Dulęba Bronisław (1843–1920), dr praw, działacz społeczny. Urodzony w Tarnowie, syn Włodzimierza, aktuariusza sądowego, następnie radcy sądowego, a od r. 1860 notariusza we Lwowie, i Karoliny z Dunin Czajkowskich. Ukończył gimnazjum we Lwowie. W r. 1863 wziął udział w powstaniu, walcząc w oddziałach Lelewela-Borelowskiego i Zapałowicza. Skazany został za ten udział przez sądy austriackie na dwa lata więzienia. Po amnestii ukończył wydział prawa we Lwowie w l. 1865–68, i uzyskał doktorat. Mianowany urzędnikiem konceptowym Wydziału Krajowego, przeszedł w stan spoczynku w r. 1900, jako kierownik biura departamentu przemysłowego.
Głównym polem jego działalności społecznej przez całe życie było Towarzystwo Kółek Rolniczych we Lwowie, do którego założycieli należał w r. 1882 i przez szereg pierwszych lat był jego wiceprezesem, następnie sekretarzem, potem zwykłym członkiem Zarządu Głównego, na nowo sekretarzem, wiceprezesem, a od 1912–19 protektorem Towarzystwa, mianowanym przez Radę Ogólną. D. był duszą wszystkich poczynań Towarzystwa, stworzył w b. Galicji i ustalił typ Kółka Rolniczego; za pośrednictwem tej organizacji zapoznał włościan galicyjskich z książką i gazetą rolniczą, z doborowymi narzędziami rolniczymi i nawozami sztucznymi. Główną jego zasługą jest rozbudowa spółdzielczego handlu rolniczego, najpierw sklepików kółek rolniczych, następnie składnic powiatowych, wreszcie Agencji handlowej Zarządu Głównego T. K. R., przekształconej w r. 1911 z jego inicjatywy w Centralę Handlową dla Składnic i Kółek rolniczych, oraz Związku Ekonomicznego Spółdzielni T.K.R., w którym był również wiceprezesem. Przy T.K.R. organizował nieustannie rozmaite kursy rolnictwa, ogrodnictwa, pożarnictwa, kursy handlowe dla młodzieży wiejskiej itp. Na kursy te jeździł stale jako wykładowca, lustrator i egzaminator. Od r. 1908 wprowadził w program pracy T. K. R. sprawy wykształcenia gospodarczego kobiet wiejskich, organizowanie kół gospodyń wiejskich i kursów dla dorosłych dziewcząt. W czasie wojny zorganizował szereg kursów handlowych dla inwalidów wojskowych i dzięki nim uruchomił bardzo wiele kółek zniszczonych przez inwazję rosyjską. Po połączeniu T. K. R. w r. 1919 z Krakowskim Towarzystwem Rolniczym w jedno Małopolskie Towarzystwo Rolnicze już nie wszedł do nowego prezydium. W l. 1883–94 zasiadał również w Wydziale Związku Stowarzyszeń Zarobkowych i Gospodarczych we Lwowie, w ostatnim roku jako sekretarz.
Od r. 1902 pracował także czynnie w Towarzystwie Szkoły Ludowej, najpierw w Kole lwowskim im. T. T. Jeża, następnie w lwowskim Związku Okręgowym, a wreszcie od 1904–20 w Zarządzie Głównym. W r. 1903 ułożył pierwszy regulamin Związków Okręgowych oraz dał inicjatywę do rozszerzenia statutowej działalności T. S. L. na zakładanie tzw. »Szkółek początkowych« dla przyspieszenia walki z analfabetyzmem. Szkółki te, prowadzone małym kosztem w skromnych izbach wiejskich przez niekwalifikowane siły nauczycielskie, wywoływały wprawdzie dużo głosów krytyki ze strony fachowego nauczycielstwa i władz szkolnych, spełniały jednak znakomicie swój cel doraźny i z reguły przyspieszały w danej miejscowości otwarcie normalnej klasy eksponowanej lub szkoły jednoklasowej samoistnej.
Niezależnie od kursów urządzanych przez T. K. R. opiekował się D. specjalnie prywatną szkołą gospodyń wiejskich w Szynwałdzie pod Tarnowem, utrzymywaną przez tamtejszego proboszcza ks. Aleksandra Siemieńskiego, do której co roku jeździł na egzaminy. Podczas takiego egzaminu zmarł nagle 18 V 1920.
Informacje wdowy p. Marii z Bielawskich Dulębiny. – Arch. Uniw. Jana Kazimierza we Lwowie; Szematyzmy Królestwa Galicji i Lodomerii z W. H. Krak.; Księga Pamiątkowa półwiekowego jubileuszu (1858–1908) Gimnazjum Fr. Józefa we Lwowie (1909); »Zagroda Wzorowa« Przewodnik Kółek Rolniczych rok LXIII, nr 20, Kraków–Lwów z dn. 18 V 1930, nr poświęcony pamięci D-y w 10. rocznicę śmierci m.i. artykuły Zaremby Cieleckiego, I. Śledzińskiego, Marii Dulębiny, Adama Piątka, Stan. Zalasińskiego, Marii Świeżawskiej, Stan. Dzierży, Marii Demelówny i wyciąg z »Liber memorabilium« parafii w Szynwałdzie).
Zdzisław Próchnicki