Faltz Ernest (1779–1855), senator. Służbę publiczną rozpoczął w sądownictwie pruskim w r. 1797, zajmując różne stanowiska w regencji piotrkowskiej, warszawskiej i wreszcie kaliskiej. W Kaliszu zastał go upadek rządów pruskich. Wraz z wielu urzędnikami pruskimi przeszedł do tworzącej się administracji Księstwa Warszawskiego, a potem Królestwa Kongresowego, i pracował kolejno w sądownictwie i Prokuratorii Generalnej. W r. 1820 wszedł do sejmu w charakterze deputowanego z cyrkułu I m. Kalisza. Jako członek izby poselskiej znalazł się w składzie Deputacji Prawodawczej, reprezentując w niej stronnictwo rządowe. Był wybierany następnie do sejmów 1825 i 1830 r. W tym ostatnim brał udział również i po rewolucji listopadowej. Wczesną wiosną wszelako wycofał się z prac sejmowych i wyjechał za granicę, wobec czego w dniu 20 VI 1831 jako nieobecny został skreślony z listy reprezentantów. Niezależnie od pracy publicznej piastował od r. 1828 stanowisko radcy Konsystorza Wyznań Ewangelickich, w r. zaś 1832 został jego prezesem z ramienia wyznania ewangelicko-reformowanego. Po upadku powstania odzyskał względy rządowe. Ich wyrazem była nominacja na członka Rady Stanu w r. 1833 i na członka komisji delimitacyjnej między Królestwem Polskim a Prusami w r. 1835. Z chwilą utworzenia warszawskich departamentów Rządzącego Senatu (1841) został ich członkiem, w r. zaś 1843 prezesem IX departamentu. Na stanowisku tym pozostawał do chwili spensjonowania w lutym r. 1844.
Russkij Biograficzeskij Słowar, litery Fa-Ciaw, s. 18–9, S. Petersburg 1901; Przelaskowski Ryszard, Sejm warszawski roku 1825, W. 1929; Diariusz senatu z roku 1830–1, wydał Stefan Pomarański (Arch. Komisji Historycznej, XIV), Kr. 1930; »Diariusz sejmu z r. 1830–1« wydał Michał Rostworowski, tomy I, II, V, Kr. 1907–11.
Tadeusz Manteuffel