Gnoiński Kazimierz Jan Zachariasz (1877–1951), pedagog. Ur. w Wachnówce na Podolu jako syn Zygmunta, lekarza ziemskiego, i Cecylii z Draczewskich. Po ukończeniu gimnazjum w Kamieńcu Podolskim G. zapisał się na Wydz. Fizyko-Matematyczny Uniwersytetu w Kijowie. Był członkiem polskiej organizacji studenckiej Korporacja i tajnej organizacji Oświata, z której ramienia prowadził wykłady dla robotników. W r. 1906 przeniósł się do Warszawy i został asystentem prof. Stan. Kalinowskiego w pracowni przy Muzeum Przemysłu i Rolnictwa. Poza tym G. uczył fizyki i matematyki w kilku prywatnych szkołach męskich i żeńskich. W r. 1909 został przewodniczącym III Oddz. Tow. Kultury Polskiej. W l. 1910–16 był nauczycielem, a następnie zastępcą dyrektora w Seminarium Nauczycielskim w Ursynowie pod Warszawą. W tym czasie brał czynny udział w organizacjach niepodległościowych, był komisarzem Straży Obywatelskiej (okrąg 8-my).
1 IX 1916 objął stanowisko dyrektora Seminarium dla Nauczycieli Ludowych w Siennicy, pow. Mińsk Mazowiecki. Sprężysty organizator, zainicjował budowę nowocześnie wyposażonego gmachu szkolnego i przerobienie budynku poklasztornego na internat i mieszkania nauczycieli. Zdolny wykładowca przyrody i wychowawca wielu setek nauczycieli miał wśród nich wielkie uznanie, był też humanistą i łacinnikiem. W l. 1920–39 brał udział w wielu pracach społecznych na swym terenie, m. i. w Dozorze Szkolnym, Radzie Gminnej, przewodniczył Pow. Radzie Szkolnej. Od listopada 1939 r. do lata 1944 r. prowadził tajne komplety wszystkich klas gimnazjalnych i licealnych. Jesienią 1944 r. uruchomił 4-klasowe gimnazjum, przekształcone w r. 1947 na 4-letnie liceum pedagogiczne (zlikwidowane w r. 1950). G. zmarł 12VIII 1951 r.
Żona G-ego, Hipolita Joanna z Selmonowiczów Gnoińska, pseud. Selima (1886–1956), ur. w Warszawie, córka Józefa i Balbiny z Baranów. Po ukończeniu pensji współpracowała z H. Demnowską, S. Sempołowską, ucząc na tajnych kompletach młodzież robotniczą na Powiślu, była wychowawczynią na koloniach letnich, czynnym członkiem III Oddz. Tow. Kultury Polskiej; w l. 1914–18 wykładała na kursach dla dorosłych analfabetów na Mokotowie, w r. 1918 ukończyła Wyższe Kursa Nauczycielskie. W l. 1918–20 brała udział w kursach dla przedszkolanek i rozpoczęła pracę w szkole ćwiczeń przy Seminarium Nauczycielskim im. E. Orzeszkowej. Po ślubie z G-m pracowała w Siennicy jako nauczycielka, potem kierowniczka szkoły ćwiczeń. Opracowała szereg podręczników dla niższych klas. W czasie okupacji uczyła w kompletach i prowadziła tajną bibliotekę dla młodzieży i dorosłych. Od jesieni 1944 r. wykładała w gimnazjum język polski, była wychowawczynią internatu, prowadziła bibliotekę. W l. 1950–5 była bibliotekarką w Domu Dziecka, wychowawczynią trudnych chłopców. Była współautorką wraz z M. Librachową Pogadanek z dziećmi. Pierwszy rok nauczania (wyd. III 1935), w której to książce figuruje jako H. Selmonowiczówna. Po zlikwidowaniu Domu Dziecka przeszła na emeryturę. tZmarła 13 XI 1956 r. Zarządzeniem Min. Oświaty z dn. 17 VI 1957 r. Państwowe Liceum Pedagogiczne w Siennicy otrzymało nazwę Państwowego Liceum Pedagogicznego im. Hipolity i Kazimierza Gnoińskich w Siennicy.
„Głos Naucz.” 1951 nr 33, 1957 nr 151; Z pracy Państw. Seminarium Naucz, w Polsce, W. 1937; – Arch. Akt Stanu Cyw. w W.: nr ar. 98/1911; – Relacja K. Mitkiewicza, insp. Min. Ośw.; „Dzień. Urz. Min. Ośw.” 1957 z 31 VIII poz. 87.
Zofia Dłużewska Kańska