arch. Państw. w Ł.: Zbiory Bartoszewiczów, Teki Wessla rkp. nr 133 s. 361–2, nr 134 s. 292–3, nr 255, nr 266, nr 302 s. 43–7; B. Czart.: rkp. nr 669 nr 831, nr 832 s. 300, 427, nr 837 s. 5, nr 942 s. 897; B. Jag.: rkp. nr 3049 s. 22, 347–8, nr 3050 s. 335–7; B. Kórn.: Arch. Zaremby rkp. nr 2110, nr 2117, nr 2118, nr II 189; B. Ossol.: rkp. 3035; B. Tow. Przyj. Nauk w Wil.: rkp. nr 51 s. 29v., nr 94.
Wacław Szczygielski