Jordan Albrecht (im. zakonne Ludwik) z Zakliczyna h. Trąby (1725–1793), pijar. Syn Jana, cześnika krakowskiego, i jego drugiej żony Teresy ze Strussów. Naukę odbywał w szkołach pijarskich, następnie wstąpił do zakonu pijarów. Był jednym z pierwszych pijarów wysłanych przez Stanisława Konarskiego za granicę (1750 Rzym, 1751 Paryż). Po powrocie został wykładowcą retoryki, historii i geografii w Collegium Nobilium. Czas jakiś związany był swą działalnością z wojewodą lubelskim Antonim Lubomirskim (jako jego sekretarz) oraz był opiekunem syna jednego z Ossolińskich. W trakcie swej działalności pedagogicznej i zakonnej piastował J. szereg godności: kolejno był rektorem kolegium w Łowiczu, konsultorem prowincji pijarskiej, przełożonym warszawskiego domu pijarów, rektorem Collegium Nobilium (1769–71). W l. 1780–3 rządził J. jako prowincjał zakonem pijarów prowincji polskiej. W swej działalności pedagogicznej odznaczył się przestrzeganiem zasad polityki szkolnej Komisji Edukacji Narodowej (KEN), przy zachowaniu jednakże pozycji zakonu pijarów na odcinku wychowawczym. O działalności pisarskiej, jak i prawniczej J-a (z której miał być znany) nic dotąd bliżej powiedzieć nie można. J. w r. 1754, wraz z Augustem Orłowskim, Glicerym Baxterem, Tadeuszem Nowaczyńskim i Mikołajem Stadnickim, przetłumaczył „Alzyrę” Voltera w tzw. pijarskim tłumaczeniu tego dzieła. Przekład ten został wydany w Warszawie w r. 1779. Schyłek swego życia spędził J. w domu zakonnym w Opolu lubelskim. Zmarł jednakże w Stróży pod Piotrkowem, u siostry swej Konstancji Walewskiej, w nocy z 6 na 7 I 1793 r.
Estreicher; Podr. Enc. Kośc., XIX–XX 110–1, XXXI–XXXII 139; Boniecki; – Bernacki L., Teatr, dramat i muzyka za Stanisława Augusta, Lw. 1925 I–II; Konopczyński W., Stanisław Konarski, W. 1926; – Bielski Sz., Vita et Scripta quorundam e congregatione Cler. Reg… Scholarum Piarum…, W. 1812 s. 93–4; Historia Domus Varsaviensis Scholarum Piarum, Ed. L. Chmaj, Wr. 1959; Konarski S., Listy, 1733–1771, Oprac. J. Nowak-Dłużewski, W. 1962; – B. Raczyńskiego w P.: rkp. 127 (Opis historyczny Konwiktu Warszawskiego księży Pijarów, s. 121, 183).
Stanisław Salmonowicz