Duhamel de Précourt (jak się później podpisywał), oficer francuski w służbie konfederatów barskich, pułkownik. Zgłosił się do kwatery M. Lubomirskiego na wiosnę r. 1769 jako instruktor i odbył z nim krótką kampanię, podczas której próbowano zdobyć Lwów (26 VII), oraz skuteczną odsiecz J. Radzimińskiemu w Rzeszowie (potyczka pod Powitnem 13 VIII), aż wreszcie Rosjanie zbili Lubomirskiego pod Rzemieniem. Uchodząc na półn.-zachód, książę i Francuz pod Gidlami wpadli w ręce konfederatów innej partii i przesiedzieli czas jakiś na Jasnej Górze pod kluczem. Przygody te źle usposobiły D-a do Polaków: w obszernej relacji z 26 IX opisał dosadnie ich lekkomyślność, niechlujstwo, tchórzliwość i inne przywary. Aby opanować i przećwiczyć ten niesforny żywioł, podjął się D. zwerbować dla Lubomirskiego (i dla samozwańczego marszałka Pawła Mostowskiego) legię pod kierunkiem francuskich oficerów. Zarazem miał w Paryżu załatwić sprawę, którą dopiero co zdradził królowi Poniatowskiemu inny emisariusz, poeta St. Trembecki: żądano ogromnych posiłków i zasiłków dla konfederacji i dla kandydata do tronu, którego wyznaczy Francja, a dla którego konfederaci opróżnią tron polski, choćby przez królobójstwo. D. docisnął się do audiencji u ministra Choiseula, ale usłyszał odeń, że Francja uznaje tylko Generalność, nie Mostowskiego, jawnie po stronie Polaków nie wystąpi, wzywa jednak wszystkich do jednoczenia się przy Generalności. W lipcu na wezwanie policji opuścił D. Paryż, zwerbowawszy dla konfederacji 6 oficerów, w tem 2 wartościowych: Duclosa i Botherela. Widocznie sprawozdanie ajenta zraziło księcia, bo następną misję tej samej treści sprawuje od Mostowskiego już w lipcu inny ajent, Blangis. D. bywał przy Generalności do końca walk i w marcu bawił w Częstochowie przy Pułaskim, ale uważany za filuta (fourbe), nie znalazł sobie miejsca w misjach wojskowych Dumourieza i Vioménila. Po rozbiorze w r. 1774 próbował zapewne wejść w służbę Stanisława Augusta, bo przesłał mu swe curriculum vitae, ale bez skutku. Złe wspomnienia z Polski podyktowały mu jeszcze w r. 1779 memoriał dla ministra Vergennesa, demaskujący zupełny upadek materialny, polityczny i moralny Polaków.
Konopczyński Wł., Konfed. barska, W. 1936–8; tenże, Materiały do dziejów wojny konfederackiej w Arch. Kom. Hist. Wojsk. PAU. Listy D-a do M. Lubomirskiego znajdowały się w 1939 w B. Ord. Kras. w W.; pisma podawane rządowi franc. w paryskim Arch. Spr. Zagr.; Feldman, Na przełomie stosunków polsko-francuskich.
Władysław Konopczyński