Ślizień Michał Ignacy Brunon h. własnego Świat (zm. 1729), podstoli oszmiański, pisarz skarbowy litewski.
Był synem Aleksandra Kazimierza (zob.) i jego drugiej żony Heleny z Filipowiczów. Miał trzech braci i osiem sióstr rodzonych oraz czterech braci przyrodnich z pierwszego małżeństwa ojca z Teodorą z Mieleszków, m.in. Stefana Jana (zob.).
Ś. wziął udział w sejmiku przedsejmowym w Słonimiu 10 XII 1676. Być może w następnych latach służył w armii lit.; w r. 1696 był towarzyszem chorągwi pancernej (petyhorskiej) Józefa Bogusława Słuszki, kaszt. wileńskiego i hetmana polnego lit., przeciwnika Sapiehów, jednego z przywódców obozu regalistycznego na Litwie. Zapewne wzorem przyrodniego brata, Stefana Jana, blisko współpracującego z jednym z czołowych republikantów lit., kaszt. witebskim Michałem Kazimierzem Kociełłem, Ś. przystąpił do tego ruchu. Wziął udział w wyprawie pospolitego ruszenia szlachty lit. przeciw Sapiehom pod koniec r. 1698, pełniąc funkcję generalnego strażnika wojsk republikanckich. Był w obozie między Ławnem a Puzewiczami, gdzie przy pośrednictwie króla Augusta II doszło 20 XII t.r. do ugody z Sapiehami. Pod aktem ugody figuruje podpis Ś-a jako stolnika kijowskiego, chociaż podobno już 28 XI t.r. król podpisał nominację dla niego na podstolstwo oszmiańskie, a 20 XII urząd ten Ś. rzeczywiście otrzymał. Jego zasługi republikanci polecili królowi w laudum uchwalonym 21 XII. Mimo że Ś. prezentował nominację na sejmiku gromnicznym w Oszmianie 9 II 1699, to jeszcze w maju t.r. na sejmiku przedsejmowym protestowano przeciw jego zasiadaniu na miejscu podstolego. Zaangażowanie w ruch republikancki przyniosło mu 1 II 1701 awans na urząd wojskiego oszmiańskiego, odebrany stronnikowi Sapiehów Krzysztofowi Kamińskiemu. Dn. 7 II t.r. obrano Ś-a deputatem do Tryb. Głównego Lit. z pow. oszmiańskiego, a po reasumpcji Trybunału w Wilnie Ś. został jego podskarbim. Na miejscu właściwym dla urzędu wojskiego zasiadł na sejmiku oszmiańskim 18 IV t.r., jednak Kamiński nie zrezygnował ze starań o restytucję godności. W maju t.r. na zjeździe republikantów w Wilnie podjęto decyzję o przywróceniu urzędu Kamińskiemu, choć z odsunięciem go na dwa lata od czynnego sprawowania funkcji wojskiego. Przez ten czas Ś. nadal używał tego tytułu, lecz po 8 IX 1703 tytułował się tylko podstolim. Zapewne na błędną wieść o śmierci Kamińskiego został 1 II 1705 ponownie mianowany wojskim oszmiańskim; znów miał problemy z objęciem tego urzędu, toteż często występował jedynie jako star. trabski (Traby, pow. oszmiański). Przyrodni brat Ś-a, Stefan Jan, związany z hetmanem w. lit. Michałem Serwacym Wiśniowieckim, przeszedł z nim w r. 1707 (po abdykacji Augusta II) na stronę Stanisława Leszczyńskiego, jednak Ś. nie poszedł w jego ślady i jeszcze 6—7 II 1708 uczestniczył w sejmiku deputackim, obradującym w Wilnie pod laską przeciwnika Wiśniowieckiego, hetmana polnego lit. Hrehorego Antoniego Ogińskiego. Szybko jednak po tym wydarzeniu uznał Leszczyńskiego i 12 III t.r. otrzymał od niego podstolstwo oszmiańskie. August II po powrocie do władzy nominację tę potwierdził 10 IV 1710. Pow. oszmiański reprezentował Ś. na Walnej Radzie Warszawskiej t.r. Na sejmiku w Oszmianie, 8 II 1712, obrany został deputatem do Tryb. Głównego Lit. Być może sprawował od r. 1713 jako pułkownik komendę nad regimentem dragonii podskarbiego w. lit. Kociełła. Choć nie wyróżniał się aktywnością publiczną, na sejmiku elekcyjnym w Oszmianie 3 X t.r. został obrany jednym z kandydatów na podkomorstwo tego powiatu, urzędu jednak nie otrzymał. Kociełł uzyskał dla niego pisarstwo skarbowe (przychodowe) lit., wakujące po rezygnacji 3 X 1713 Marcjana Jana Żemłły. Formalnie nominację królewską dostał Ś. dopiero 15 IX 1715, w związku z czym zrezygnował z podstolstwa oszmiańskiego. Prawdopodobnie w l.n. nie uczestniczył w życiu publicznym. Jego staraniem i nakładem ukazała się w Wilnie w r. 1728 „Zbawiennych śrzodków książeczka święta…”; było to tłumaczenie pierwszego tomu „De remediis animi humani maximae verae mentis”, dwutomowego dzieła Stanisława Herakliusza Lubomirskiego „Repertorum opuscula latina sacra et moralia” (Varsaviae 1701). Ś. zmarł w r. 1729.
Ś. latami procesował się z przyrodnim bratem Stefanem Janem o dobra po ojcu. Ostatecznie wszedł w posiadanie folwarku Zamostowo i Niwek (pow. miński, woj. mińskie), Kniehinina Studzionek (pow. oszmiański, woj. wileńskie), był też posesorem (zapewne od r. 1702) star. niegrodowego trabskiego. Żona wniosła mu w posagu Poławenie (pow. wiłkomierski, woj. wileńskie) i Wepów (pow. upicki, woj. trockie).
Z zawartego przed 19 III 1703 małżeństwa z Ewą Komarówną, wojszczanką wendeńską (córką Michała), Ś. pozostawił syna Józefa, gen. adiutanta wojsk cudzoziemskich W. Ks. Lit., od 1 III 1734 star. płotelskiego, żonatego z Zuzanną z Kwaśniewskich h. nieznanego, wg rejestru dymów z r. 1775 posesorki dóbr Horełyłuh i Bród w woj. mińskim (parafia korzeńska), i córkę Annę, żonę Piotra Zaranka Horbowskiego, star. płotelskiego. Wnukami Ś-a byli: Michał (zm. po lub w r. 1803, zob.) i Rafał (zm. 1817, zob.) Śliźniowie.
Deputaci lit.; Estreicher, XXI 473, 475—6; Słown. geogr. (Niwki); Urzędnicy, XI; Urzędnicy lit., I; — Jankowski C., Powiat oszmiański. Materiały do dziejów ziemi i ludzi, Pet. 1897 II; Sliž N., Sjamja Aljaksandra Sliznja, ašmianskaha stolnika, w: Kultura Hradzienskaha rehiona, prablemy razviccja va umovach polietničnaha sumiežža. Zbornik naukovych prac, Hrodna 2003 s. 39—44; — Acta Stanów Wielkiego Księstwa Litewskiego na pospolite ruszenie vigore Laudum Wileńskiego […] Anno Domini 1698. Dnia 21. Decembris [b.m.r.w.]; Akty vil. archeogr. kom., IV; Diariusz Walnej Rady Warszawskiej z 1710 r., Wyd. R. Mienicki, Wil. 1928; Vol. leg., VI 200; — AGAD: Arch. Radziwiłłów, Dz. II ks. 69/9 s. 65—8, Dz. IV teka 19 koperta 239 nr 55, Dz. V nr 6465, 14568; Lietuvos mokslų akademijos biblioteka w Wil.: F. 17 nr 177; Lietuvos valstybės istorijos archyvas w Wil.: Senieji Aktai, nr 48 k. 103—4v, nr 50 k. 1616—19v, nr 2419 k. 140, nr 4722 k. 475, 667—70v, F. 343 nr 13911 k. 263—6v; Nacyjanal’ny histaryčny archiŭ Belarusi w Grodnie: F. 1663 op. 1 nr 412 k. 70—9; Nacyjanalʼny histaryčny archiŭ Belarusi w Mińsku: F. 1727 nr 6 k. 378, F. 1732 op. 1 nr 49 k. 880; Rossijskaja nacional’naja biblioteka w Pet.: F. 971 nr 183 k. 99; Rossijskij gosudarstvennyj archiv drevnich aktov w Moskwie: F. 389 nr 148 s. 712—13, nr 149 s. 519, nr 154 k. 278—9, nr 581 k. 647—7v, 1034; Vilniaus universiteto biblioteka w Wil.: F. 7 nr 31/13908 k. 96—6v.
Andrzej Rachuba