Rogiński Antoni (1875–1942), inżynier technolog, profesor Politechn. Warsz. Ur. 6 VIII, był synem Józefa, właściciela ziemskiego, i jego żony z domu Reyson.
W r. 1901 ukończył R. Instytut Technologiczny w Charkowie, otrzymując tytuł inżyniera technologa. Od lipca 1902 do końca 1903 r. przebywał za granicą, wysłany na koszt rosyjskiego Min. Oświaty. Odbywał praktykę w fabryce Allis and Chalmers C-o w Chicago, pracując jako konstruktor, odlewnik i monter silników parowych a następnie przez pół roku pracował jako konstruktor w fabryce Sautter, Harlé et Co w Paryżu. Od stycznia 1904 wykładał budowę silników parowych, wind oraz projektowanie mostów w Instytucie Technologicznym w Charkowie. Wskutek zatargu ciała pedagogicznego z dyrektorem Instytutu Szylerem, w którym R. brał udział, został zwolniony 7 IV t. r. decyzją ministra spraw wewnętrznych W. Plewego. W l. 1904–8 R. kierował oddziałem budowy turbin parowych i turbogeneratorów w Fabryce Metali w Petersburgu. Zbudował w tym oddziale pierwszą w Rosji turbinę parową oraz dokonał wielu ulepszeń w budowie turbin (jedno z nich zostało opatentowane). Zaprojektował parową maszynę dla małych krążowników, nagrodzoną przez rosyjskie Min. Marynarki. W kierowanym przez R-ego oddziale wykonano turbogeneratory, m. in. dla Politechniki w Petersburgu, Petersburskiej Fabryki Obuchowskiej oraz dla przemysłu naftowego w Baku. Wyjeżdżał w tym okresie kilkakrotnie do Niemiec, Austrii, Francji i Szwajcarii dla zaznajomienia się z fabrykami budowy turbin. Ogłosił drukiem Der Einfluss von Vakuum und Dampfüberhitzung auf den Dampfverbrauch von Kolbendampfmaschinen und Dampfturbinen („Die Turbine” 1908). Pisał też o zastosowaniu turbin parowych w przemyśle cukrowniczym oraz o silnikach Diesla. W r. 1908 został profesorem nadzwycz., a w r. 1909 profesorem zwycz. wydziału mechanicznego politechniki w Nowoczerkasku. Był kierownikiem katedry silników cieplnych i prowadził wykłady z zakresu termodynamiki, kotłów parowych, turbin oraz motorów gazowych. Dwukrotnie wybierany był na dziekana wydziału mechanicznego, a w l. 1917–19 był prezesem komisji budowlanej politechniki.
W r. 1921 R. powrócił do kraju. Od lutego 1922 został zastępcą profesora w Katedrze Urządzeń Maszynowych Wydziału Elektrotechnicznego Politechn. Warsz., a 1 IX t. r. profesorem nadzwycz. Prowadził również wykłady na Wydziale Mechanicznym tejże Politechniki. Opublikował artykuł Określenie sprawności mechanicznej metodą samohamowania („Przegl. Elektrotechn.” 1922). Był sekretarzem generalnym Polskiego Komitetu Normalizacyjnego, w l. 1934–9 przewodniczącym komisji kreślenia technicznego tego komitetu, a w l. 1930–9 redaktorem odpowiedzialnym „Wiadomości Polskiego Komitetu Normalizacyjnego”. W związku z tą pracą opublikował artykuł Normalizacja wyrobów przemysłowych w Polsce i zagranicą („Przegl. Techn.” 1925). Wydał też podręcznik Kreślenia techniczne (W. 1931, Wyd. 2, W. 1939). Był członkiem Instytutu Naukowej Organizacji Pracy. Na emeryturę przeszedł 30 IX 1934. Zmarł w czasie drugiej wojny światowej (wg B. Olszewicza w dn. 11 XI 1942 w Opolu Lubelskim, ale w aktach USC w Opolu Lubelskim nazwisko takie nie figuruje).
Z małżeństwa z Klaudyną z Mokriaków (?) (ślub w r. 1918) R. miał jedną córkę.
Ilustr. Enc. Trzaski; Olszewicz, Lista strat kultury pol.; Who’s who in Central and East-Europe 1933/4, Zurich 1935; toż 1935/6, Zurich 1937; – Politechnika Warszawska 1915–1965, W. 1965; – „Wiad. Pol. Komitetu Normalizacyjnego” 1934 nr 1 s. 10, 1935 nr 11/12 s. 123, 1937 nr 11/12 s. 137, 1938 nr 12 s. 194; – AAN: Akta Min. WRiOP, teczka akt personalnych nr 5395.
Stanisław Konarski