Sekuła Jan (1919–1990), laryngolog, profesor Akademii Medycznej w Krakowie. Ur. 14 I w Starym Korczynie w pow. pińczowskim w rodzinie chłopskiej, był synem Józefa i Józefy z Dębskich.
S. ukończył II Gimnazjum im. hetmana J. Tarnowskiego w Tarnowie w r. 1937 i do wybuchu wojny zdążył zaliczyć dwa lata studiów na Wydz. Lekarskim UJ. Podczas okupacji niemieckiej pracował jako pomocnik lekarski ubezpieczalni społecznej w Nowym Korczynie (1940–1) i praktykant w sanatorium w Skotnikach pod Krakowem (1941–2) oraz kontynuował naukę na medycznych kursach zawodowych (Staatliche Medizinisch – Naturwissenschaftliche Fachkurse) we Lwowie od września 1943 do marca 1944. Po wojnie uzyskał dyplom lekarza na UJ 21 X 1946 i podjął tam pracę pod kierunkiem Jana Miodońskiego w klinice otolaryngologicznej, z którą związał się do końca życia. Był wolontariuszem (1946–7), następnie młodszym (1947–9) i starszym asystentem (1949–58). W l. 1948–9 i 1951–4 powoływany do wojska, musiał przerwać pracę naukową. Dn. 18 III 1948 uzyskał stopień doktorski na podstawie rozprawy Badania doświadczalne nad bakteriologicznym rozpoznawaniem twardzieli i ozeny („Przegl. Lek.” 1950 nr 19), napisanej pod kierunkiem J. Miodońskiego. W l. 1959–60 odbył staż naukowy jako stypendysta Fundacji Rockefellera w Johns Hopkins University School of Medicine w Baltimore w USA. Specjalizował się tam w neurofizjologii ucha pod kierunkiem J. Bordleya, brał współudział w pierwszych udanych badaniach nad potencjałami czynnościowymi narządu słuchowego oraz potencjałami mikrofonicznymi ślimaka u człowieka i pogłębiał znajomość technik operacyjnych, obserwując wybitnych operatorów w ważniejszych ośrodkach amerykańskich (Filadelfia, Nowy Jork, St. Louis, Chicago) oraz w Londynie.
Rezultatem tego wyjazdu była rozprawa S-y Badania nad ujednoliceniem próby cieplnej w przewlekłym zapaleniu ucha środkowego („Otolaryngologia Pol.” 1960 nr 1), na podstawie której habilitował się 21 X 1960 i uzyskał stopień docenta. Po śmierci J. Miodońskiego objął 1 IV 1966 Katedrę i Klinikę Otolaryngologii Akad. Med. w Krakowie i kierował nimi aż do przejścia na emeryturę w r. 1989. Profesorem nadzwycz. został w r. 1970, zwycz. w r. 1976. W l. 1969–78 był prorektorem ds. klinicznych. Naukowo pracował w zakresie audiologii i otologii oraz onkologii operacyjnej. Osiągnął wysoką sprawność operacyjną we wszystkich działach chirurgii otolaryngologicznej. Za prace z audiologii i zorganizowanie w r. 1980 w Krakowie Międzynarodowego Kongresu Audiologicznego został odznaczony prestiżową «Aram Gloring Prize» przez amerykańską fundację tegoż imienia. Ogółem opublikował ok. 130 prac w Polsce i zagranicą, w tym kilka rozdziałów w podręcznikach ,, Otolaryngologia kliniczna” (W. 1972) i „Otoneurologia kliniczna” (W. 1977), we współautorstwie pierwszą i trzecią, a samodzielnie drugą część pracy Otiatryczny Zespól Minimalnego Uszkodzenia Mózgu (OZMUM) (Kr. 1974) i wspólnie z zespołem Studies on rehabilitation of breathing, voice and speech in patients after total or subtotal laryngectomy (Kr. 1977). Interesował się historią medycyny i ogłosił m.in. pracę pt. Działalność naukowo-dydaktyczna Kliniki Otolaryngologicznej AM w Krakowie (Kr. 1979) i życiorys Jana Miodońskiego w PSB. Współpracował z PAN jako przewodniczący Komisji Narządów Zmysłów Komitetu Patofizjologii Klinicznej (1978–89) i członek Komisji Nauk Medycznych Oddziału PAN w Krakowie (od r. 1972) oraz z władzami resortowymi jako członek Rady Społecznej przy Ministrze Zdrowia i Opieki Społecznej, tudzież przewodniczący krajowego zespołu specjalistycznego ds. otolaryngologii. Za działalność i osiągnięcia był trzykrotnie nagradzany przez resort zdrowia (1974, 1976, 1977).
S. działał w licznych towarzystwach krajowych i zagranicznych, był m.in. przewodniczącym Zarządu Głównego Polskiego Tow. Otolaryngologicznego w l. 1974–7, członkiem Collegium Otolaryngologicum Amititiae Sacrum, Komitetu Wykonawczego Międzynarodowego Tow. Audiologii i Podkomisji ds. specjalizacji Międzynarodowego Stowarzyszenia Otolaryngologicznego, a także członkiem honorowym towarzystw otolaryngologów w Czechosłowacji, Austrii i na Węgrzech. Należał od r. 1963 do Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego, w którym pełnił m.in. funkcję członka Naczelnego Komitetu i jego Komisji Zdrowia (od r. 1969), potem przewodniczącego Komisji Zdrowia i Kultury Fizycznej (od r. 1982). S. zmarł 1 IX 1990 w Krakowie i pochowany został na cmentarzu Rakowickim. Był odznaczony m.in. Krzyżami: Komandorskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, oraz tytułami: zasłużonego nauczyciela i zasłużonego lekarza PRL.
W małżeństwie z Jadwiga Zofią z Kopciów miał S. dwoje dzieci: Annę (ur. 1950), po mężu Suchodolską, architekta i scenografa teatralnego, oraz Piotra (1953–1974), studenta medycyny.
Żona S-y, Jadwiga (1919–1987), po studiach medycznych we Lwowie i Krakowie uzyskała dyplom lekarza w r. 1946 na UJ. Specjalizowała się z pediatrii i doktoryzowała w r. 1948, następnie habilitowała i uzyskała stopień docenta w r. 1964. Była pracownikiem naukowym I Kliniki Chorób Dzieci Akad. Med. w Krakowie do r. 1966, potem dyrektorem Szpitala Dziecięcego przy ul. Strzeleckiej i wojewódzkim specjalistą ds. pediatrii oraz wieloletnią przewodniczącą Krakowskiego Tow. Pediatrycznego. Opublikowała Wybrane zagadnienia z pediatrii. Wykłady kliniczne dla studentów stomatologii (Kr. 1978).
Kto jest kim w Polsce, W. 1984; Kto jest kim w polskiej medycynie, W. 1987; Słownik polskich towarzystw naukowych, Wr. 1978 I; Król W., Przewodnik. Katedry i Zakłady Akademii Medycznej w Krakowie, Kr. 1964 s. 79; Woźniewski Z., Polski almanach medyczny na rok 1956, W. 1957; – Albert Z., Lwowski Wydział Lekarski w czasie okupacji hitlerowskiej 1941–1944, Wr. 1975 s. 88, 114; Białoń J., Grochowski J., Kronika Akademii Medycznej w Krakowie 1950–1970, Kr. 1972; ciż, Profesorowie i docenci Akademii Medycznej w Krakowie 1950–1970, Kr. 1970 (fot.); Nauki medyczne w sześćsetlecie Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kr. 1964 II 721; Woźniewski Z., Rozprawy na stopień doktora medycyny, stomatologii i farmacji w latach 1945–1952, W. 1963; – Katalog rozpraw doktorskich i habilitacyjnych 1959–1961, W. 1962; Spis fachowych pracowników służby zdrowia, W. 1964; Wachholz i in., Skład osobowy Wydz. Lek. i Farmac. UJ, Akad. Med.; „Dzien. Pol.” 1987 nr 149–51, 153, 155, 166, 170 (nekrologi żony), 1990 nr 206–9, 218 (nekrologi); „Otolaryngologia Pol.” 1993 nr 2 s. 194–200 (wspomnienie pośmiertne E. Olszewskiego i in., fot., bibliogr.).
Stanisław Sroka