Adamski Józef Stan. jezuita (1851–1926). Ur. w Starym Gołębinie w Wielkopolsce 14 II 1851, wstąpił w r. 1866 do Tow. Jezusowego. Gdy »prawa majowe« Bismarka skazały jezuitów na banicję, A. udał się do Vannes (Bretanja), gdzie był wychowawcą młodzieży, poczem w Laval odbył studja teologiczne. Wyświęcony w Krakowie r. 1881, oddał się z zapałem pracy wychowawczej, a potem, przez lat 41, kaznodziejskiej i pisarskiej. Jako kaznodzieja i konferencjonista zasłynął w całej Polsce, głównie wśród sfer inteligentnych, którym przedkładał prawdy religijne w głębszem ujęciu, we formie pięknej i potoczystej. Jako pisarz opracowywał swe liczne kazania (11 tomów) wedle wzorów francuskich, dbając o pogłębienie myślowe, jasność wykładu, poprawność języka i polot; często też daje tu wyraz swym gorącym uczuciom patrjotycznym, które mu nadto podyktowały kilka rozpraw osobnych na tematy aktualne, społeczne. Wydał też kilka monografij w zakresie metafizyki psychologicznej, etyki i teologji. Niestrudzony do końca pracownik, o charakterze nieskazitelnym, umyśle zawsze świeżym i pogodnym, był A. jednym z wybitniejszych polskich jezuitów w dobie porozbiorowej.

Dorobek pisarski: we wspomnieniu pośmiertnem ks. Jarosza Szym. T. J. Kr. 1927, druk. »Przegl. Powsz.«