Świderski Bohdan Szczęsny Ignacy (1892—1943), geolog, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego i Uniwersytetu Poznańskiego.
Ur. 12 VI w Kamieńcu Podolskim, był synem Zdzisława i Łucji z Szaniawskich.
Po ukończeniu w r. 1910 Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Warszawie podjął Ś. studia geologiczne w Szwajcarii kolejno na uniwersytetach we Fryburgu, Genewie oraz Lozannie, gdzie specjalizował się w stratygrafii, kartografii geologicznej, a zwłaszcza w tektonice u Maurycego Lugeona. Pod jego kierunkiem doktoryzował się w r. 1917 z nauk przyrodniczych i geologii. Potem, współpracując ze szwajcarską Komisją Geologiczną, prowadził badania geologiczne, tektoniczne i glacjologiczne w zachodnich Alpach; opublikował z tego zakresu kilka prac, m.in. Les stades de retrait des glaciers du Rhône et d’Aletsch („Bulletin de la Société Vaudoise des Sciences Naturelles” T. 52: 1918—19 z. 196).
Pod koniec r. 1919 wrócił Ś. do kraju i podjął pracę w utworzonym t.r. Państw. Inst. Geologicznym, kierowanym przez Józefa Morozewicza. W l. 1921—2, pozostając współpracownikiem Instytutu, zajmował stanowisko geologa w Państw. Urzędzie Naftowym w Krakowie, a w l. 1922—30 konsultanta geologa w Tow. Naftowym Standard-Nobel w Polsce. Znalazłszy się w kręgu naukowym Jana Nowaka, zajął się tektoniką i morfologią Tatr; opublikował na ten temat m.in. Korzenie leżącego fałdu Czerwonych Wierchów oraz nowe elementy budowy trzonu Tatr („Rozpr. Wydz. Mat.-Przyr. AU”, S. III, T. 21: 1921) i Genezę dolin tatrzańskich („Przegl. Geogr.” T. 7: 1923). Jedną pracę poświęcił geologii Pienin (Przyczynek do geologii okolic Szczawnicy, „Roczn. Pol. Tow. Geol.” 1923), a następnie przeniósł się z badaniami do Karpat Wschodnich, gdzie zajął się analizą geologicznej budowy (tektonika, stratygrafia i petrografia) głównie Karpat Pokuckich i Czarnohory.
W r. 1925 opublikował Ś. rozprawę Budowa geologiczna Karpat Pokuckich (W.), na podstawie której 12 III 1928 habilitował się na UJ i po otrzymaniu 28 VI t.r. veniae legendi w zakresie geologii wykładał tam jako docent prywatny geologię regionalną i tektonikę. Ogłosił kilka prac dotyczących geologii naftowej Karpat Wschodnich, m.in. Wyniki i zadania karpackiej geologii naftowej („Przem. Naftowy” T. 2: 1927 s. 653—6) oraz Gdzie szukać ropy w polskich Karpatach Wschodnich i na ich przedgórzu (tamże T. 5: 1930 s. 51—6). Wyniki badań doliny Prutu przedstawił w pracy Ślady zlodowacenia górnej doliny Prutu („Roczn. Pol. Tow. Geol.” R. 8: 1932, wyd. osobne, Kr. 1932) oraz w sporządzonej w skali 1:750000 Przeglądowej mapie geologicznej górnego dorzecza Prutu (1934, powielana). Zagadnienia morfologii Karpat podjął m.in. w pracy Zarys morfologii Karpat fliszowych („Przegl. Geogr.” T. 14: 1934 nr 1/2) i studium Geomorfologia Czarnohory (W. 1937 [1938]). Kilka gatunków amonitów jurajskich opisał w rozprawie Die Faunen der Czarny Czeremosz-Szybeny-klippen („Bulletin International de l’Académie des Sciences et des Lettres. Classe des Sciences Mathématiques et Naturelles. Série B: Sciences Naturelles” 1937 nr 5—7, wyd. osobne, Kr. 1937). Wg Walerego Goetla prace Ś-ego dotyczące Karpat Wschodnich i ich przedgórza, mając charakter syntetyczny i wszechstronny, należały do najpoważniejszego dorobku geologii polskiej z obszaru tych gór. Ś. był sekretarzem powstałego w r. 1934 Koła Naukowego działającego w ramach Tow. Przyjaciół Huculszczyzny.
Dn. 4 IV 1936 został Ś. mianowany profesorem tytularnym UJ i równocześnie w Państw. Inst. Geologicznym został kierownikiem Wydz. Kartografii. W r. 1938 zrezygnował z obu funkcji i przeniósł się do Poznania, gdzie jako profesor nadzwycz. objął 27 IV t.r. Katedrę Geologii na tamtejszym uniwersytecie. Zdążył ogłosić tylko kilka prac, m.in. Bogactwa mineralne Karpat (W. 1938) oraz Gdzie i jak szukać ropy naftowej w Wielkopolsce („Dzien. Pozn.” 1939 nr 43, 44, wyd. osobne, P. 1939). Ogółem opublikował 54 prace, głównie z geologii regionalnej, tektoniki i geomorfologii. Po wybuchu w r. 1939 drugiej wojny światowej i zamknięciu Uniwersytetu przeniósł się do Warszawy, gdzie w grudniu 1940 został aresztowany przez Niemców i osadzony w styczniu r.n. w obozie koncentracyjnym Auschwitz. W lutym 1942 został zwolniony jako fachowiec dla Amt für Bodenforschung w Generalnym Gubernatorstwie, ale odmówił współpracy z niemiecką służbą geologiczną. Napisał w tym czasie pracę Z zagadnień tektoniki Karpat Północnych (W. 1952). Wycieńczony pobytem w obozie i zagrożony ponownym aresztowaniem, zmarł na udar mózgu 21 II 1943 w Warszawie, został pochowany na cmentarzu Powązkowskim.
Brak informacji o rodzinie Ś-ego.
W r. 2003 Stow. Galicia Tectonic Group ustanowiło Nagrodę im. Bohdana Świderskiego, przyznawaną corocznie za osiągnięcia w pracy naukowej w zakresie geologii.
Enc. tatrzańska (1995); Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Olszewicz, Lista strat kultury pol.; Peretiatkowicz—Sobeski, Współcz. kultura pol. (jako Świderski Szczęsny); Perkowska U., Corpus Academicorum Facultatis Philosophiae Universitatis Iagellonicae 1850—1945, Kr. 2007; Słown. biologów; Słown. pol. tow. nauk., II cz. 3; — Bolewski A., Pierzchała H., Losy polskich pracowników nauki w latach 1939—1945. Straty osobowe, Wr. 1989; Czarniecki S., Bohdan Świderski (1892—1943) geolog i tektonik karpacki, „Przegl. Geol.” T. 51: 2003 nr 10 s. 817 (fot.); Drążkowska Z., Losy profesorów i docentów Uniwersytetu Poznańskiego w okresie okupacji hitlerowskiej (1939—1945), „Biul. Gł. Kom. Badań Zbrodni Hitlerowskich w Polsce” T. 29: 1979 s. 225; Goetel W., Bohdan Świderski 1892—1943, „Roczn. Pol. Tow. Geol.” T. 19: 1949 [1950] s. 263—71 (bibliogr. prac); Hist. nauki pol., IV cz. 1—3, V cz. 1; Hist. nauki pol. w. XX, z. 2; Walczak M., Szkolnictwo wyższe i nauka polska w latach wojny i okupacji 1939—1945, Wr. 1978; — Straty kultury pol. 1939—44, I; — Arch. UJ: sygn. S II 619 (teczka osobowa, fot.), sygn. WF II 121 (teczka habilitacyjna).
Stanisław Tadeusz Sroka