Miaskowski Adrian h. Bończa (zm. 1683), poseł na sejmy, kasztelan santocki, potem śremski. Pochodził z rodziny średnio zamożnej, dopiero za jego życia zdobywającej miejsca w senacie. Ur. po r. 1623, był synem Adama, właściciela Brodnicy w pow. kościańskim, i Jadwigi Pigłowskiej. W r. 1655 podczas najazdu szwedzkiego jego dziedziczna Brodnica ucierpiała dotkliwie nie tylko od obcych najeźdźców, ale i od wspierających ich miejscowych łupieżców. Należał M. do grona tych, którzy gotowali powstanie, uczestniczył też w zjeździe reprezentantów prowincji wielkopolskiej we Wrocławiu i tam 15 III 1656 podpisał akt konfederacji zawiązanej przeciwko Szwedom. Posłował na sejm 1658 r., potem znów na sejm 1661 r., gdzie nie poszedł za większością posłów swej prowincji i nie dał się zjednać dworowi. Stąd też tylko jego i S. Kożuchowskiego obrano posłami ponownie również i na sejm 1662 r. Przemawiał na nim szczególnie ostro przeciwko polityce dworu. Wszedł wtedy do komisji wyłonionej dla rewizji przywilejów emigrantów inflanckich. Po sejmie wespół z niektórymi innymi posłami wielkopolskimi podpisał protest przeciwko tym konstytucjom, na które, ich zdaniem, nie było zgody stanów, a które mimo to wpisane zostały w „Volumina legum”.
M. posłował również i na sejm 1666 r., kiedy to jednym z głównych przedmiotów obrad stała się sprawa restytucji Jerzego S. Lubomirskiego. M. należał do liczby siedmiu posłów, którym Lubomirski nadesłał z Wrocławia plenipotencje do traktowania w jego imieniu. W tym też charakterze brał M. udział 7 IV w spotkaniu z delegatami króla, odbytym w klasztorze jezuitów. Częściowa restytucja ofiarowywana przez dwór została przez reprezentantów Lubomirskiego kategorycznie odrzucona. Mając za sobą poparcie województw, nie tylko wielkopolskich, ale także krakowskiego i sandomierskiego, M. zaprotestował przeciwko dalszemu prolongowaniu obrad sejmowych. Na nic nie przydały się próby przejednania go, opuścił izbę, zrywając tym samym sejm. Nie dała skutków dramatyczna nocna rozmowa z wysłanym doń specjalnie przez króla S. Wierzbowskim, biskupem poznańskim, zaklinającym go na wszystkie świętości, by cofnął swój protest. Nad ranem dosiadłszy konia opuścił M. Warszawę. Zrywając obrady postąpił po myśli swej prowincji zdecydowanie wrogiej wobec polityki króla, współcześni jednak postępek jego tłumaczyli rozmaicie. Biskup P. Bonzy, poseł francuski, pisał w swym raporcie, iż M. za zerwanie sejmu wziął od Lubomirskiego 6 000 zł, inni zaś, między nimi W. Kochowski, byli zdania, że działał z poduszczenia dworu.
M. brał potem udział w elekcji Michała Korybuta i posłował 1669 r. na sejm koronacyjny. Dn. 1 X t. r. został mianowany stolnikiem poznańskim. W r. 1672, krótko przed 13 II, otrzymał kasztelanię santocką. Kanclerz J. Leszczyński skierował doń w r. 1675 wysłannika brandenburskiego J. Scultetusa, by go zjednać dla polityki elektora zagrożonego wtedy konfliktem ze Szwecją. M. dał jednak dyplomacie wymijającą odpowiedź, zasłonił się trudnościami płynącymi z trwającej wojny z Turcją. Z sejmu 1676 r. był M. wyznaczony do komisji dla ustalenia granic między dobrami opactwa przemęckiego i starostwa międzyrzeckiego a Śląskiem. Mianowany kasztelanem śremskim w r. 1681 lub 1682, zmarł w r. 1683. Pochowany został w Poznaniu w kościele Karmelitów Bożego Ciała.
M. był dziedzicem Brodnicy i części w Grabianowie w pow. kościańskim, dóbr nabytych w r. 1653 od ojca. Jego żoną była od r. 1660 (może już od 1653?) Katarzyna Szołdrska, córka Stanisława, cześnika kaliskiego, i Marianny Zajączkówny, zmarła po r. 1686. Potomstwa z nią nie miał i Brodnica dostała się w spadku jego siostrzeńcowi Franciszkowi Wierusz Kowalskiemu.
Niesiecki; Uruski; Żychliński;– Bąkowa J., Szlachta województwa krakowskiego wobec opozycji Jerzego Lubomirskiego, Wr.–W.–Kr.–Gd. 1974 s. 147–9, 158; Cieplucha Z., Z przeszłości ziemi kościańskiej, Kościan 1929 s. 126; Czapliński W., Emigracja polska na Śląsku w latach 1655–1660, „Sobótka” R. 10: 1955 s. 607; tenże, Opozycja wielkopolska po krwawym Potopie (1660–1668), Kr. 1930; Jarochowski J., Wielkopolska w czasie pierwszej wojny szwedzkiej, P. 1867 s. 59; Konopczyński W., Liberum veto, Kr. 1918; Korzon T., Dola i niedola Jana Sobieskiego, Kr. 1898 I 408, 409; – Kochowski W., Historia panowania Jana Kazimierza, P. 1859 III 83; Theatrum Europeum, Francfurt a. Mayn 1677 X 223, 224; Urkunden und Acktenstücke, IX 318, XIX cz. 2 s. 80, 81; Vol. leg., IV 420, V 193; – AGAD: Metryka Kor., t. 209 k. 122v.–123; Arch. Państw. w P.: Kalisz Grodz. 281 k. 254, 283 k. 333, 284 k. 121v., 285 k. 17, 286 k. 471, Kościan Grodz. 76 k. 908, Poznań Grodz. 36 k. 166v., 320 k. 25, 342, k. 50, 346 k. 35, 354 k. 37, 706 k. 594v., 709 k. 507v., 733 k. 319, Wschowa Grodz. 13 k. 160, 62 k. 870v., 64 k. 505v.
Włodzimierz Dworzaczek