Borkiewicz Alfons Bolesław (1893–1916), ur. 9 VIII w Bąkowej Górze pod Radomskiem ówcz. gub. piotrkowskiej, syn Franciszka i Marji z Susickich rolników. Pochodził ze szlachty h. Borkiewicz. Ukończył gimn. Chrzanowskiego w Warszawie w r. 1912. Jako uczeń VII kl. przyjęty do tajnej Organizacji Młodzieży Narodowej (O. M. N.), odrazu wyróżnił się postawą ideową i w r. 1911 został z ramienia O. M. N. przewodniczącym oddziału Ligi Walki o Szkołę Polską, prowadzącej akcję bojkotu szkolnictwa ros., a w roku 1912 członkiem naczelnej władzy szkolnej O. M. N. w b. Królestwie, tzw. »Sekcji Koronnej«. Jednocześnie drukował tajny organ Sekcji Koronnej »Dla Polski«, którego był współredaktorem. Z ramienia Sekcji Koronnej dokonywał licznych objazdów organizacji prowincjonalnej. Ponadto był współzałożycielem skautingu w Warszawie, którego Komendy Naczelnej był przez pewien czas członkiem; w r. 1912 wstąpił do Związku Walki Czynnej w Warszawie, oraz został członkiem I stopnia O. M. N. 23 III 1913 r. aresztowany przez policję rosyjską, uwięziony na »Pawiaku«, potem w X paw. cytadeli warszawskiej, ostatecznie przewieziony został do więzienia w Orle, gdzie przebywał razem z A. Prystorem, Radkiem i innymi wybitnymi działaczami i niepodległościowymi. Wziął tu udział w buncie więźniów politycznych 28 VIII 1914 r. W więzieniu tem przebywał do śmierci 8 VIII 1916 r. Po śmierci odznaczony krzyżem niepodległości.

Wiadomości od rodziny, oraz w Komitecie krzyża i medalu niepodległości; Stanisław Dworzak, Wielkanoc w Dole 1915. »Gazeta Polska« z 26 III 1932 nr 86.

Stefan Pomarański