Gliński Krzysztof z Bełzowa h. Jastrzębiec (ok. 1520–ok. 1600), działacz kalwiński. Pochodził ze średnioszlacheckiej rodziny. Rodzicami jego byli Krzysztof z Czuszowa (Miechowskie) oraz Felicja, siostra wójta wileńskiego Feliksa Langa. Krzysztof G., piszący się z Bełzowa, był dziedzicem tejże wsi (par. Skalbmierz) oraz Kaczkowic koło Pińczowa, a w 1581 r. powiększył swoje dobra o 2 nowe wsie. Wraz z braćmi Bartłomiejem, Joachimem i Franciszkiem stał się on szybko zwolennikiem reformacji, która z żywiołową siłą objęła Nadnidzie. Już w październiku 1550 r. wraz ze Stanisławem Lasockim i Andrzejem Trzecieskim pomógł oskarżonemu o «herezję» Franciszkowi Stankarowi zbiec z biskupiego więzienia w Lipowcu (nie zawsze jest wymieniony wśród sprawców ucieczki). G. był uczestnikiem kilku synodów kalwińskich (przeważnie odbywanych w Pińczowie) z l. 1556–62. W r. 1556 podpisał wraz z 3 braćmi list zapraszający Kalwina do Polski, a gorliwość reformacyjna całej rodziny zasłużyła w t. r. na pochwalę poety A. Trzecieskiego. G. miał spory sąsiedzkie z magnaterią i sam nie doszedł do żadnych godności, ale cieszył się widocznie poważaniem szlachty, jeśli w r. 1583 przewodniczył zastępczo sądowi na rokach ziemskich krakowskich. Żył jeszcze prawdopodobnie w r. 1593.
Synowie, Andrzej (wykształcony prawdopodobnie w Królewcu) i Mikołaj, dziedziczący po nim kolejno Bełzów, przywodzili ewangelikom biorącym udział w rokoszu Zebrzydowskiego. Także wnuczka G-ego Barbara Dembińska-Chrząstowska i inni jego potomkowie byli znani ze swej nowowierczej gorliwości. Z Krzysztofem G-m z Bełzowa łatwo pomylić jego stryjecznego brata Krzysztofa G-ego, syna Mikołaja z Piotrkowic (sic), a rodzonego brata Reginy z Glińskich Niemstowej-Filipowskiej.
P.S.B. VI 457; Boniecki; – Barycz H., Historia UJ, s. 298; Bock F. S., Historia antitrinitariorum, Królewiec–Lipsk 1774 t.1 cz. 2 s. 887; Bukowski J., Dzieje reformacji w Polsce, Kr. 1883 I 697; Lubieniecki S., Historia reformationis Polonicae, Freistadt 1685 s. 31; Lubowicz N., Istorija reformacii v Polše, W. 1883, 195; Morawski S., Arianie polscy, Lw. 1906; „Reform. w Pol.” R. 3: 1924 s. 137, R. 5: 1928 cz. 1 s. 21, R. 7/8: 1936 s. 113, 181; – Ioanis Calvini, Opera, Brunświk 1877 XVI 131; Clementinus D., Pogrzebowa usługa Kościoła Krystusowego gorliwemu obrońcy Mikołajowi Glińskiemu z Glinika, w Bełzowie dziedzicowi, po przeżyciu lat swego żywota 46 zaśnionemu w Krakowie 25 stycznia roku 1622 (b. m. i r.); Stanislai Hosii Epistolae, Kr. 1888 t. II cz. 2 s. 1032; Lasciana, wyd. H. Dalton, Berlin 1898 s. 438, 496; Najstarsze synody arian pol., Wyd. S. Zachorowski, „Reform. w Pol.” R. 1: 1921; Orzechowski S., Annales, Poznań 1854 s. 59; Polska XVI w. pod względem rozsiedlenia, Wyd. F. Piekosiński, „Herold Pol.” 1906 t. 4 s. 5, 10, 27; Script. Rer. Pol., Kr. 1872 I 60 n.; Węgierski W., Kronika zboru ewangelickiego krakowskiego, Kr. 1817 s. 6, 67; Źródła dziejowe, Wyd. A. Pawiński, W. 1886 XIV 12, 14, 18, 84; – WAP w Kr.: Terr. Crac. 28 s. 50, 29 s. 425, 885, 31 s. 282 i n., 189 s. 123, 661, 186 s. 281, 563, 566, 574, 42 s. 144–6, 343–5, 476, 516–8, 1112, 1202–6, 76 s. 85–90, 274, 302, 77 s. 506, 1600; B. Jag.: rkp. 5043 k. 19, 31–3; Zbiory Zakł. Dok. IH PAN w Kr.: Kartoteka Komitetu Źródeł do dziejów życia umysłowego Polski.
Wacław Urban