Awedyk Jan Nepomucen, lekarz, rodem z Krakowa, uzyskał tu w r. 1739 tytuł bakałarza, a w r. 1741 stopień doktora filozofji. Stopień doktora medycyny osiągnął w Rzymie w r. 1749, poczem został jeszcze w tym samym roku dopuszczony przez Wydz. lek. krak. »do odpowiadania o miejsce między Drami med.«. Od r. 1763 był profesorem w Zamościu, lecz oddając się nałogowi pijaństwa, zaniedbywał obowiązki, do czego się może przyczyniał zupełny brak uczniów. Mimo to został w r. 1769 obrany dziekanem Wydziału, którego był jedynym profesorem. Ale już w r. 1771 zmuszono go, ostatniego profesora Wydziału lek. przed dostaniem się Zamościa pod berło austrjackie, do rezygnacji z nauczania »ob depravatos mores et varias absurditates, Universitas qua incorrigibilem illum adegit ut resignaret et valediceret«… A. był konsyljarzem i lekarzem dworu królewskiego. Pism treści lekarskiej nie zostawił.

Muczkowski, Statuta, Kr. 1849, s. 399–401; Rocznik Wydziału lek. w Uniw. Jag., III 447; Kośmiński St., Słownik lek. pol., W. 1888; Kochanowski J. K., Dzieje Ak. Zam., Kr. 1899-1900; Wadowski J. N. ks., Wiadomość o prof. Akad. Zam., W. 1899–1900, s. 64, 244; Giedroyć Fr., Źródła bio-bibljogr.                                                                   

Jan Lachs