Krasnodębski Antoni (pierwotne nazwisko Stanisław Franke), pseud. Filip (1896–1965), inżynier pirotechnik i oficer rezerwy, podpułkownik lub pułkownik AK, konstruktor «filipinek» (granatów używanych przez AK-owskie podziemie). Był synem Tomasza Franke i Zofii z Romanowskich. Brak dokładnych danych wynika przede wszystkim z ostrożności K-ego, który niszczył wszystkie ślady dotyczące jego tożsamości przedwojennej (dane w «kennkarcie» były zmyślone, data ur. 1888 – fałszywa). K. odbył studia politechniczne prawdopodobnie we Lwowie. Brał udział w pierwszej wojnie światowej. W okresie II Rzeczypospolitej pracował w państwowej fabryce amunicji w Rembertowie, gdzie mieszkał do r. 1943, po czym przeniósł się wraz z rodziną (żoną i dwojgiem dzieci) do Warszawy na ul. Wilczą; tam przebywał do jesieni 1944 r.
Od r. 1941 K. działał w konspiracji pod pseud. Filip, najpierw w Związku Walki Zbrojnej (ZWZ), a od początku 1942 r. w Armii Krajowej (AK). Wchodził w skład komórki dywersyjnej «Zwiazek Odwetu», przekształconej w jesieni 1942 r. na «Kierownictwo Dywersji» (Kedyw); prowadził prace nad fabrykacją prostego granatu ręcznego. K. organizował i koordynował jego produkcję w ramach Wydziału Saperów Komendy Głównej AK; dokonywał kolejnych ulepszeń konstrukcyjnych, najpierw w rejonie Warszawy, a potem w samym mieście, głównie na ul. Obozowej 2 (do czasu wykrycia tej wytwórni przez Niemców pod koniec zimy 1944 r.), a w okresie przedpowstaniowym w warsztatach przy placu Grzybowskim. Granaty te, zwane od pseud. ich konstruktora «filipinkami», były masowo używane przez AK-owskie podziemie we wszystkich akcjach bojowych i sabotażowo-dywersyjnych. W czasie powstania warszawskiego K. kontynuował swoją działalność, zarządzając sprawnie wyrobem granatów, min i materiałów wybuchowych. W początkach października 1944 r. opuścił Warszawę wraz z całą ludnością cywilną. Po wojnie osiadł w Brwinowie koło Warszawy, gdzie przebywał pod nazwiskiem Krasnodębski do końca życia. Zmarł 29 V 1965 r. w Brwinowie i tam został pochowany. Był żonaty dwukrotnie. Z pierwszą żoną miał dwoje dzieci – Zbigniewa i Danutę. Drugą żoną była Jadwiga z Świerczyńskich.
Kumor E., Wycinek z historii jednego życia, W. 1967; – W oparciu o pisemną relację Henryki Landy-Martyniakowej, pseud. Maria, bliskiej współpracownicy Filipa z l. 1941–4, oprac.
Red.