Bereśniewicz Aleksander Kazimierz (1823–1902), biskup kujawsko-kaliski. Urodzony 16 VI w Szwelniach na Żmudzi z ojca Kazimierza Józefa i Juljanny z Krzyżanowskich. Pierwsze nauki pobierał w Datnowie u oo. bernardynów i w Kiejdanach. W r. 1839 wstąpił do seminarjum duchownego żmudzkiego w Worniach, skąd już po dwóch latach jako zdolny alumn wysłany został do Akademji Duch. w Wilnie, przeniesionej niebawem do Petersburga (w r. 1842). Po ukończeniu Akademji Duch. ze stopniem magistra św. teologji, nie mając jeszcze święceń kapłańskich spowodu braku wymaganych lat wieku, a będąc tylko diakonem, objął od 16 IX 1845 stanowisko profesora teologji dogmatycznej i języka łacińskiego w seminarjum duchownem żmudzkiem w Worniach, gdzie też po dwóch latach otrzymał święcenia kapłańskie 10 IX 1847; po pięciu latach profesury w r. 1850 zostaje regensem seminarjum duchownego żmudzkiego, ale już w r. 1853 przenosi się na polecenie rządu ros. na przymusowy pobyt do Wilna. W Wilnie miejscowy biskup Wacław Żyliński zatrzymuje go w swojej diecezji, mianując go w r. 1854 prefektem w szkołach wileńskich a niebawem asesorem konsystorza. Wkrótce (w r. 1858) biskup Żyliński, późniejszy metropolita, przedstawił go jako kandydata na biskupa sufragana żmudzkiej diecezji władzom rządowym, które podały go do zatwierdzenia Stolicy Ap., a ta prekonizowała go zaraz na bpa tytul. maxianopolitańskiego; konsekrację biskupią otrzymał w Petersburgu 27 II 1859 z rąk nowego metropolity arcybiskupa Żylińskiego. W latach 1860–64 przebywał w Petersburgu na stanowisku rektora Akademji Duch., podnosząc ją pod względem naukowym przez zapełnienie katedr zdolnymi profesorami; sam nadto wykładał teologję pasterską. Po czterech latach pracy usunięty został z tego stanowiska przez rząd rosyjski i przeniesiony do Kowna, dokąd została także przeniesiona z Worń katedra biskupstwa żmudzkiego. W Kownie przy biskupie Wołonczewskim jako biskup sufragan pełnił jednocześnie obowiązki oficjała od 22 VII 1865. Ponieważ na tem stanowisku opierał się niejednokrotnie różnym niezgodnym z prawem kościelnem wymaganiom rządu rosyjskiego, więc po pięciu latach 20 XII 1870 został przez władze rosyjskie zesłany na wygnanie do Mitawy, gdzie jednak, korzystając z wolności, oddawał się pracom pasterskim, przemawiając do ludności katolickiej w języku polskim, litewskim i żmudzkim.
Powróciwszy z wygnania, po śmierci biskupa Wołonczewskiego pełnił z wyboru kapituły obowiązki administratora diecezji od 3 VI 1875 do 7 VI 1883, tj. do czasu objęcia rządów diecezji kujawsko-kaliskiej, do której prekonizowany został przez Stolicę Ap. już 15 III 1882. Jako biskup kujawsko-kaliski zasłużył się gruntownem odnowieniem katedry włocławskiej i rozbudowaniem seminarjum duchownego. Wydał wiele rozporządzeń, mających na celu podniesienie karności kościelnej wśród kleru oraz stanu religijnego w diecezji. W stosunku do władz ros. odznaczał się stanowczością i nieustępliwością, zwłaszcza wobec prób wprowadzenia języka rosyjskiego do nabożeństw katolickich. Jego przekonywująca argumentacja znajdowała najczęściej posłuch u rządu, który mimo wszystko odnosił się do biskupa z poważaniem i szacunkiem. Stanowczość jego wobec nieuzasadnionych uroszczeń władz rosyjskich nie była bez wpływu na postawę innych biskupów Król. Pol. Zapoczątkował on bowiem w postępowaniu wobec rządu rosyjskiego zasadę porozumiewania się z innymi biskupami polskimi, posyłając im odpisy długich nieraz swoich pism, wysyłanych do władz rządowych w obronie zasad Kościoła katolickiego. Szczegółowo też informował nietylko o stanie swej diecezji, ale i diecezyj całego Królestwa Stolicę Apostolską, za co też otrzymał podziękowanie i pochwałę od sekretarza stanu kard. Rampolli 13 II 1894; papież zaś Leon XIII wkrótce po przyjęciu go na swej audjencji mianował go 8 III 1897 swoim prałatem domowym i asystentem tronu papieskiego. Pod koniec życia spowodu nieuleczalnej choroby sercowej na życzenie rządu rosyjskiego i za zgodą kapituły kat. włocł. oraz Stolicy Ap. zrzekł się zarządu diecezją 15 III 1902, oddając go w ręce wybranego przez kapitułę tymczasowego administratora, biskupa sufr. H. Kossowskiego, który sprawował te obowiązki aż do czasu objęcia ich przez nowego biskupa St. Zdzitowieckiego w następnym roku. W trzy miesiące po swej abdykacji B. zakończył życie we Włocławku 4 VI 1902 i pochowany został w podziemiach katedry włocławskiej.
Szczegóły te oparte są na pracy ks. St. Chodyńskiego, pt. Biskupi kujawsko-kaliscy, która w rękopisie znajduje się w Arch. Kapituły Włocł.
Ks. Michał Morawski