INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu
 Egon Kazimierz Krulisz     

Egon Kazimierz Krulisz  

 
 
Biogram został opublikowany w 1970 r. w XV tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Krulisz Egon Kazimierz Franciszek (1895–1936), inżynier elektryk, radiotechnik, podpułkownik W. P. Ur. 7 IV w Sirowicach (Czechy), syn Franciszka, kapitana armii austrowęgierskiej, i Adeli z Łateckich. Po ukończeniu szkoły średniej został z początkiem pierwszej wojny światowej powołany do tej armii, w której przechodził przez różne szczeble wojskowe, najpierw w piechocie, a następnie w łączności, uzyskując stopień podporucznika w r. 1918. W listopadzie t. r. jako podporucznik wstąpił do służby w wojsku polskim i wziął udział w walkach o Lwów i Przemyśl, za co został odznaczony odznaką Orląt i Gwiazdą Przemyską. W tym czasie był dwukrotnie kontuzjowany. W r. 1919 wykładał na kursach dla przyszłych oficerów wojsk łączności, t. r. mianowany porucznikiem, a w r. 1920, jako szef łączności 11 dyw. piechoty, brał udział w bitwie warszawskiej. We wrześniu t. r. mianowany kapitanem, przeszedł do dyspozycji Naczelnego Dowództwa W. P. Następnie został skierowany na studia do Politechniki Lwowskiej, gdzie w r. 1922 otrzymał dyplom inżyniera elektryka. W l. 1922–3 był kierownikiem wydziału technicznego w Centralnych Zakładach Wojskowych Łączności, potem w Obozie Szkolnym Wojsk Łączności, następnie był wykładowcą w Pułku Radiotelegraficznym w Warszawie. W grudniu 1924 r. awansował do stopnia majora. Od lipca 1928 r. był w Wojskowym Instytucie Badań Inżynierii kierownikiem laboratorium radiotechnicznego, w l. 1930–5 wykładowcą Szkoły Podchorążych Inżynierii. W okresie 1930–1 był członkiem Komisji Lamp Katodowych w Radzie Teletechnicznej przy Min. Poczt i Telegrafów. W sierpniu 1935 r. powołany został na stanowisko kierownika wydziału wojskowego w Państwowym Instytucie Telekomunikacyjnym i tam awansował 1 I 1936 r. na podpułkownika.

Równocześnie rozwinął K. intensywną działalność w Stowarzyszeniu Radiotechników Polskich, przekształconym w r. 1929 w Sekcję Radiotechniczną Stowarzyszenia Elektryków Polskich (SEP). Zajmował stanowiska redaktora „Przeglądu Radiotechnicznego” (dod. do „Przeglądu Elektrotechnicznego”) w l. 1924–8, prezesa i wiceprezesa Stowarzyszenia Radiotechników Polskich, które w r. 1929 weszło w skład Stowarzyszenia Elektryków Polskich jako Sekcja Radiotechniczna. Brał czynny udział w pracach Polskiego Komitetu Elektrotechnicznego, m. in. jako stały delegat do Komitetu Studiów i Komitetu Radiokomunikacji Międzynarodowej Komisji Elektrotechnicznej, a także w pracach Centralnej Komisji Normalizacji Elektrotechnicznej jako przewodniczący Komisji Przepisowej Radiotechnicznej. Był też członkiem Tow. Wojskowo-Technicznego, a w l. 1928–30 również członkiem Stowarzyszenia Teletechników Polskich. W r. 1926 został prezesem zarządu powołanego wówczas Polskiego Klubu Radionadawców w Warszawie, a w r. 1933 – prezesem okręgu warszawskiego Polskiego Związku Krótkofalowców. Był członkiem Rady Teletechnicznej przy ministrze poczt i telegrafów.

K. rozwinął także działalność pedagogiczną i naukową. W Wyższej Szkole Budowy Maszyn i Elektrotechniki im. H. Wawelberga i S. Rotwanda w Warszawie wykładał radiotechnikę. Wydał kilka skryptów, m. in. Części konstrukcji radiotechnicznych, oraz opublikował liczne artykuły, zwłaszcza na łamach „Przeglądu Radiotechnicznego” (od r. 1923), „Wiadomości i Prac Instytutu Radiotechnicznego” (T. 1: 1929 z. 2 i T. 2: 1930 z. 6), „Przeglądu Elektrotechnicznego” (1932), „Przeglądu Wojskowo-Technicznego” (1930, T. 13: 1933 nr 4), a także w „Przewodniku po I Ogólnokrajowej Wystawie Radiowej” (W. 1926). Pod redakcją K-a ukazał się w r. 1927 „Poradnik dla radioamatorów”. Uwieńczeniem jego wysiłków naukowych miało być wielotomowe dzieło pt. Zasady radiotechniki, których T. 1 Podstawy teoretyczne ukazały się w r. 1932, T. 2 Lampy elektronowe w r. 1937. Dzieło to stanowi wykład teorii radiotechniki na poziomie akademickim. Ponadto K. był autorem publikacji: Poradnik dla radioamatorów (W. 1927), Radiotechnika (W. 1928, litograf.), Części konstrukcji radiotechnicznych (W. 1928, litograf.). Jako znawca radiotechniki K. był przez wiele lat delegatem Polski na międzynarodowych konferencjach telekomunikacyjnych i niejednokrotnie przewodniczył w podkomisjach fachowych. Wspólnie ze Stefanem Jasińskim uzyskał w r. 1935 patent polski nr 22333 na wynalazek pt. Urządzenie do kontroli i korekcji nastawienia częstotliwości radiostacji o ciągłym zakresie fal, który był praktycznie wykorzystany przez władze wojskowe. K. został odznaczony w r. 1933 Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, a pośmiertnie Złotym Krzyżem Zasługi. Po krótkiej chorobie zmarł 19 IV 1936 r. w Warszawie. Pochowany został na cmentarzu wojskowym na Powązkach. W r. 1939 został wybrany pośmiertnie członkiem honorowym Stowarzyszenia Elektryków Polskich. Żonaty z Anną Henryką z Lisowskich miał synów Jerzego i Macieja i córkę Zuzannę.

 

Roczniki Oficerskie, 1923, 1928, 1932; – Gospodarka elektryczna w Polsce, W. 1930 s. 213, 221, 222, 248, 1080; Historia Stowarzyszenia Elektryków Polskich 1919–1959, W. 1959 s. 281, 292, 358–60 (fot.); Jackowski K., Chlubna karta w rozwoju radiotechniki w Polsce, W. 1926/7 s. 38–9; Księga pamiątkowa pierwszego wspólnego zjazdu SEP i ESČ w Warszawie 1933 r., W. 1934 s. 10, 14, 301; Kwiatkowski M., Studia z historii radiofonii polskiej, W. 1967 s. 9, 11, 14, 55, 56, 61; Najnowsze Dzieje Polski, Materiały i studia z okresu 1914–1939, W. 1966 X 6, 8–35; Spis inżynierów elektryków polskich, W. 1936 s. 29; Urbański B., Informator radiosłuchacza i telewidza, W. 1958 s. 15 (fot.); – Politechnika Warszawska, Program, skład osobowy i plan studiów, 1927/8 s. 179; – Kalendarzyk SEP, W. 1935 s. 9, 12, 24, 27, 73; „Polska Zbrojna” 1936 nr 109, 110; „Przegl. Elektrotechn.” 1926 nr 5, 1939 nr 12 (fot.); „Przegl. Radiotechn.” 1936 nr 9/10 (fot.); „Przegl. Teletechn.” 1936 nr 5 (fot.); „Wiad. Urzędu Patentowego” 1935 nr 11 s. 488; – Centr. Arch. Wojsk: Akta personalne t. 542; – Informacje żony K-a Anny Henryki.

Jerzy Kubiatowski

 

 
 

Powiązane zdjęcia

   
 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.

Media

 
 
 

Postaci z tego okresu

 

w biogramy.pl

 

Jarosław (Leon) Iwaszkiewicz

1894-02-20 - 1980-03-02
pisarz
 

Edward Wittig

1879-09-22 - 1941-03-03
rzeźbiarz
 

Artur Górski

1870-07-02 - 1959-12-07
pisarz
 
więcej  

Postaci z tego okresu

 

w ipsb

 

Edward Dubanowicz

1881-01-06 - 1943-10-18
polityk
 

Antoni Sikorski

1893-06-13 - 1987-11-18
pułkownik WP
 
więcej  
  Wyślij materiały Wyślij ankietę
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.