Budzisz Alojzy (1874–1934), nauczyciel, ludowy pisarz kaszubski. Ur. 10 VI w Świecinie, pow. morskim, syn Chrystiana, nauczyciela w Świecinie. W r. 1894 ukończył seminarium nauczycielskie w Grudziądzu i objął posadę w Szynwałdzie, pow. kartuskim, a później przeniósł się na stałe do Wyczlina dziś w pow. morskim. Tutaj nauczał przez lat 14. Jeszcze przez dwa lata pełnił obowiązki nauczycielskie w Mrzeżynie, po czym poszedł wskutek choroby na emeryturę; ostatnie lata mieszkał w zakładzie ss. Elżbietanek w Pucku, gdzie też został pochowany. Umarł 24 XII 1934. W ostatnim okresie życia zajmował się działalnością literacką w zakresie kaszubszczyzny. Współpracował z Lorentzem m. in. nad gramatyką kaszubską i napisał ponad 50 powiastek, baśni, opowiadań, wierszy, żartów oraz opisów ziemi i życia Kaszubów, ogłoszonych w l. 1928–36 w »Przyjacielu ludu kaszubskiego« (1928–9 oraz 1936), w »Bene e buten« (1930), w kalendarzu kaszubskim pt. »Vjerni Naszińc« (1930), wreszcie w »Gryfie«. Utwory te noszą w formie i treści charakter ludowy i przedstawiają pierwszorzędną wartość językową. B. pisał w narzeczu północnokaszubskim. Ojciec jego bowiem pochodził z Helu, z Chałup, zaś sam Alojzy przebywał zawsze w pow. morskim i poza ten powiat prawie się nie wychylał. Wśród mnogiej spuścizny literackiej rękopiśmiennej znajduje się cenny kaszubski słownik żeglarski. Będąc ofiarą germanizacji i przemocy pruskiej, wykolejeniec polityczny, gorzej, bo sam jako nauczyciel narzędzie germanizacji, członek rodziny nauczycielskiej, gdyż miał ojca, trzech braci oraz dwóch szwagrów nauczycielami, był przecież narodowościowo i z krwi czystym i prawdziwym Kaszubą, wiernym tradycjom kaszubskim, językowi ojczystemu i zwyczajom kaszubskim.

           Władysław Pniewski