INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu
 Bazyli (w zakonie Barlaam) Szeptycki     

Bazyli (w zakonie Barlaam) Szeptycki  

 
 
Biogram został opublikowany w XLVIII tomie Polskiego Słownika Biograficznego w latach 2012-2013.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Szeptycki Bazyli, w zakonie Barlaam, h. własnego (1647–1715), archimandryta uniowski, unicki biskup lwowski.

Ur. 3 II w Woszczańcach (ziemia przemyska), był synem Aleksandra Zachariasza, wojskiego stryjskiego, potem miecznika przemyskiego, i Ewy z Lityńskich, córki Bazylego i Zofii z Pokulińskich. Pochodził z rodu ruskiego, źródłowo poświadczonego od 2. poł. XV w. jako właściciele lub dzierżawcy Szeptyc, Woszczańców, Kanafostów i Uherców, z jego linii woszczańskiej, w XVII w. spowinowaconej z prawosławnym biskupem przemyskim i metropolitą kijowskim Antonim Winnickim. Miał ośmioro rodzeństwa (wg T. Żychlińskiego sześcioro), w tym braci: Michała, stolnika sanockiego, Eustachego Stanisława, łowczego buskiego, następnie chorążego lubaczowskiego, Teodora, cześnika trembowelskiego i Aleksego (Aleksandra), miecznika (wg Żychlińskiego bełskiego) oraz siostrę Konstancję (Katarzynę) 1.v. Dyakowską, 2.v. Rosnowską.

S. uczył się w szkole katolickiej, być może w kolegium jezuickim, gdzie doskonale opanował łacinę. Za namową ojca (wg I. Myćki) został w czerwcu 1664 zakonnikiem w prawosławnym skicie w Maniawie na Pokuciu; przyjął imię Barlaam. Wkrótce potem przeniósł się do ławry uniowskiej (Uniów) p. wezw. Wniebowzięcia (Uspenija) Matki Boskiej. Dn. 26 II 1668 zakonnicy wybrali go na ihumena; elekcję tę 19 IX t.r. zatwierdził król Jan Kazimierz, a 20 II 1672 król Michał Korybut Wiśniowiecki. S. w r. 1701 został także ihumenem monasteru wicyńskiego (Wicyń), podlegającego ławrze uniowskiej.

S. odnowił potencjał ekonomiczny ławry, podupadłej w wyniku działań wojennych i kryzysu ekonomicznego w 2. poł. XVII w. i na początku XVIII w. W jej obrębie wzniesiono w r. 1672 drewnianą cerkiew Wniebowstąpienia Pańskiego, a w l.n. otoczono ławrę czworokątnym murem. Od króla Michała otrzymał S. w listopadzie 1669, a następnie w r. 1672, pozwolenie na otwarcie przy ławrze drukarni. Działając pod nadzorem S-ego do przełomu l. 1699 i 1700 specjalizowała się ona w wydawaniu homiletyki, literatury teologicznej i katechizmów; opublikowała ok. 30 dzieł teologicznych i katechetycznych, przeważnie w języku staro-cerkiewno-słowiańskim i potocznej mowie ukraińskiej. W języku staro-cerkiewnym z wtrąceniami z mowy potocznej pisał S. przedmowy do ksiąg liturgicznych, m.in. do „Czasosłowu” (1671) oraz „Czasosłowu i modlitw codziennych” (1674), a także do zbioru kazań Cyryla Trankwiliona Stawrowieckiego „Evanhelïe učytelnoe” (1696). W zbiorze „Prečestnyi akafisty i pročaa spasitel’naja molby” (1678) zamieścił prefację poświęconą Antoniemu Winnickiemu, a w „Psałterzu” (1687) zawarł dedykację dla swego ojca.

Pod wpływem przychylnego unii prawosławnego bp. (władyki) lwowskiego Józefa Szumlańskiego, S. wraz z nim 7 IX 1677 w Warszawie przyjął w tajemnicy obrządek greckokatolicki. Przybył do Lublina na zwołany przez króla Jana III Sobieskiego na styczeń 1680 zjazd unitów i prawosławnych (tzw. Kolokwium Lubelskie) i wg unickiego metropolity kijowskiego Cypriana Żochowskiego w tamtejszej cerkwi p. wezw. Przemienienia Pańskiego uznał 3 II t.r. podległość papieżowi oraz wyjawił gotowość przystąpienia do «świętej jedności». Na Zamku królewskim w Warszawie, razem z dwoma innymi archimandrytami prawosławnymi, przysiągł 27 IX 1681 (nadal w sekrecie) wierność Kościołowi łacińskiemu. Wziął następnie udział w zwołanym przez Szumlańskiego soborze unickim (16–18 XII 1694) we Lwowie w katedrze św. Jura i tam, mimo sprzeciwu części szlachty i duchowieństwa, zadeklarował 17 XII t.r. wierność papieżowi. Uczestniczył potem w soborach 25 IV 1700 i 1 VII t.r. Gdy po uroczystej mszy, razem z innymi uczestnikami, podpisał w imieniu ławry akt unii kościelnej, Szumlański przybrał go na koadiutora; prefekt lwowskiego kolegium teatynów Stefan Trombetti przypuszczał w r. 1707, że S. zapłacił za to 6 tys. złp. Po śmierci bp. Szumlańskiego w r. 1708 rywalizował S. o biskupstwo (eparchię) lwowsko-halicko-kamienieckie z oficjałem halickim, bazylianinem Cyrylem Szumlańskim, krewnym zmarłego biskupa (władyki), oraz z protoarchimandrytą zakonu bazylianów Leonem Kiszką. Dn. 28 VII t.r., w obecności nuncjusza apostolskiego N. Spinolli, ponownie złożył katolickie wyznanie wiary. Mimo że w Kongregacji Propagandy Wiary uważano S-ego za byłego «schizmatyka» oraz «człowieka pełnego ambicji, kochającego pieniądze», przychylono się jesienią t.r. do jego kandydatury. Dn. 30 X 1709 w Toruniu król August II mianował go bp. lwowsko-halicko-kamienieckim, a 21 I 1710 kandydaturę tę podtrzymał jednogłośnie synod elekcyjny w lwowskiej katedrze św. Jura. Unicki metropolita Jerzy Winnicki, pełniący obowiązki administratora diec. lwowskiej, zaaprobował wybór i 28 I t.r. przekazał S-emu pełnomocnictwa; 17 II król wydał dla niego ostateczny przywilej. W cerkwi Zbawiciela (Spasa) pod Samborem S. został 15 VI wyświęcony na biskupa (chirotonia), a nie później niż w lipcu został uroczyście intronizowany do lwowskiej katedry św. Jura.

S. wspierał działalność bractw cerkiewnych. Już w r. 1709 nadał statut bractwu przy cerkwi Narodzenia Matki Boskiej w Szczyrcu pod Lwowem oraz zatwierdził prawa członków bractwa przy cerkwi Wniebowstąpienia Pańskiego w Śniatyniu. Na prośbę Kurii rzymskiej napisał w l. 1710–11 (lub 1713) obszerny memoriał De iuribus et privilegiis ad cathedram Haliciensem eparchiae Leopoliensi adiudicandam; powołując się na dokumenty archiwum diecezjalnego, przedstawił genezę, historię oraz status prawny i ekonomiczny biskupstwa lwowskiego, a także uzasadnił bezpodstawność pretensji metropolitów kijowskich do biskupstwa halickiego i dowodził podległości soboru uspieńskiego w Kryłosie (koło Halicza) lwowskiej katedrze św. Jura. W l. 1711–12 sporządzono na zamówienie S-ego bogato iluminowany i ilustrowany Archieratikon (Pontyfikał) z jego herbem biskupim (obecnie w Muz. Narod. we Lw.), spełniający funkcję podręcznika wyjaśniającego obrzędy pontyfikalne. W sierpniu 1712 objął S. katedrę Świętej Trójcy w Kamieńcu Podolskim.

W l. 1710–15 zorganizował S. co najmniej pięć synodów diecezjalnych, a w poł. sierpnia 1711 przeprowadził sobór mniszy w Uniowie, w którym uczestniczyli przełożeni 36 klasztorów. Sobór podkreślił konieczność zachowania dawnych bazyliańskich praktyk ascetycznych i modlitewnych, podtrzymania stałego związku z biskupem oraz autonomii wobec litewskiej prow. bazyliańskiej p. wezw. Świętej Trójcy. Postanowiono też zamknąć najmniejsze klasztory i ograniczyć aktywność duszpasterską mnichów. Dążąc do zdyscyplinowania kleru swej diecezji, posługiwał się S. powiązanymi ze sobą instytucjami generalnych wizytacji, synodów diecezjalnych i sądu duchownego (tzw. triada), uczestnicząc w nich osobiście. Już w pierwszym roku sprawowania urzędu biskupa wizytował i sądził prawdopodobnie w niemal jednej trzeciej parafii eparchii lwowskiej. Zetknąwszy się z problemem tzw. bigamii (powtórnego ożenku wśród owdowiałych duchownych), zwrócił się w kwietniu 1711 do Kongregacji Propagandy Wiary z prośbą o objęcie dyspensą dwudziestu powtórnie żonatych proboszczów. Przejął kontrolę nad klasztorami: kołomyjskim, tłumackim i ugornickim, podlegającymi skitowi maniawskiemu, a pozostającymi przy wierze prawosławnej; w kwietniu 1710 klasztor ugornicki ostatecznie poparł unię. Z kolei Arsen Koczarowski, ihumen ławry poczajowskiej z eparchii łucko-ostrogskiej, zwrócił się publicznie 29 VI 1712 do S-ego z prośbą o przyjęcie ławry pod jego jurysdykcję oraz złożył przed nim przysięgę posłuszeństwa papieżowi. Popierając zrównanie praw unitów, współdziałał S. w tej sprawie z rzymskokatolickim arcybp. lwowskim Janem Skarbkiem. Zainicjował zebranie («radę») 10 IX 1712 w katedrze św. Jura, podczas którego omawiano możliwość przyznania unitom takich samych praw, jakie posiadali inni mieszkańcy Lwowa. W listach do kanclerza kor. Jana Szembeka i króla Augusta II ze stycznia 1713 wyliczał krzywdy, jakie spotykają jego wiernych. W wyniku starań S-ego i lwowskiego bractwa stauropigialnego król zagwarantował unitom lwowskim ich prawa. We wrześniu 1712 polecił S. oblatować w księgach lwowskiego sądu duchownego dekret papieża Urbana VIII z 7 II 1624, zabraniający unitom zmiany obrządku bez specjalnego zezwolenia Kongregacji Propagandy Wiary.

W sprawie zniszczeń dokonywanych w dobrach cerkiewnych przez wojsko kor. interweniował S. listownie u hetmana w. kor. Adama Sieniawskiego. W poł. grudnia 1713 zwrócił się bezpośrednio do kurii papieskiej o gwarancję przywilejów i praw duchowieństwa oraz wiernych (w szczególności unickiej szlachty) eparchii lwowskiej zgodnie z artykułami unii brzeskiej.

W r. 1713 zrzekł się S. archimandrii uniowskiej na rzecz krewnego, Atanazego Antoniego (zob.). Po śmierci metropolity Winnickiego (22 IX 1713) kandydował na urzędy administratora metropolii kijowskiej, diec. przemyskiej i archimandryty ławry kijowsko-peczerskiej. Na początku października t.r. otrzymał od Augusta II odpowiedni przywilej, jednak nuncjusz apostolski B. Odescalchi odrzucił kandydaturę S-ego ze względu na jego podeszły wiek. S. zmarł 5 IV 1715 (wg Trombettiego 4 IV) w Uniowie, został pochowany 15 VII w krypcie katedralnej lwowskiego soboru św. Jura. W testamencie zapisał po 12 tys. zł dla katedry lwowskiej i ławry uniowskiej, 600 zł dla klasztoru wicyńskiego, po 1 tys. zł dla wspólnot klasztornych: krechowskiej, ławrowskiej i szczepłockiej oraz cerkwi parafialnej w rodzinnym majątku Woszczańce. Klasztorowi św. Jura przekazał wieś Czołhańszczyznę koło Tarnopola, a mnichom w Uniowie Ewangeliarz w srebrnej oprawie.

 

Bianu I., Hodoş N., Bibliografia românească veche, Bucureşti 1903 I 65–6; Enc. Org.; Kosiński A., Przewodnik heraldyczny, Kr. 1877; Niesiecki, VIII; Zapasko J., Isajevyč J., Pam’jatky knyžkovoho mystectva: Kataloh starodrukiv, vydanych na Ukraїnі, L’viv 1981 I nr 492, 523, 559, 640, 705; Żychliński, I 301–6; V (tablice geneal. Szeptyckich); – Andrusiak M., Józef Szumlański, pierwszy biskup unicki lwowski (1667–1708). Zarys biograficzny, Lw. 1934 s. 75, 77–86, 91, 106–8, 119–20, 172, 181–2; tenże, L’vіvs’ke, Halyc’ke j Kаm’janec’-Pоdіl’s’ke pravoslavnе (v 1539–1700 rr.) ta j unijats’ke (v 1700–1808 rr.) jepyskopstvo u L’vovi, „Lohos” T. 10: 1959 nr 4 s. 256–64; Аrtykuly ili Ustavi čina inočeskago, „Lavra: Časopys Monachiv Studyts’koho Ustavu” 1999 nr 2 s. 41–7; Blažejovs’kyj D., Ijerarchija Kyїvs’kої Cerkvy (861–1996), L’viv 1996 s. 269; Budzyński Z., Kresy południowo-wschodnie w drugiej połowie XVIII wieku, Rzeszów 2008 III; Celevyč J., Istorija Skitu Manjavskogo vod ego osnovini аž do zamknenja (1611–1785), L’vov 1887 s. 68, 77–81, 103–4, XXXIV–XXXVIII, XLV–XLVII; Chavarivs’kyj U., Herby L’vivs’kych vladyk v uniї z Rymom (1667–2007), Ternopil’ 2008 s. 14; Fenczak A. S., Z dziejów inicjatyw polskich na rzecz uregulowania stosunków między obrządkami Kościoła katolickiego – „Artykuły” arcybiskupa lwowskiego Jana Skarbka z 1714 r., w: Polska–Ukraina 1000 lat sąsiedztwa, Przemyśl 1990 I 171–80; Fustei N., Mitropolitul Dosoftei: viaţa şi activitatea, Chişinău 1999 s. 32–5, 40; Gil A., Chełmska diecezja unicka 1596–1810. Dzieje i organizacja, L. 2005; Isajevyč J., Ukraїns’ke knyhovydannja: vytoky, rozvytok, problemy, L’viv 2002 s. 276; Kapral’ М., Nacional’ni hromady L’vova XVI–XVIII st. (social’no-pravovi vzajemyny), L’viv 2003 s. 139–45; Kossak Е., Korotkij pogljad na monastyri i na monašestvo ruske, ot zavedenja na Rusi very Christovoi аž po nynešnoe vremja (Šematizm provincii Sv. Vasilija Velikogo v Galicii), L’vov 1867 s. 185; Kyryčuk О., Perechid L’vivs’koho Stavropihijs’koho bratstva pid jurysdykciju Sv. Apostol’s’koho prestolu (za archivnymy materialamy), w: Berestejs’ka unija (1596–1996): Statti j materialy, L’viv 1996 s. 92–5; Lencyk V., Rid Šeptyc’kych v Ukraїns’kij Cerkvi, „Bohoslovija” T. 52: 1988 s. 108–24; Likowski E., Dzieje Kościoła Unickiego na Litwie i Rusi w XVIII i XIX wieku, uważane głównie ze względu na przyczyny jego upadku, P. 1880 cz. 1 s. 461–2; Мyc’ko І., Davnij Univs’kyj pom’janyk, w: Actes Testantibus: Juvilejnyj zbirnyk na pošanu Leontija Vojtovyča, L’viv 2011 s. 479–95; tenże, Svjatouspens’ka Lavra v Unevi (kinec’ XIII st., kinec’ XX st.), L’viv 1998 s. 32–3, 54, 56, 64, 70, 72–4, 119–20, 230–46; Pelesz J., Geschichte der Union der ruthenischen Kirche mit Rom von den ältesten Zeiten bis auf die Gegenwart, Wien 1880 II 285–6, 340–1; Rudovič І., Episkopy Šepticki, „Bogoslovskij vestnik” T. 2: 1901 nr 1 s. 24–35, nr 2 s. 102–34; tenże, Korotka istorija Galicko-L’vovskoi jeparchii (Na osnove greckich žerel i inšich novejšich područnikov), Žovkva 1902 s. 41–3; tenże, Unija v l’vovskoj jeparchii, L’vov 1900 s. 45–54, 58, 61–2; Skočyljas І., Аkty duchovnych sudiv ukraїns’kych cerkovnych ustanov XVII–XVIII st. (za materialamy vyїznych zasidan’ jepyskops’ko-konsystors’koho sudu L’vivs’koї jeparchiї 1700–1725 rokiv), „Visnyk L’vivs’koho universytetu”, Serija istoryčna, 1999 nr 34 s. 425–38; tenże, Halyc’ka (L’vivs’ka) jeparchija XII–XVIII st.: orhanizacijna struktura ta pravovyj status, L’viv 2010; tenże, Nedatovanyj rejestr duchovenstva, cerkov і monastyriv L’vivs’koї jeparchії za vladyctva Josyfa Šumljans’koho, „Zapysky Naukovoho Tovarystva im. Ševčenka” T. 240: 2000 s. 530–89; Smutok І., Rodovid Šeptyc’kych za materialamy peremyšl’s’kych hrods’kych i zems’kych aktiv XVI – peršoї polovyny XVIII stolittja, w: Actes Testantibus: Juvilejnyj zbirnyk na pošanu Leontija Vojtovyča, L’viv 2011 s. 592–602; Sobory L’vivs’koї jeparchії XVI–XVIII stolit’, Oprac. I. Skočyljas, L’viv 2006 s. СXIII–CXIX, 112–13, 122–30; Stasiw M., Metropolia Haliciensis. (Eius historia et iuridica forma), Romae 1960 s. 223–4; Sydor О., Portretna halereja duchovenstva UHKC u kolekciї Nacional’noho muzeju u L’vovi, w: Istorija relihij v Ukraїni: Tezy povidomlen’ VI Mižnarodnoho kruhloho stolu (L’viv, 3–8 travnja 1995 roku), L’viv 1996 s. 207; Špytkovs’kyj I., Rid і herb Šeptyc’kych, „Bohoslovija” T. 13: 1935 nr 1–4 s. 134–60; Troickij P., Varlaam i Atanasij Šeptickie, episkopy L’vovskie i Kameneckie, „Podol’skija Eparchial’nyja vedomosti” 1869 nr 2 s. 47–57; Vydašenko M. B., Knigopečatanie v Uneve v XVII–XVIII vv., w: Fedorovskie čtenija 1973, Мoskva 1976 s. 67–78; Žeplyns’ka О., Ukraїns’ke mystectvo kincja XVII – počatku XX st., w: Nacional’nyj muzej u L’vovi. 100 rokiv: Аl’bom, Red. О. Bila, А. Zabytivs’ka, Kyїv 2005 s. 146; – Acta Sacrae Congregationis de Propaganda Fide Ecclesiam catholicam Ucrainae et Bielarusjae spectantia, Ed. A. G. Velykyj, Romae 1954 II–III; Akta grodz. i ziem., XVIII; Arch. Jugo-Zap. Rossii, cz. 1 t. 4 s. 43–6, 217–18, 320–1, t. 10 s. 796–7, t. 12 s. 292–3, 621–4; Audientiae Sanctissimi de rebus Ucrainae et Bielarusjae (1650–1850), Ed. A. G. Velykyj, Romae 1963 I 97; Documenta Pontificum Romanorum historiam Ucrainae illustrantia, Ed. A. G. Velykyj, Romae 1953–4 I–II; Epistolae metropolitarum kioviensium catholicorum: Cypriani Zochovskyj, Leonis Slubicz Zalenskyj, Georgii Vynnyckyj (1674–1713), Ed. tenże, Romae 1958 s. 42–5, 246–54, 257–9, 270–1; Наrasiewicz M., Annales Ecclesiae Ruthenae, gratiam et communionem cum s. Sede Romana habentis, ritumque Graeco-Slavicum observantis, cum singulari respectu ad dioeceses ruthenas Leopoliensem, Premisliensem et Chelmensem, Leopoli 1862 s. 146–7, 394–6; Litterae basilianorum in terris Ucrainae et Bielarusjae, Ed. A. G. Velykyj, P. B. Pidručnyj, Romae 1979 I; Litterae episcoporum historiam Ucrainae illustrantes (1600–1900), Ed. ciż, Romae 1976–81 IV; Litterae nuntiorum apostolicorum historiam Ucrainae illustrantes, Ed. A. G. Velykyj, Romae 1969 XIII; Litterae Sacrae Congregationis de Propaganda Fide Ecclesiam catholicam Ucrainae et Bielarusjae spectantes, Ed. tenże, Romae 1955–6 II–III; Kopystjanskij A., Materialy otnosjaščiesja k istorii L’vovskago Stavropigiona v 1700–1767 gg., L’vov 1936 s. 26–7; Monumenta Ucrainae historica, Ed. A. Šeptyckyj, Romae 1967 IV; Supplicationes Ecclesiae Unitae Ucrainae et Bielorusjae, Ed. A. G. Velykyj, Romae 1962 II; Zubryc’kyj D., Chronika Stavropihijs’koho bratstva, L’viv 2011 s. 201–2, 227–9; Żochowski С., Colloquium Lubelskie, między zgodną i niezgodną Bracią Narodu Ruskiego…, Lw. 1680; – AGAD: Arch. Radziwiłłów, Dz. V sygn. 6762, 15751; B. Czart.: rkp. 465; B. Nauk. PAU i PAN w Kr.: rkp. 1242 k. 10v; Central’na naukova biblioteka Nacional’noï Akademiï Nauk Ukraïny w Kijowie: F. 18 nr 144, 145, 153; Central’nyj deržavnyj istoryčnyj archiv Ukraïny we Lw.: F. 9 op. 1 spr. 420, 422, 467, 991, F. 129 op. 1 spr. 739, 782, 784, 786, 806, F. 408 op. 1 spr. 973, F. 684 op. 1 spr. 2039; L’vivs’ka naukova biblioteka im V. Stefanyka we Lw.: F. 3 spr. МV–390 k. 46, F. 3 spr. МV–412/23, F. 6 spr. BA–294, F. 77 op. 4 spr. 981; Nacional’nyj muzej im. Mytropolyta Andreja Šeptyc’koho we Lw.: Viddil grafiky, gd.–30, gd.–201 (antyminsy S-ego), Viddil rukopysnoï ta starodrukovanoï knyhy, F. «Rukopysy latyns’ki», rkl–11, rkl–23, rkl–24, rkl–58/8, rkl–60, rkl–62, rkl–82, rkl–88, rkl–128 k. 61 (Chodykiewicz C., Dissertationes historico-criticae manuscriptum), rkl–138, rkl–141, rkl–144, rkl–175, rkl–210, rkl–741, rkl–1211, F. «Starodruky kyrylyčni», Sdk–342, Sdk–344, Sdk–582, F. «Starodruky latyns’ki», Sdl–21, Sdl–497; Österreichische Nationalbibliothek w Wiedniu: Codices Latini – Series Nova, nr 3845 (Acta Kisciana, t. VI 1710–11), k. 58v–60.

Ihor Skoczylas

 
 

Powiązane zdjęcia

   

Chmura tagów

TAGI

Za pomocą tagów oznaczamy powiązania tematyczne postaci. Pozwalają one eksplorować serwis wg wybranych przez redakcję najważniejszych tematów dla danej postaci.

 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.

Media

 
 
 

Postaci z tego okresu

 

w biogramy.pl

  więcej  

Postaci z tego okresu

 

w ipsb

 

Paweł Potocki h. Pilawa

brak danych - przed 1675-12-23
kasztelan kamieniecki
 
 
więcej  
  Wyślij materiały Wyślij ankietę
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.