Andrzej z Konstantynopola, Grek, konwertyta, chwilowy profesor teologji w Akademji Krakowskiej, przybył do Polski pod koniec 1428 r. jako legat papieża Marcina V, którego był wówczas nadwornym kapelanem, z misją skłonienia króla Władysława Jagiełły do wojny z husytami. Bawił wówczas w Łucku i Krakowie. Zetknąwszy się bliżej z biskupem krakowskim Zbigniewem Oleśnickim, za jego zapewne pośrednictwem i staraniem zainaugurował w Akademji Krakowskiej wykłady teologiczne na przełomie 1428/9 r. Lista krakowskich teologów wymienia go wyraźnie w rzędzie ówczesnych profesorów tego wydziału: »mgr Andreas, professor s. theologie, magister sacri palatii«. Długosz, wówczas scholar Uniwersytetu, napisał o nim »excellentis et singularis doctrinae vir«. Polskę opuścił w pierwszej połowie 1429 r., udając się z powrotem do Rzymu. Zwłaszcza trwale zapisał się w dziejach unji florenckiej. Zmarł jako arcybiskup Kolossy czyli Rodu (stąd zwany też bratem Andrzejem z Rodu).

Fijałek J., Studja do dziejów Uniwersytetu Krak. i jego wydziału teol. w XV w., Kr. 1898, s. 115–6.        

Red.