Ryniewicz Antoni (1881–1944), filolog polski i romański, nauczyciel i dyrektor gimnazjów, kurator szkolny. Ur. 14 IX w Mielcu, był synem Tomasza i Julii ze Staniszewskich.
R. uczęszczał do III Gimnazjum Klasycznego w Krakowie, maturę zdał w r. 1900 w gimnazjum w Bochni. Po odbyciu w Wiedniu rocznej służby wojskowej rozpoczął studia filologiczne na Wydz. Filozoficznym Uniw. Lwow. W r. akad. 1903/4, otrzymawszy stypendium rządowe, kontynuował studia na uniwersytecie wiedeńskim, a w r. akad. 1904/5 na paryskiej Sorbonie. W r. 1906 zdał we Lwowie egzamin nauczycielski uprawniający do nauczania języka polskiego i francuskiego w szkołach średnich, w czerwcu 1908 otrzymał dyplom doktorski na Uniw. Lwow. W l. 1905–7 był nauczycielem języka polskiego, francuskiego i historii w Wyższej Szkole Realnej w Stanisławowie, w l. 1907–9 uczył w gimnazjum w Śniatyniu, a następnie do r. 1914 w II Szkole Realnej we Lwowie. W „Sprawozdaniach Dyrekcji c.k. Wyższej Szkoły Realnej w Stanisławowie” za r. szk. 1906/7 opublikował pracę „Listy” Krasickiego. Szkic krytyczno-porównawczy, a w „Pamiętniku Literackim” (1909) artykuł Nowe objaśnienie tytułu „Anhellego”.
Po wybuchu pierwszej wojny światowej został R. przydzielony w randze porucznika do 36 p. pospolitego ruszenia wojsk austriackich i wkrótce dostał się do niewoli rosyjskiej. Dzięki staraniom Komitetu Polskiego w Kijowie od października 1915 otrzymał status tzw. uchodźcy. Zamieszkał w Kijowie i w r. szk. 1916/17 uczył w polskim gimnazjum żeńskim, a w l. 1917–19 był dyrektorem męskiego gimnazjum «Macierzy Polskiej» w Kijowie. Był też członkiem Wydziału Oświatowego przy Komitecie Rady Okręgowej Kijowskiej Polskich Tow. Pomocy Ofiarom Wojny; z ramienia tego Wydziału opracował „Prowizoryczny program szkół średnich na Rusi”. Dla potrzeb szkół polskich napisał i wydał w Kijowie w r. 1919 Początkowy kurs historii średniowiecznej i nowożytnej ze szczególnym uwzględnieniem dziejów Polski (Wyd. 2, Lw. 1920, Wyd. 3 pt. Historia średniowieczna i nowożytna ze szczególnym uwzględnieniem dziejów Polski, Lw. 1929). R. był również członkiem zarządu polskiego towarzystwa nauczycielskiego w Kijowie.
W lecie 1919 wrócił R. do Polski i został nauczycielem II Szkoły Realnej we Lwowie. W r. 1920 opublikował dla potrzeb szkolnych Zwięzły podręcznik do nauki języka francuskiego (Lw.) oraz Gramatykę elementarną języka francuskiego (Lw.). Od marca 1920 do czerwca 1921 był R. dyrektorem gimnazjum państwowego w Chełmnie, a następnie do sierpnia 1925 – z krótką przerwą – był wizytatorem Kuratorium Okręgu Szkolnego Pomorskiego. We wrześniu 1922 nie przyjął proponowanej mu nominacji na kuratora Okręgu Szkolnego Wołyńskiego, pełnił jednak te obowiązki nieco później (od września 1923 do stycznia 1924). Od września 1925 do listopada 1927 był kuratorem Okręgu Szkolnego Wileńskiego, a następnie do marca 1929 kuratorem Okręgu Szkolnego Łódzkiego. W l. 1929–34 był R. dyrektorem prywatnego gimnazjum męskiego im. Edwarda Rontalera w Warszawie. W tym okresie opracował i wydał jako lektury szkolne z języka francuskiego „Les femmes savantes” (P. 1930) Molière’a i „Histoire de Charles XII” (P. 1931) Woltera. W l. trzydziestych był członkiem Wydz. Szkolnego oraz Wydz. Bibliotek i Oceny Książek Polskiej Macierzy Szkolnej. Od września 1937 do wybuchu drugiej wojny światowej był kuratorem Okręgu Szkolnego Pomorskiego w Toruniu. W czasie okupacji niemieckiej mieszkał w Warszawie i uczył na tajnych kompletach w szkołach średnich. Zginął od kuli niemieckiej 3 VIII 1944 na podwórzu domu przy ul. Raszyńskiej 56, w którym mieszkał.
W małżeństwie z Haliną ze Speichertów (ślub 31 I 1910) miał R. córkę Janinę.
Olszewicz, Lista strat kultury pol.; – Konarski S., Warszawskie średnie szkolnictwo ogólnokształcące w latach 1918–39, w: Warszawa II Rzeczypospolitej 1918–1939, W. 1973 z. 5 s. 222; – Dziennik Urzędowy Kuratorium Okręgu Szkolnego Pomorskiego 1945 nr 2 s. 24; – „Jantar” 1946 nr 1 s. 48; – AAN: Akta Min. WRiOP, teczka akt personalnych nr 5465; B. Ossol.: rkp. 7047/II.
Stanisław Konarski