INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu
 Edward Kokoszko     

Edward Kokoszko  

 
 
1900-08-24 - 1962-05-12
Biogram został opublikowany w latach 1967-1968 w XIII tomie Polskiego Słownika Biograficznego.

  

 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Kokoszko Edward (1900–1962), artysta malarz, pedagog, organizator życia artystycznego. Ur. 24 VIII we wsi Izdebno w pow. błońskim woj. warszawskiego, syn rolnika Franciszka i Józefy z Włodarczyków. Uczęszczał do Gimnazjum Władysława IV w Warszawie i na Wydział Humanistyczny Wolnej Wszechnicy, słuchając wykładów z zakresu historii sztuki. Studia artystyczne rozpoczął w r. 1917 na wieczornych kursach rysunku i malarstwa warszawskiej Szkoły Rysunkowej u profesorów: Miłosza Kotarbińskiego i Jana Kauzika. Po odbyciu służby wojskowej w l. 1920–1, w czasie której pełnił funkcję kreślarza w Wojskowym Instytucie Geograficznym w Warszawie, podjął studia malarskie u Konrada Krzyżanowskiego w jego prywatnej szkole (1921–2). Temu profesorowi zawdzięczał ugruntowanie swego stosunku do sztuki, oraz duży zasób wiedzy fachowej. W l. 1922–6 K. studiował w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych (SSP) w pracowni malarskiej Tadeusza Pruszkowskiego, uzupełniając studia grafiką u Władysława Skoczylasa, witrażem u Mieczysława Kotarbińskiego, technologią malarstwa u Tadeusza Noskowskiego. Jeszcze jako student rozpoczął pracę w SSP. Na zlecenie Rady Głównej SSP zorganizował bibliotekę i w l. 1924–6 pracował jako bibliotekarz. W r. 1926 wyjechał K. na roczne stypendium do Francji; pobyt ten przedłużył do trzech lat. W r. 1932 otrzymał K. dyplom z malarstwa. W tym czasie pogłębił swoją wiedzę o technikach malarskich, uzupełniając ją znajomością konserwacji i rekonstrukcji malarskiej.

W r. 1928 debiutował K. obrazem Święta Cecylia na I zbiorowej wystawie Stowarzyszenia «Bractwo Św. Łukasza» (był jednym z jego założycieli w r. 1925), urządzonej w Tow. Zachęty Sztuk Pięknych (TZSP) w Warszawie. Brał jeszcze raz udział w wystąpieniu grupy na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu w r. 1929. W r. 1933 odbyła się w TZSP indywidualna wystawa prac K-i (36 obrazów olejnych, przeważnie portretów i pejzaży). Od chwili powstania Instytutu Propagandy Sztuki (IPS) K. brał czynny udział w organizowanych tam Salonach odnosząc szereg sukcesów. I tak r. 1934 przyniósł mu nagrodę Prezydenta m. Warszawy za portret, r. 1935 nagrodę Prezesa Banku Rolnego za krajobraz i r. 1936 nagrodę Prezesa Banku Polskiego za Portret pani Krammowej (1934, Muz. Narod. w W.). W r. 1936 otrzymał K. medal na Dorocznym Salonie TZSP, a w 1937 medal brązowy na Międzynarodowej Wystawie Sztuki i Techniki w Paryżu za kompozycję portretową Monika. Brał udział i w innych wystawach sztuki polskiej za granicą, m. in. w Anglii i Szwajcarii (1938–9). Na przełomie r. 1937/8 odbył podróż po Włoszech.

K. należał do wielu organizacji artystycznych. Był jednym z członków założycieli w r. 1926 Spółdzielni Artystów «Ład», zaś w r. 1934 «Bloku Zawodowego Artystów Plastyków» (w l. 1934–6 był prezesem Zarządu, w r. 1938 prezesem stowarzyszenia). K. był komisarzem i autorem katalogu wystawy «Bloku», zorganizowanej w IPS-ie w r. 1936, a także wystawy pośmiertnej Jacka Mierzejewskiego. W l. 1935–8 związany z miesięcznikiem „Plastyka”, organem «Bloku», publikował na jego łamach artykuły, należał do kolegium redakcyjnego, a w r. 1938 pełnił funkcję redaktora naczelnego. Pracę pedagogiczną podjął K. zaraz po powrocie z Francji, tj. 1 X 1929 r. Prowadził w warszawskiej akademii rysunek wieczorny i wykłady technologii malarskiej. Następnie w l. 1930–8 był asystentem kolejno w pracowniach profesorów: Mieczysława Kotarbińskiego, W. Skoczylasa, Z. Kamińskiego, T. Pruszkowskiego i F. Kowarskiego. W r. 1931 został powołany na profesora malarstwa i rysunku w dziale technik malarskich do Miejskiej Szkoły Sztuk Zdobniczych w Warszawie, gdzie pracował aż do r. 1947.

W czasie okupacji niemieckiej brał czynny udział w konspiracyjnym nauczaniu, kontynuując w miarę możności wykłady dla uczniów Szkoły Sztuk Zdobniczych we własnej pracowni. W r. 1947 powołany został na stanowisko profesora nadzwycz. warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych (ASP), gdzie zorganizował Wydział Konserwacji Malarstwa i został pierwszym jego dziekanem. W l. 1950–2 pełnił funkcję dziekana Wydziału Malarstwa. Na stanowisku profesora pozostał do końca życia. Po wojnie brał K. również czynny udział w życiu artystycznym i organizacyjnym. Współpracował przy tworzeniu Związku Zawodowego Artystów Plastyków (1945), uczestniczył w powstaniu grupy «Powiśle» i występował wraz z nią w r. 1948 w Warszawie i w Łodzi i w 1960 w Warszawie, brał udział we wszystkich wystawach ogólnopolskich i okręgowych, był komisarzem II Ogólnopolskiej Wystawy Plastyki (1951). Na przełomie r. 1954/5 wystąpił z dużą wystawą indywidualną w 25-lecie pracy artystycznej, urządzoną w warszawskiej Zachęcie, a w l. 1960–1 z ekspozycją w 30-lecie pracy artystycznej w Łodzi i następnie, w zmniejszonym zestawie, w Płocku, w Białymstoku i Radomiu. Dwukrotnie miał indywidualne wystawy za granicą: w Sofii (1961) i Pradze czeskiej (1962). Uczestniczył ponadto w wystawach zagranicznych: 50 lat Malarstwa Polskiego w Coventry (1960), przewiezionej do Nancy (1960), i w wystawie Polsk Malery w Oslo (1961). Ostatnia indywidualna ekspozycja, obejmująca głównie krajobrazy z Bułgarii, otwarta została w warszawskiej Kordegardzie w kwietniu 1962 r.

Obrazy K-i posiadają w swych zbiorach: Muz. Narodowe w Warszawie, Muz. Historyczne w Warszawie, Muz. im. L. Wyczółkowskiego w Bydgoszczy oraz warszawskie instytucje: Bank Inwestycyjny, Dom Partii, Inspektorat Min. Obrony Narodowej (MON), za granicą zaś znajdują się w zbiorach prywatnych w Paryżu, Sztokholmie i Los Angelos. K. opublikował wiele artykułów teoretycznych dotyczących rozważań o sztuce i szkolnictwie artystycznym. Są to m. in. O metodę walki artystycznej („Pion” 1934 nr 44), O właściwe drogi wychowania artystycznego („Plastyka” 1938 nr 5/26), Śladami polskiej tradycji szkolnictwa artystycznego („Przegl. Artyst.” 1951 nr 1), Wstęp do katalogu wystawy prac malarskich Edwarda Butrymowicza (W. 1951), Plastyka – próby odnalezienia własnego oblicza („Polityka” 1959 nr 45).

K. związany ze szkołą warszawską lat trzydziestych uprawiał malarstwo portretowe i, głównie po wojnie, pejzażowe. Malował pejzaże o tematyce mazowieckiej, z okolic Żyrardowa, Serocka, Łowicza (Samotna zagroda wiejska, Pierwszy śnieg, Pejzaż z okolic Serocka), a także obrazy przedstawiające Warszawę (Ruiny pałacu Szustra, Stadion Dziesięciolecia, Most Starzyńskiego). Obrazy K-i, utrzymane w konwencji realistycznej, cechuje prostota i bezpretensjonalność tematyki, wrażliwość na kolor oraz gruntowna znajomość techniki malarskiej i rzetelność warsztatu. K. projektował także witraże i polichromie ścienne do wnętrz różnych kościołów. Po wojnie ozdobił Teatr i Dom Kultury w Rzeszowie. Przy współudziale K-i powstał fryz dekoracyjny na IV piętrze Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie. Położył duże zasługi jako pedagog. K. odznaczony był Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem X-lecia Pol. Rzpltej Ludowej. Zmarł 12 V 1962 r. w Warszawie. K. był żonaty dwukrotnie: z małżeństwa z Wandą Nowacką miał syna Jerzego (ur. 1928), który zginął w r. 1944, w powstaniu warszawskim. Z drugą żoną, Janiną Rajkowską (ślub 1942) miał córkę Annę (ur. 1944).

 

W. Enc. Powsz., (PWN); Katalog Wystawy Malarstwa E. K., W. 1962; Sztuka warszawska od średniowiecza do połowy XX w. Katalog wystawy jubileuszowej (Muz. Narod. w W.), W. 1962; – Bołdok S., Pejzaże nadwiślańskie prof. K-i, „Życie i Myśl” 1962 nr 3/4; Bylina M., E. K. Wstęp do Katalogu Wystawy Malarstwa E. K. Białystok, Płock 1961; Dobrowolski T., Nowoczesne malarstwo polskie, Wr.–W.–Kr. 1964 III; Kałużyński Z., Sztuka z własnego okna, „Polityka” 1959 nr 47; Orthwein K., Wstęp do Katalogu Wystawy Prac Malarskich E. K. (30 lecie pracy artystycznej), Ł. 1960; Piwocki K., Historia Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie 1904–1964, Wr.–W.–Kr. 1965 s. 84, 92, 111, 115, 116, 117, 119, 129, 178; Vetulani A., Wstęp do Katalogu Wystawy prac malarskich E. K., W. 1954; Wróblewska D., E. K., W. 1962 (fot.); taż, Wokół pejzażu E. K-i, „Przegl. Artyst.” 1961 nr 3; – „Trybuna Ludu” 1962 nr 134 (nekrolog).

Irena Huml

 
 

Chmura tagów

TAGI

Za pomocą tagów oznaczamy powiązania tematyczne postaci. Pozwalają one eksplorować serwis wg wybranych przez redakcję najważniejszych tematów dla danej postaci.

 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.

Media

 
 
 

Postaci z tego okresu

 

w biogramy.pl

 

Jacek Malczewski

1854-07-14 - 1929-10-08
malarz
 

Władysław Szlengel

1914 - 1943-05-08
poeta
 

Stanisław Dygat

1914-12-05 - 1978-01-29
dramatopisarz
 

Wanda Gertz

1896-04-13 - 1958-11-10
działacz niepodległościowy
 
więcej  

Postaci z tego okresu

 

w ipsb

 

Eustachy Rudziński

1885-09-20 - 1953-08-16
nauczyciel
 

Józef Steinhof

1892-03-19 - 1943-05-20
działacz ruchu ludowego
 

Jan Popowski

1880-08-22 - 1934-12-20
ksiądz
 
więcej  
  Wyślij materiały Wyślij ankietę
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.