Świętorzecki (Świątorzecki) Antoni h. Trąby (ok. 1719/20 — 1799?), pisarz ziemski miński, poseł sejmowy.
Ś. używał pisowni nazwiska «Świątorzecki». Przodkowie posługiwali się początkowo nazwiskiem Juchnowicz, potem (od dóbr nad rzeką Świętą) występowali jako Juchnowiczowie Świętorzeccy, a na początku XVIII w. część rodziny, osiadła w woj. mińskim, stopniowo rezygnowała z podwójnego nazwiska; czasami używał go jeszcze ojciec Ś-ego. Ś. był synem Michała i Anny z Żukowskich (h. Jastrzębiec?) (zm. między 18 I 1738 a 22 II 1748); oboje zostali pochowani w kościele paraf. w Krasnym Siele (woj. mińskie). Miał braci: Jana (zm. przed 9 VIII 1750), od 1 XII 1746 miecznika mińskiego, żonatego (już w lipcu 1736) z Joanną z Woydziewiczów (zm. po 29 III 1760) oraz młodszego Stanisława (zm. zapewne w r. 1785, pochowanego 22 IX t.r. na cmentarzu paraf. w Radoszkowiczach), chorążego wojsk kor. (1748), związanego w l. pięćdziesiątych z hetmanem polnym lit. Michałem Józefem Massalskim, kpt. regimentu konnego wojsk lit., deputata mińskiego na Tryb. Lit. w r. 1761, posesora folwarku Migawka w woj. mińskim. Ś. miał również siostry: Różę lub Rozalię (zm. zapewne w r. 1737), zamężną (już 6 VII 1727) za Michałem Narwoyszem Dyszlewiczem, wojskim smoleńskim, Justynę (zm. 1780), żonę (już 17 X 1726) Michała Rypińskiego (Rybińskiego), a potem (już 23 II 1733) Antoniego Pawlikowskiego h. Cholewa (zm. 1762), star. ochełnickiego, administratora star. radoszkowskiego (woj. mińskie) w posesji M. J. Massalskiego, Krystynę (zm. po 1 II 1748), zamężną (już 8 II 1721) za Józefem Soroką, strażnikiem oszmiańskim, oraz Kunegundę (Annę), żonę Benedykta Jeśmana h. Korczak (oboje w r. 1747 nabyli Śliżyn i Januszkowicze w woj. mińskim).
Zapewne to Ś. (Antoni Świętorzecki bez urzędu) podpisał 23 VIII 1746 instrukcję i kredens (zaświadczenie o wyborze) posłom woj. mińskiego na sejm warszawski t.r. Podczas podziału przypadłej po rodzicach majętności Usza Olechnowicka, dokonanego przez synów 22 II 1748, brat Jan zrzekł się swej części na rzecz Ś-ego (występującego jako strażnik miński, choć urzędu tego wtedy jeszcze nie miał); zapis potwierdziła 4 VI 1751 imieniem swoim i dzieci wdowa po Janie. Na sejmiku w Mińsku, w dn. 19—20 VIII 1748, Ś. (również z tytułem strażnika mińskiego) został obrany posłem (obok Krzysztofa Zawiszy, star. lubonickiego) na sejm warszawski t.r. Podczas obrad, jak wszyscy, poparł 12 X żądanie aukcji wojska oraz wzywał do zaostrzenia kar za przestępstwa kryminalne. Dn. 24 X zatamował obrady, domagając się przeproszenia generała artylerii lit. Antoniego Sołłohuba, posła smoleńskiego, obrażonego przez arbitra, uległ jednak perswazjom i przywrócił izbie activitatem. Na sesji prow. lit. 3 XI nie zgodził się na lustrację podymnego, natomiast upraszał o naznaczenie z sejmu lustratorów do ekonomii połockiej, której majątki uległy zawłaszczeniu. Wydaje się zatem, że należał do opozycji, choć się w niej nie wyróżniał.
Dn. 12 VII 1754 otrzymał Ś. strażnikostwo mińskie. Na sejmiku gromnicznym w Mińsku 9 II 1756 pod dyrekcją star. krasowickiego Józefa Wołodkowicza, przywódcy miejscowego stronnictwa radziwiłłowskiego, został wraz ze starościcem mińskim Tadeuszem Iwanowskim obrany deputatem do Tryb. Głównego. Lit.; podczas rugów na reasumpcji 4 V tr. w Wilnie, gdy marszałkiem obrano podskarbiego wielkiego lit. Jerzego Flemminga, deputatów radziwiłłowskich nie dopuszczono. Pewien czas potem Ś. zmienił orientację polityczną i na sejmiku deputackim w Mińsku w dn. 4—5 II 1760 pod dyrekcją stronnika radziwiłłowskiego Michała Wołodkowicza (brata Józefa), podskarbiego Tryb. Głównego Lit., Świętorzeccy (wśród nich z pewnością Ś.) protestowali przeciwko sejmikowi i nominowanym przez M. Wołodkowicza deputatom (deputaci mińscy nie zostali dopuszczeni na reasumpcji). Nadal jednak hetman wielki lit. Michał Kazimierz Radziwiłł «Rybeńko», zabiegając o poparcie kandydatury swego syna Karola Stanisława do poselstwa z Mińska na sejm nadzwycz. 1761 r., zwracał się m.in. do Ś-ego. Po rezygnacji wiceinstygatora lit. Adama Chmary Ś. awansował 11 I 1762 na podczaszego mińskiego; o umowie i związkach z Chmarami świadczy fakt, że strażnikostwo po Ś-m wziął tegoż dnia brat Adama, Joachim Chmara. Na sejmiku w Mińsku 23 VIII 1762 obrano Ś-ego posłem na sejm warszawski t.r., obok star. mińskiego Ignacego Iwanowskiego. Obaj posłowie mińscy (już wówczas stronnicy Ogińskich) utrzymali się mimo protestacji przeciw sejmikowi (zaniesionej do grodu nowogródzkiego), a popierając na sejmie inicjatywę «Familii», podpisali 7 X t.r. manifest przeciwko polskiemu szlachectwu Brühlów. Ś. był jednym z miejscowych przywódców «Familii» na burzliwym sejmiku gromnicznym w Mińsku 7 II 1763, podczas którego «urodzeni Świętorzeccy i inni we dworze własnym przez huzarów księcia wojewody wileńskiego zabrani zostali» (wg dekretu Konfederacji Generalnej Lit. z 16 VIII 1764 przeciw woj. wileńskiemu K. S. Radziwiłłowi i jego stronnikom). Po tych sejmikach płk miński J. Wołodkowicz donosił marszałkowi nadw. kor. Jerzemu Mniszchowi, że z poduszczenia «Familii» i kanclerza wielkiego lit. Michała Czartoryskiego dybią na obranych deputatów i na niego samego Pawlikowscy, Dyszlewiczowe i Świętorzeccy (Ś. zapewne był już wtedy przywódcą rodziny). Wraz z licznymi krewnymi (bratem Stanisławem oraz Adamem, Michałem i Ignacym Świętorzeckimi) Ś. w gronie stronników «Familii» (w Vol. Leg. błędnie jako podkomorzy miński) podpisał w Wilnie 18 IV 1763 manifest o nielegalności ufundowanego przez K. S. Radziwiłła Tryb. Lit.; na tym Trybunale wytoczył mu proces krajczy mścisławski Józef Kaszyc, stronnik radziwiłłowski.
Na sejmiku przedkonwokacyjnym 6 II 1764 w Mińsku, kierowanym faktycznie przez referendarza lit. Antoniego Przezdzieckiego, Ś. został jednym z czterech konsyliarzy zawiązanej wówczas miejscowej «familijnej» konfederacji pod laską wojskiego mińskiego Michała Żyżemskiego; Ś-ego jednak nie wymienia jako przeciwnika manifest stronników radziwiłłowskich z 6 II t.r., zaniesiony 9 II do grodu nowogródzkiego. Dn. 17 V przystąpił z woj. mińskim do Konfederacji Generalnej W. Ks. Lit.; do jej sądów z kolei on pozwał Kaszyca i przyłączył się do skarg na J. Wołodkowicza, przyczyniając się do jego skazania 19 V za zdradę stanu. Jako poseł woj. mińskiego podpisał 6 IX wraz z licznymi krewnymi elekcję Stanisława Poniatowskiego, a 15 IX w Warszawie jako podczaszy i konsyliarz woj. mińskiego „Akt przystąpienia Stanów skonfederowanych W. Ks. Lit. do skonfederowanych Stanów Koronnych”. Sejm koronacyjny 1764 r. wyznaczył go do komisji przy podkomorzym lidzkim Jerzym Jodce, powołanej do rozgraniczenia starostw pieniańskiego i kupiskiego (w pow. wiłkomierskim) z dobrami sąsiadów.
Obrany na sejmiku gromnicznym w Mińsku 6 II 1765 Ś. został 27 III t.r. pisarzem ziemskim mińskim. Jeszcze z tytułem podczaszego podpisał 11 IV ugodę z Kaszycem. Jako pisarz podczas reasumpcji sądów ziemskich w Mińsku 3 VI mianował regentem ziemskim siostrzeńca, Tadeusza Narwoysza Dyszlewicza. Na sejmiku w Mińsku, 25 VIII 1766, wraz z siostrzeńcem Janem Pawlikowskim, łowczym mińskim, został obrany posłem; na sejmie tym nie przejawił aktywności. Był jednym z kandydatów do podkomorstwa mińskiego wakującego po śmierci Żyżemskiego (zm. 1768), lecz na burzliwym sejmiku elekcyjnym 6 II 1769 przegrał z kandydatem radziwiłłowskim, podstarościm mińskim Józefem Prószyńskim. Po rezygnacji Prószyńskiego ponownie zabiegał o podkomorstwo przed sejmikami gromnicznymi 1773 r., ale znowu urzędu nie uzyskał. Na sejmiku poselskim w Mińsku 22 III t.r. podpisał instrukcję dla posłów na sejm rozbiorowy: Tadeusza Wołodkowicza, krajczyca mińskiego, i Stanisława Bohuszewicza, rotmistrza mińskiego. Dn. 9 I 1775 pisał z Mińska do Warszawy do instygatora A. Chmary, prosząc w imieniu województwa o interwencję na rzecz obniżenia wysokości prowiantu dla wojsk rosyjskich, a w swoim własnym o pomoc w edukacji jednego z synów.
Przed sejmikami poselskimi 1776 r. był Ś. jednym z adresatów listów do urzędników i obywateli woj. mińskiego, rozesłanych pod koniec czerwca t.r. ze Szczors przez podkanclerzego lit. Joachima Chreptowicza. Był obecny w dn. 15—16 VII 1776 na rozdwojonym sejmiku poselskim w Mińsku, gdzie zapewne uczestniczył w opozycyjnych obradach pod dyrekcją woj. mińskiego Józefa Mikołaja Radziwiłła (obrano wtedy m.in. A. Chmarę, lecz do udziału w sejmie dopuszczono elektów strony przeciwnej). Na przełomie l. 1776 i 1777 należał w Mińskiem do partii, reprezentowanej głównie przez instygatora A. Chmarę i jego brata Joachima, stolnika mińskiego, oraz swych siostrzeńców, Pawlikowskich, a popieranej przez podkanclerzego lit. J. Chreptowicza i woj. mińskiego J. M. Radziwiłła, opozycyjnej wobec stronnictwa dworskiego, kierowanego przez podskarbiego nadwornego lit. Antoniego Tyzenhauza. W r. 1777, wraz z sędzią grodzkim mińskim Antonim Prószyńskim, uczestniczył w Grodnie u Tyzenhauza w «ułożeniu» elekcji podkomorzego i sędziego ziemskiego mińskiego. Na przełomie l. 1779 i 1780 Ś. i jego krewni w dalszym ciągu stanowili w Mińskiem trzon kierowanego przez A. Chmarę (od r. 1779 kaszt. mińskiego) stronnictwa przeciwnego Tyzenhauzowi. Równocześnie Ś. utrzymywał dobre relacje z Radziwiłłami, już wówczas współpracującymi z dworem: podkomorzym lit. Hieronimem Wincentym i woj. wileńskim Karolem Stanisławem «Panie Kochanku», który w liście z 23 I 1782 wskazywał go królowi jako jednego z «przyjaciół» (obok podkomorzego A. Prószyńskiego), odpowiedzialnych za wspieranie w Mińskiem królewskich kandydatów do Tryb. Głównego Lit. Ś. uczestniczył w dn. 19—20 VIII t.r. w sejmiku poselskim w Mińsku, gdzie podpisał instrukcję dla posłów oraz w sejmikach gromnicznych mińskich 4 II 1783, na których miejscowym starostą obrano H. W. Radziwiłła. Był także na sejmiku 16 VIII 1784 i podpisał instrukcję posłom woj. mińskiego na sejm t.r. w Grodnie, a 16 IX t.r. wraz z synami Janem, Tadeuszem, Fabianem i Marcinem uczestniczył w powitaniu króla Stanisława Augusta u K. S. Radziwiłła w Nieświeżu. Brał udział w sejmikach gromnicznych w Mińsku 10 II 1785 i podpisał laudum, a w dn. 8—10 II 1786 kontrolował wraz z trzema innymi obywatelami prawidłowość głosowania podczas elekcji sędziego ziemskiego mińskiego. Bezskutecznie starał się o starostwo sądowe mińskie wakujące po śmierci H. W. Radziwiłła (zm. 18 IX 1786). Przed sejmikami poselskimi 1788 r. prymas Michał Poniatowski polecił wojewodzie A. Chmarze współpracę z Pawlikowskimi i Świętorzeckimi (w tym ze Ś-m) w utrzymywaniu wskazanych kandydatów do poselstwa. Na sejmiku w Mińsku 21 VIII t.r. był jednak tylko syn Ś-ego, Jan; jednym z posłów został wtedy siostrzeniec Ś-ego, skarbnik miński Piotr Pawlikowski.
Na mocy konstytucji Sejmu Wielkiego z 3 I 1792 został Ś. z urzędu sędzią ziemiańskim mińskim. Po wkroczeniu 22 V t.r. wojsk rosyjskich na Litwę uciekł z czterema synami i zięciem. Z synami Janem, Tadeuszem, porucznikem mińskim, i Fabianem podpisał 17 VIII z tytułem pisarza ziemskiego akt targowickiej konfederacji woj. mińskiego, zawiązanej pod marszałkostwem Jacka Antoniego Puttkamera; pełniąc nadal urząd pisarza ziemskiego wpisał 12 IX ten dokument do ksiąg ziemskich mińskich. Pozostał na urzędzie po drugim rozbiorze (1793), gdy całe woj. mińskie znalazło się w zaborze rosyjskim. Dn. 30 IX (19 IX st.st.) 1794 podpisał laudum zwołanego na polecenie gubernatora mińskiego gen. I. Nieplujewa sejmiku w Mińsku, obradującego pod laską woj. A. Chmary, na którym wyznaczono prowiant i furaż dla wojsk rosyjskich. Jako pisarz ziemski miński występował jeszcze 10 X (29 IX st.st.) 1795, chociaż wszedł już wtedy w życie nowy podział gub. mińskiej na powiaty. W gronie urzędników i obywateli gub. mińskiej podpisał 29 IV (18 IV st.st.) 1797, jako pisarz ziemski woj. mińskiego, zaświadczenie Stanisławowi Petrusewiczowi, podczaszycowi czernihowskiemu.
Ś. posiadał znaczne dobra, głównie w woj. mińskim. Po rodzicach miał tam trzecią część majątku Usza Olechnowicka; oprócz wspomnianej części od brata, Jana otrzymał przed 9 III 1751 część od brata Stanisława. Nabywając dobra dziedziczne i pozyskując majętności zastawne znacznie pomnożył majątek. Miał duże zasoby gotówki i często udzielał pożyczek. Wg rejestru dymów woj. mińskiego z r. 1775 posiadał dwór w Mińsku, dobra Draczków, Ślepianka i Pokalin w parafii mińskiej prawem zastawnym od K. S. Radziwiłła (224 dymy), dziedziczne Czyki, wioskę i dwór w parafii mińskiej (13 dymów) oraz Uszę (woj. mińskie) w parafii krasnosielskiej (20 dymów). Pokalin trzymał prawdopodobnie jako wykonawca testamentu Tomasza Świętorzeckiego z 16 XI 1771 i opiekun jego dzieci. Wg opisu dekanatu mińskiego z r. 1784 miał tam wciąż Czyki, folwark Ślepianka (wszystko w parafii mińskiej) i Draczków Kojdanowszczyznę, dobra zastawne od K. S. Radziwiłła (parafia Śmiłowicze) oraz Piotrowice Kojdanowszczyznę (parafia Śmiłowicze). Na początku l. dziewięćdziesiątych Świętorzeccy nabyli od Ogińskich Trzaskowszczyznę (pow. miński). Ś. miał także dobra dziedziczne Isłocz (woj. mińskie) i Kobylniki (pow. oszmiański, woj. wileńskie), kupione od Oskierków, oraz majętność zastawną Ossów (Osów, woj. mińskie).
W testamencie spisanym 10 XI 1795 w Ossowie Ś. przeznaczył w dożywocie dla żony dobra dziedziczne Usza i Kobylniki, a synom wydzielone już wcześniej części: Janowi folwark zastawny Kozieków i Bucewicze, Tadeuszowi dobra dziedziczne Isłocz, a Fabianowi po zmarłym synu (a bracie Fabiana) Marcinie Czyki i Ossów; żonie i synom zalecił zabezpieczenie równego udziału w majątku dla syna, Kajetana, po jego powrocie ze służby w wojsku pruskim. Testament wniesiono do akt ziemskich pow. mińskiego 25 XII (14 XII st.st.) 1799, a więc zapewne krótko przedtem Ś. zmarł. W księgach metrykalnych parafii Radoszkowicze (kopie) zapisano 7 IV (26 III st.st.) 1800 jako zmarłych: Ś-ego, zm. w Uszy w wieku 80 lat, i jego żonę. Pochowany został zapewne (tak jak sobie życzył w testamencie) obok brata Stanisława na cmentarzu przy kościele paraf. w Radoszkowiczach.
Ś. był żonaty (ślub między 1738 a 6 VI 1750) z Katarzyną z Bohdanowiczów h. Bończa (zm. 1800), córką Kazimierza i Judyty [?] z Pomorskich h. Gryf. Z małżeństwa tego miał synów: Jana, Józefa (znany jedynie z podpisu pod laudum z 10 II 1785 — może zapisany błędnie), Marcina (zm. 1795 bezpotomnie), Tadeusza (1762 — po 1822), w r. 1792 komisarza cywilno-wojskowego woj. mińskiego, por. wojsk lit., sędziego Sądu Głównego Dep. Drugiego Gub. Mińskiej (1797—1800), podkomorzego mińskiego (1802—1808), podczas wojny w r. 1812 członka rady municypalnej w Mińsku, marszałka pow. mińskiego (1819—1822), dziedzica Trzaskowszczyzny i Bohuszewicz (pow. ihumeński), Fabiana (zm. po 8 I 1810), podsędka mińskiego (1797—1802?), tytułującego się sędzią ziemskim mińskim (1809), posesora dóbr Zasule, oraz Kajetana (zm. po 12 I 1804 <31 XII 1803 st.st.>), chorążego wojsk pruskich, na mocy wyroku Sądu Głównego Dep. Drugiego Gub. Mińskiej z 22 III (10 III st.st.) 1802 znajdującego się pod kuratelą braci: Jana, Tadeusza i Fabiana. Ś. miał także córki: Teresę (zm. po 11 XI 1795), żonę (już 16 IV 1769) Jana Karola Kieżgayły Zawiszy h. Łabędź, płk. petyhorskiego wojsk lit., Annę (zm. po 11 XI 1795), żonę (już 23 IX 1776) Tadeusza Kazimierza Wańkowicza h. Lis odmienny, podczaszego mińskiego i star. szatrowskiego, oraz Judytę (zm. po 11 XI 1795), żonę (już 18 II 1791) Stanisława Wańkowicza h. Lis odmienny, star. sianożęckiego, marszałka pow. borysowskiego (1797—1802) i gub. mińskiej (1802—5).
Jan (1754 — po 1812) był deputatem mińskim na Tryb. Główny Lit. na kadencję wil. 1782/3, od 19 IX 1787 miał urząd oboźnego mińskiego, a 9 V 1789 awansował na skarbnikostwo mińskie. W r. 1812 był dziedzicem dóbr Rudoszany. W r. 1799 lub w l. 1800—2 był sędzią ziemskim pow. mińskiego, a w r. 1805 wicemarszałkiem zawilejskim. Żonaty (już 18 II 1786) z Cecylią z Kukiewiczów (zm. między 1793 a 31 VIII <20 VIII st.st.> 1795), córką Jana, koniuszego orszańskiego, i Teresy z Ratomskich, podkomorzanki orszańskiej, ciotecznej siostry Tadeusza Kościuszki (zob.), pozostawił (odnotowanych jako żyjących 20 VIII 1795 st.st.) synów: Ignacego (ur. ok. 1786) i Antoniego (ur. ok. 1789), sędziego granicznego zawilejskiego (1812), oraz córki: Wiktorię (ur. ok. 1788), wydaną za Jana Zienkiewicza, płk. wojsk lit., Wincentę (ur. ok. 1790) i Józefę (ur. ok. 1793). Drugą jego żoną była Tekla z Plewaków h. Pogonia (ok. 1778 — 26 X 1798).
Boniecki, IX 29; Čarniauski F. V., Uradniki Menskaga vajavodstva, Baranoviči 2007 I 218—20, Minsk 2012 II 122, 139—40, 146, 193—4, 198, 214, 218, Minsk 2009 III 109—10, 227, Minsk 2015 IV 62, 196, 199, 222—4, 368—70, 377, 385—6; Deputaci lit.; Estreicher, XIII 440; Gerbounik belaruskai šlachty, Minsk 2002 I 376, Minsk 2014 III 144—5, ilustr. 6, Minsk 2016 IV 514, 544; Niesiecki, X dod. 414; Oficerowie Rzpltej 1777—94, II; PSB (Brzostowski Michał Hieronim, Chmara Adam, Pawlikowski Piotr, Radziwiłł Hieronim Wincenty); Słownik geogr. (Bohuszewicze, Dekszniany, Kobylnik, Łuczaj, Mińsk, Siwica, Trzaskowszczyzna, Usza); Sozański, Imienne spisy osób, s. 30 nr 422, s. 31 nr 626, s. 36 nr 586; — Čarniauski F. V., Antoni Sventarečki — apošni zemski pisar’ Menskaga vaivodstva „Archivaryius” (Мinsk) R. 13: 2015 s. 253—5; Czeppe M., Kamaryla Pana z Dukli. Kształtowanie się obozu politycznego Jerzego Augusta Mniszcha 1750—1763, W. 1998 s. 226; Filipczak W., Sejm 1778 roku, W. 2000; Konopczyński W., Polska w dobie wojny siedmioletniej Kr.—W. 1911 II 477; Kościałkowski S., Antoni Tyzenhauz podskarbi nadworny litewski, Londyn 1970—1 I 123, 185, II 362; Lisejčykau D., Sviatar u belarusskim socyume. Prasapagrafija unijackaga duchavenstva 1596—1839 gg., Мinsk 2015 s. 190, 216; Маcuk А. V., Baracba magnackich grupovak u VKL (1717—1763 gg.), Мinsk 2010 s. 410, 511, 549, 572; Michalski J., Studia historyczne z XVIII i XIX wieku, W. 2007 I 269—70; Nawrot D., Litwa i Napoleon w 1812 roku, Kat. 2008 s. 320 (dot. syna Tadeusza); Smoleński W., Konfederacja targowicka, Kr. 1903; Szczygielski W., Referendum trzeciomajowe. Sejmiki lutowe 1792 roku, Ł. 1994 (dot. syna, Tadeusza); Szwaciński T., Sejmiki poselskie przed konwokacją 1764 r., „Kwart. Hist.” R. 113: 2006 z. 1 s. 43; — Akty vil. archeogr. kom., XII 160; Diariusz Sejmu Ordynaryjnego Warszawskiego w Roku 1762 [W. 1762] s. 15; Diariusz Sejmu Walnego Ordynaryjnego […] w Warszawie Roku 1766 […], W. [1767]; Diariusze sejmowe z wieku XVIII, Wyd. W. Konopczyński, W. 1911 I 66, 150—2, 192, 233, 307 (błędnie jako skarbnik wiłkomirski); Fontes Historiae Parlamentorum Lituanicorum, Oprac. R. Jurgaitis i in., Vilnius 2015 I; Lednicki W., Pamiętniki, Londyn 1963 I; Matuszewicz, Diariusz I—II; Naruszewicz A. S., Diariusz podróży Jego Królewskiej Mości na Sejm Grodzieński, Wyd. M. Bober-Jankowska, W. 2008 s. 340; Opisy parafii diecezji wileńskiej z 1784 roku, Oprac. J. i M. Maroszkowie, Białystok 2009 II 75, 83, 104, 122; Padymnye reestry Menskaga vajavodstva. Menski pavet 1775 (Rejestry podymnego województwa mińskiego. Powiat miński 1775), Oprac. D. Drozd, Мinsk 2014 s. 46, 51, 62, 77—8, 91, 102, 127; Sbornik dokumentov kasaiuščichsia administrativnago ustrojstva Severo-Zapadnago kraja pri Jekaterinie II (1792—1796), Vil’na 1903 s. 102, 105, 114, 118, 120, 127—8, 130, 139—41, 149—51, 157—8, 167, 190, 208, 210, 215, 290, 292 (czasem błędnie jako regent ziemski miński); Vol. Leg., VII 138, 297, 317—22, 416; — „Kur. Pol.” 1756 nr 136; Mesjacoslov s rospisju činovnych osob v Gosudarstve na leto ot Roždestva Christova 1803 s. 384; toż na r. 1804 s. 132; Mesjačoslov s rospisju činovnych osob ili obščij štat Rossijskoj Imperii na leto ot Roždestva Christova 1805 II 305, toż na r. 1806 II 436, toż na r. 1807 II 466, toż na r. 1808 II 475, toż na r. 1809 II 429, toż na r. 1821 II 510, toż na r. 1822 II 376, toż na r. 1823 II 394, toż na r. 1824 II 408; — AGAD: Arch. Kameralne, nr III/326 k. 2v, Arch. Prozorów i Jelskich, nr 138 s. 94, 97, 179—86, 686—7, 842, Arch. Radziwiłłów, Dz. II, ks. 69/11 s. 394, 398, nr 2855, 2874, 3157, 3172, 3226, Dz. IV, nr 896 s. 15—8, 204, Dz. V, nr 1512 s. 69, nr 15490, 15492, 15494, 15495, 17910, 17917, 17923 s. 93—4; Zbiór Popielów, nr 130 k. 354—6; B. Czart.: rkp. 861 s. 159, rkp. 869 s. 711, rkp. 879 s. 299—302, 415—8, 507—18, rkp. 1131 s. 699, 701; B. Jag.: rkp. 5344 t. IV k. 176, rkp. 6645 k. 62—3, rkp. 6651 k. 6, rkp. 6652 k. 52—3, rkp. 6653 k. 269—v, rkp. 6654 k. 166—7v, rkp. 6655 k. 50—1, 344—v, rkp. 6656 k. 33—4, 153—v, rkp. 6657 k. 142—v, 167—v, 268v, rkp. 6658 k. 121—v, 159, rkp. 6660 k. 6—7v, rkp. 6662 k. 22—3; B. Kórn.: rkp. 1092 s. 84—5; B. Narod.: rkp. 3284 s. 246—74; B. Ossol.: rkp. 11490 s. 127—32; Lietuvos valstybės istorijos archyvas w Wil.: F. 391 op. 9 nr 2782 (Świętorzeccy, Wańkowiczowie); Nacyjanal’ny histaryčny archiŭ Belarusi w Mińsku: F. 686 op. 1 nr 3 k. 5—6v, 353, 357—8v, nr 16 k. 6, 494, 784—9v, nr 70 k. 3—8v, F. 1710 op. 1 nr 41 k. 4v, F. 1727, op. 1 nr 11 k. 228—35v, 674—7v, nr 12 k. 1186, nr 13 k. 379v, 719v—22, 1219—25, 1304—v, nr 14 k. 66, nr 16 k. 812—3v, nr 17 k. 711—22v, nr 19 k. 205—6v, nr 21 k. 276—8v, nr 23 k. 500—3v, nr 26 k. 43, F. 1730 op. 1 nr 35 k. 1901—v, nr 36 k. 943—4v, F. 1769 op. 1 nr 6 k. 759—60, nr 11 k. 188—92; Rossijskij gosudarstvennyj archiv drevnich aktov w Moskwie: F. 389 (Metryka Lit.), op. 1 nr 174 s. 469—72, nr 175 s. 321—2, nr 176 s. 554—5, nr 178 s. 123—4, nr 180 s. 581—7, nr 183 s. 586—7, nr 187 s. 70—4, nr 188 s. 29—31, 33, nr 534 k. 22, 67 (79), nr 535 k. 9—19, nr 546 s. 629—30, 554—5, nr 547 s. 577, F. 1239 op. 3 nr 59425 k. 16v—7, nr 59693 k. 2—v; Rossijskaja nacional’naja biblioteka w Pet.: Avtografy Dubrovskogo nr 159 k. 44—6v; — Informacje Leonida Benedyktowicza z Mińska na podstawie kwerendy (Nacyjanal’ny histaryčny archiŭ Belarusi w Mińsku, F. 333 op. 9 nr 1 k. 497—500 (608—11), F. 937 op. 5 nr 109 k. 2, 4).
Andrzej Haratym