Białoskórski Edward (1799–1881), rosyjski gubernator i członek Rady Stanu, syn Jana i Emilji z Bielskich, urodził się we wsi Rychcice pow. Drohobycz. Po ukończeniu gimnazjum we Lwowie wstąpił w r. 1818 do charkowskiego pułku dragonów w stopniu junkra. W r. 1819 w stopniu praporszczyka został przeniesiony do sztabu generalnego. W r. 1823 postąpił na porucznika, a w 1828 na kapitana. W czasie wojny tureckiej przydzielony do 4. dywizji ułanów, a następnie 4. rezerwowego korpusu kawalerji, odznaczył się w bitwach pod wsią Kulewicze i Jenibazar. Przy oblężeniu Sylistrji został kontuzjonowany. W r. 1830 został przydzielony do oddziału geodezyjnego księstw Mołdawji i Wołoszczyzny, gdzie opracował opis statystyczny. W r. 1832 postąpił na kapitana sztabowego, a w 1834 na pułkownika. Otrzymawszy kilkakrotne podziękowania cesarskie za udział w zorganizowaniu wielkich manewrów pod Kaliszem (1835), został mianowany w r. 1836 pomocnikiem naczelnika wojennego gub. kaliskiej. W l. 1841–1844 pełnił obowiązki naczelnika wojennego gub. krakowskiej, nazwanej wtedy kielecką. Otrzymawszy rangę rzeczywistego radcy stanu, został mianowany w r. 1845 gubernatorem cywilnym gub. radomskiej. W latach 1848–9 za okazaną niezwykłą gorliwość przy zaopatrywaniu armji czynnej na Węgrzech otrzymał podziękowanie cesarskie i dzierżawę, przynoszącą 1200 rubli dochodu rocznie. W r. 1855 został mianowany prezesem dyrekcji Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Warszawie, a w r. 1861 tajnym radcą i członkiem Rady Stanu. Za rządów Wielopolskiego zwolniony z zajmowanych stanowisk, w r. 1863 otrzymał pełną pensję emerytalną. W r. 1838 ożenił się B. z Alojzą Biernacką, córką ministra z r. 1830–1. Umarł w nabytej przez siebie wsi Jurkowice, gubernji radomskiej, dnia 24 VII 1881. Zdecydowany lojalista, wobec zaborcy okazywał nieraz służbistość przekraczającą granice obowiązków Polaka.

Archiwum Skarb. W.: Akta Kom. Emeryt., nr 4733 i 7942; »Czas« 1881, nr 178; »Kurjer Warsz.« 1881, nr 165.

Adam Moraczewski