Golemowski Wojciech (XVI/XVII w.), lekarz. Pochodził z Poznania, gdyż w Paryżu nazywają go «Posnaniensis». Zdaje się, był krewnym współczesnego mu jezuity Jakuba G-ego. Studiował filozofię w Krakowie, gdzie 20 IX 1594 r. otrzymał pierwsze wawrzyny, a 7 I 1596 r. stopień magistra oraz doktora filozofii, równocześnie z lekarzem Erazmem Syxtem. Dla przybliżonego określenia jego wieku ma znaczenie fakt, iż przy otrzymaniu pierwszych wawrzynów nazwanym był «adolescens», a dwa lata później «vir». Prawdopodobnie za protekcją Hieronima Ossolińskiego, opata cystersów koprzywnickich, udał się ok. r. 1599 na studia lekarskie do Paryża. Przebieg tych studiów opisany jest obszernie w zachowanych w rękopisie protokołach Wydziału Lekarskiego Uniw. Paryskiego. Uczył się pilnie. Został bakałarzem 18 X 1603 r., a w maju 1606 r. uzyskał stopień licencjata, po obronieniu czterech tez, z których trzy zachowały się (z tych jedna w odpisie). Druki te, nie znane Estreicherowi, mają następujące tytuły: An pulsuum cognitio necessaria medico (1605), An ab oculis contagio (1605) oraz An plica epidemica Polonis (1606). Przed uzyskaniem doktoratu G. obronił tezę zwaną «vesperiae» (6 II 1607) na tematy An piperata alimenta Polonis oraz An mulsa potus Polonis. Dysputa doktorska odbyła się 13 II 1607 r. na tematy: An lac muliebre omnium optimum oraz An lac maternum omnium optimum. Jako ubogi G. zwolniony został od niemal wszystkich opłat związanych z wesperiami i doktoratem medycyny, który to przywilej przyznawano w Paryżu Francuzom i cudzoziemcom tylko w uznaniu uczoności i prawości. Musiał on jednak złożyć oświadczenie i przysięgę notarialną przed renuncjacją na doktora, że zrzeka się zaszczytów i godności i że nie będzie się ubiegał o korzyści materialne na terenie Francji z tytułu doctoris regentis. Prawdopodobnie tegoż r. 1607 G. opuścił Paryż, gdyż następnego roku, już jako Doctor Medicus, wpisuje się do księgi zgromadzenia studentów Polaków Uniw. Bolońskiego. Powrócił po tym do rodzinnego Poznania, gdzie zajmował się praktyką lekarską. W r. 1610 spotykamy go w Poznaniu w charakterze ławnika, 2 XI 1610 r. występuje jako jeden z świeckich świadków przy sprawdzaniu relikwii przywiezionych przez jezuitów z Rzymu. Żadne dalsze ślady jego działalności praktycznej lub piśmienniczej nie zachowały się. Data śmierci nie znana.

Bilikiewicz T., Studia w Paryżu W. G-ego, „Arch. Hist. i Filoz. Med.” 1934.

Tadeusz Bilikiewicz