Przedpełski Bolesław Józef (1896–1981), chemik, rolnik, senator. Ur. 25 IV w Krasnem, pow. Ciechanów, był synem Jana Adolfa, kierownika gorzelni rolniczej, i Zenobii z Krygierów, młodszym bratem Wiktora (zob.).
P. gimnazjum ukończył w Płocku, w l. 1915–21 studiował chemię na Politechnice Warszawskiej i uzyskał dyplom inżyniera; w czasie studiów założył koło chemiczne na Politechnice i był jego pierwszym prezesem. Zarazem w l. 1914–18 należał do Polskiej Organizacji Wojskowej, w l. 1918 (od jesieni) – 1920 walczył w 4 p. ułanów, następnie służył (1921) w Batalionie Zapasowym Radiotelegraficznym; do rezerwy przeszedł w stopniu podporucznika. Po ukończeniu chemii studiował dodatkowo rolnictwo w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego (SGGW) i uzyskał absolutorium. W l. 1921–7 pracował jako asystent Zakładu Mikrobiologii i Przemysłu Rolnego u Wacława Dąbrowskiego, potem do r. 1936 jako intendent i zarządca gmachów SGGW. Zarazem kierował w l. 1924–7 Zakładami Chemicznymi «Kutno» S. A., produkującymi m. in. jako pierwsza w Polsce fabryka alkohol bezwodny; był też członkiem Rady Nadzorczej tej firmy. W r. 1927 zorganizował Związek Chemików byłych wychowanków Politechniki Warszawskiej, którego był prezesem, w r. 1930 inspirował przekształcenie go w Związek Inżynierów Chemików Rzeczpospolitej Polskiej i był w l. 1930–3 jego prezesem. W l. 1928–38 pracował jako dyrektor warszawskiego oddziału Państwowej Fabryki Olejów Mineralnych «Polmin» i przeprowadzał wtedy udane badania nad mieszankami spirytusu bezwodnego z benzyną dla celów napędowych, co znalazło zastosowanie m. in. w lotnictwie. W r. 1931 wraz z Walentym Dominikiem opatentował paliwo płynne do napędu silników spalinowych, w r. 1932 aparaturę dla jego przyrządzania. W t. r. nabył 70-hektarowe gospodarstwo rolne pod Warszawą, Jastrzębiec, i nastawił je na mleczarstwo. Racjonalna hodowla i nowoczesne zasady zoohigieny spowodowały zakwalifikowanie mleka z jego majątku jako najwłaściwszego dla niemowląt, stąd był jego wyłącznym dostarczycielem do r. 1939 do kliniki dziecięcej przy ul. Litewskiej w Warszawie. W l. 1938–9 był senatorem, wybrany w woj. warszawskim; w Senacie wchodził do Komisji: Budżetowej, Gospodarczej i Rolnej (sekretarz). W l. 1935–9 był prezesem Warszawskiej Izby Rolniczej, prezesem sekcji izb rolniczych w Związku Izb i Organizacji Rolniczych RP, członkiem komisji nawozowej przy ministrze rolnictwa i reform rolnych. Był też wiceprezesem Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej w Warszawie.
W sierpniu 1939 P. powołany został przez Min. Rolnictwa i Reform Rolnych jako komisarz do spraw aprowizacji armii, z wybuchem II wojny światowej ewakuował się z rządem do Lublina, następnie do Rumunii; wyjechał stąd do Palestyny, później do Indii, by w r. 1941 osiąść w Stanach Zjednoczonych. W l. 1945–8 studiował rolnictwo na uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku, gdzie się doktoryzował. Równocześnie pracował w Eastern Sausege Company. W r. 1949 zamieszkał w Wausau w stanie Wisconsin; zaangażowany przez Departament Rolnictwa, był w l. 1949–53 instruktorem rolnym dla farmerów polskiego pochodzenia w stanie Wisconsin i zarazem współpracował z uniwersytetem stanowym. W r. 1951 zainicjował akcję «Dzień Dobrego Sąsiada» dla farmera polskiego pochodzenia Franka Flisa, który przy pracy stracił oko z powodu wypadku; całkowita budowa farmy z pełnym wyposażeniem w inwentarz żywy i maszyny, przy bezinteresownej pomocy sąsiadów z bliższej i dalszej okolicy oraz kilku firm, trwała tylko jeden dzień; sprawa odbiła się szerokim echem w prasie amerykańskiej; wystawiono też na tej farmie pomnik z napisem «Dzień Dobrego Sąsiada». Akcję tę P. propagował również i później. W l. 1953–6 przebywał skierowany przez International American Institut of Agricultural Sciences (Panamerykański Instytut Nauk Rolnych) w Ameryce Południowej (Peru, Boliwia, Brazylia, Ekwador, Kolumbia, Wenezuela) jako specjalista oświaty i terenowego instruktażu rolnego wśród ludności tubylczej. Po powrocie do Stanów Zjednoczonych pracował w l. 1957–65 jako doradca fachowy upraw rolnych rolniczej spółdzielni «Farmco» w rejonie Moraskon i Portage w stanie Wisconsin. Przeszedł na emeryturę i w l. 1966–75 przebywał w Wausau. W r. 1971 brał udział w Polsce w VI Kongresie Techników Polskich, głównie w obradach zespołu dla dziejów ruchu stowarzyszeniowego chemików polskich. Opublikował m. in. Agricultural Extension Education in Poland 1918–1939 (New York 1948, rozprawa doktorska), potem liczne artykuły w „New Approaches for Agricultural Extension in Problem Areas”, wydawnictwie uniwersytetu Wisconsin. W r. 1976 P. powrócił do kraju i osiadł w Warszawie, gdzie zmarł 1 IX 1981 i pochowany został na cmentarzu w Wilanowie. Był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Walecznych, złotą honorową odznaką Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Chemicznego.
W małżeństwie z Haliną z Jankowskich, córką Karola (zob.), miał P. synów Andrzeja i Zygmunta, inżynierów w Stanach Zjednoczonych.
Izby Ustawodawcze, „Przekrój” 1939 nr 1 s. 126, 155–7; Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Słownik Polskich Towarzystw Naukowych, Wr. 1978 I; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924; Spis oficerów służących czynnie w dniu 1. 6. 21 r., W. 1921; – Księga pamiątkowa SGGW, (1937), s. 54; Księga pamiątkowa SGGW, (1958) I; – Rocznik informacyjny o spółkach akcyjnych w Polsce, W. 1929 nr 487; Rocznik Polskiego Przemysłu i Handlu, W. 1938 nr 1188; – „Gaz. Roln.” 1938 nr 3 s. 103, nr 8 s. 652; „Life” 1951 nr 13; „Przem. Chemiczny” 1972 nr z 10 IV s. 469, 1973 nr 5 s. 316–47, nr 8 s. 617–19; „Roczn. Gospodarski” 1936 s. 243 (fot.); „True Experience” 1951 nr 10; – Informacje żony Haliny Przedpełskiej z Warszawy.
Stanisław Marian Brzozowski