Donimirski Brochwicz Edward (1844–1907), ziemianin, hodowca, wydawca czasopisma »Gospodarz«, jeden z najbardziej zasłużonych obywateli w Prusach Zachodnich. Urodził się 24 IX w rodzinnym majątku Buchwałd, z ojca Teodora i matki Zofii z Ślaskich. Był ożeniony z Heleną z Wolańskich. W 19. roku życia wstąpił w szeregi powstańcze i w r. 1863 był ciężko ranny w potyczce pod Łęczycą. Studia rolniczo-ekonomiczne ukończył w ówczesnej Akademii Rolniczej w Pruszkowie. W r. 1867 otrzymał od swego ojca zaniedbany majątek Łysomice koło Torunia, obejmujący 1075 ha, i w ciągu 40-letniej pracy doprowadził go do wysokiego poziomu kultury. Jeden z pierwszych zwrócił on uwagę na poważne źródło dochodu, jakie przedstawiać może hodowla zwierząt domowych i gospodarka mleczna. Majątek jego przedstawiał prawdziwą szkołę młodzieży rolniczej, przez którą przeszło z górą 50 praktykantów ze wszystkich trzech zaborów, a jego wieczorne pogadanki z praktykantami cieszyły się szerokim rozgłosem. W dowód wdzięczności grono byłych jego praktykantów ufundowało w r. 1907 na jego cześć marmurowe epitafium w kościele parafialnym w Papowie toruńskim.
Objawem jego dbałości o oświatę ludu i jego postęp w gospodarce rolnej było pismo rolnicze »Gospodarz«, wydawane przez D-go własnym kosztem przez 19 lat (od 15 IX 1871 do 28 VI 1890), w okresie gdy czasopiśmiennictwo polskie fachowo rolnicze jeszcze prawie nie istniało. Wychodziło ono w Toruniu co czwartek w nakładzie 3000 egzemplarzy za cenę 60 fenigów prenumeraty kwartalnej jako »Organ Towarzystw Rolniczych Zachodnio-Pruskich, Kółek Włościańskich Wielkiego Księstwa Poznańskiego i Towarzystwa Rolniczego Księstwa Cieszyńskiego«. Jako źródło »zdrowych rad i praktycznych gospodarskich sposobów« pismo to odegrało ogromną rolę w życiu wsi województw zachodnich. W nawiązaniu do świetnych tradycji tego pisma Pomorskie Towarzystwo Rolnicze przystąpiło 1 I 1938 do wydawania miesięcznego poradnika rolniczego pod nazwą »Gospodarz Pomorski«. D. uczestniczył we wszystkich poczynaniach społeczeństwa polskiego zaboru pruskiego, w szczególności w Prusach Zachodnich. Wielokrotnie był »gospodarzem« dorocznych sejmików gospodarczych w Toruniu, tworzących wówczas ośrodek życia narodowo-społeczno-gospodarczego, był jednym z założycieli Muzeum Polskiego w Toruniu, Towarzystwa Pomocy Naukowej na Prusy Zachodnie, Towarzystwa Naukowego w Toruniu itd. Odmawiał wezwaniom do kandydowania do parlamentu w Berlinie, poświęcając się całkowicie pracy społecznej i gospodarczej. W dniu 10 XII 1906 wybrany patronem Kółek Rolniczych Prus Zachodnich, w niespełna rok później zakończył niespodziewanie żywot 30 VII 1907, umierając nagle w drodze powrotnej z Kudowej do Łysomic. Pochowany w Papowie toruńskim.
Informacje listowne Donimirskiego J. z r. 1938; »Dzien. Pozn.« nr 174, 176, 177 z r. 1907; «Kurier Warsz.« nr 211 z r. 1907; »Pielgrzym« nr 93, Pelplin 1907; »Ziemianin«, P. 1907; »Gospodarz Pomorski« nr 1, Toruń 1938.
Tadeusz Vetulani