Gossinger Zygmunt (ok. 1465–1504), humanista, docent Akad. Krak., kanonik wrocławski. Pochodził z patrycjuszowskiej rodziny wrocławskiej; ojciec jego Mikołaj G. był rajcą miejskim w Wrocławiu, a stryj przyrodni Łukasz Eisenreich długoletnim starostą śląskim (Landeshauptmann). Po naukach początkowych w rodzinnym mieście zapisał się G. w półr. letn. 1484 r. na Uniw. Krak. wraz ze swym serdecznym przyjacielem Wawrzyńcem Korwinem, z którym równocześnie przeszedł kolejne szczeble w karierze uniwersyteckiej, zdobywając w r. 1486 bakalaureat, a w półr. zim. 1488/9 r. mistrzostwo sztuk wyzwolonych. W czasie studiów wcześnie ujawnił swe sympatie humanistyczne i wkrótce po przyjeździe Konrada Celtisa wszedł z nim w bliskie stosunki jako jeden z czynnych i ruchliwych członków krakowskiej Sodalitas Vistulana, obok grona swych uniwersyteckich kolegów, śląskich humanistów, M. Mergusa, obydwóch Aesticampianów, W. Korwina, W. Longinusa i i. Zgodnie z panującym zwyczajem, zapewne pod wpływem Celtisa, przybrał wówczas przydomek Fusilius, pod którym najczęściej występuje we współczesnej korespondencji. Dał również wyraz swym zainteresowaniom humanistycznym w czasie krótkotrwałej docentury w Akademii, komentując jako extraneus w półr. letn. 1490 r. „Georgiki” Wergilego. Nie przystąpił jednak do zapowiedzianej na następny semestr lektury „Tragedii Seneki”, bowiem w t. r. opuścił Kraków, udając się do Wrocławia. Z późniejszego listu do Celtisa można by jednak wnosić, że wyjechał na Śląsk w jego towarzystwie w lecie 1491 r., na co również wskazywałaby dedykowana mu przez Celtisa oda „Quibus instituendi sint adolescentes”, przedrukowana następnie w augsburskiej edycji „Panegyris ad duces Bavariae” z r. 1492, pt. „De his, quae futurus philosophus scire debeat”. Po krótkim pobycie w rodzinnym mieście wyjechał G. w r. 1491 na dalsze studia do Włoch, żegnany wierszem W. Korwina „Ad Sigismundum Fussilium in Italiani pergentem” (druk. w „Carminum structura”, Lipsk 1496). Pierwszy okres studiów włoskich spędził G. w rzymskiej Sapienzy, zamieszkując w Wiecznym Mieście w domu niemieckiego humanisty i znanego poety Engelharda Funcka (Scintilli). W tym też czasie reprezentował jako kanonik wrocławski interesy swej kapituły w Rocie Papieskiej w sporach z bpem J. Rothem. W Rzymie uprawiał także twórczość poetycką i przesyłał swe utwory do oceny Celtisowi, m. i. listem z 11 VIII 1492 r. Prawdopodobnie w drodze powrotnej zatrzymał się G. na dłuższy pobyt w Bolonii, gdzie był jednym z ulubionych uczniów F. Beroalda, który na jego prośbę napisał i dedykował mu w r. 1499 „Declamatio lepidissima Ebriosi, Scortatoris, Aleatoris de viliositate disceptantium”. Końcowe lata życia spędził G. we Wrocławiu jako kanonik katedralny i archidiakon legnicki. Dom jego stanowił ośrodek grupujący elitę intelektualną miasta, silnie oddziaływający na życie umysłowe stolicy Śląska. Na humanistyczne dyskusje i biesiady gromadziło się tu grono wiernych przyjaciół z W. Korwinem, Z. Buchwaldem, J. Turzonem na czele. G. rozwijał również czynną działalność w kapitule jako jeden z przywódców opozycji wobec bpa J. Rotha, zwłaszcza w długoletnim zatargu kapituły o koadiutorię ks. Fryderyka Cieszyńskiego. W tej sprawie odbył wraz z A. Winklerem w r. 1501 poselstwo do Budy jako delegat kapituły, wyjednując u Władysława Jagiellończyka uchylenie nominacji ks. Fryderyka. Zmarł we Wrocławiu 24 IV 1504 r. w czasie starań o scholasterię ołomuniecką. Jego wierny przyjaciel, W. Corvinus, poświęcił mu serdeczne epitafium.
Barycz H., Ślązacy na Uniw. Jag. od XV–XVIII w., Kat. 1935 s. 16; Bauch G., Deutsche Scholaren in Krakau in d. Zeit d. Renaissance, Breslau 1901 s. 30–1; tenże, Geschichte d. Breslauen Schulwesens vor d. Reformation, Breslau 1909 (Cod. Dipl. Sil. XXV); tenże, Laurentius Corvinus d. Breslauer Stadtschreiber u. Humanist, „Zeitschr. d. Vereins f. Gesch. Schlesiens” 1883 s. 235, 241–3, 156–7; tenże, Schlesien u. d. Universität Krakau im XV u. XVI Jh., „Zeitschr. d. Vereins f. Gesch. Schlesiens” 1907 s. 136–7; Fijałek J., Niemcy w Uniw. Krak. w XV i XVI w., „Pam. Liter.” 1902 s. 257–64; Morawski, Historia UJ, II 176; Zimmerman G., Der Breslauer Domkapitel im Zeitalter d. Reformation u. Gegenreformation, Breslau 1838; – Rupprich, Der Briefwechsel des K. Celtis, München 1938.
Leszek Hajdukiewicz