INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu
 Eugeniusz Reczek     

Eugeniusz Reczek  

 
 
Biogram został opublikowany w 1987 r. w XXX tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Reczek Eugeniusz, pseud. F. Filarowski (1916–1971), jezuita, historyk, twórca Instytutu Studiów Kościelnych w Rzymie. Ur. 25 XII (w metryce ur. podano datę zmienioną: 2 I 1917) w Nowym Sączu, w ubogiej rodzinie robotniczej, był synem Wojciecha (zm. 1923) i Florentyny z domu Mirek.

Po ukończeniu miejscowej szkoły powszechnej R. uczył się w Małym Seminarium Misyjnym w Niepokalanowie (1930–3). Od wczesnych lat wykazywał talent organizacyjny i zainteresowania tematyką kościelną; jeszcze przed wstąpieniem do zakonu zainicjował utworzenie stowarzyszenia Milicji Niepokalanej przy kościele Jezuitów Nowym Sączu. W r. 1934 wstąpił do Tow. Jezusowego i po dwuletnim nowicjacie w Albertynie w pow. słonimskim uzupełnił wykształcenie w zakresie szkoły średniej w jezuickim gimnazjum klasycznym w Pińsku, gdzie zdał w r. 1938 maturę. W r. akad. 1938/9 studiował filozofię na jezuickim fakultecie teologicznym w Krakowie. Po wybuchu drugiej wojny światowej przedostał się na Wołyń. Kształcił się na tajnych studiach seminaryjnych i równocześnie pracował w cegielni w Dubnie, a następnie w banku w Równem. Wywieziony we wrześniu 1943 na roboty do Niemiec, zatrudniony został na berlińskim lotnisku przy ładunku broni, a później przez kilka miesięcy był więziony.

Do kraju wrócił R. 14 IX 1945 ze zniszczonym zdrowiem. W l. 1946–50 (z przerwami na leczenie) studiował teologię na jezuickim fakultecie teologicznym «Bobolanum» w Lublinie oraz historię i prawo kanoniczne w KUL. Opublikował w r. 1947 (pod pseud. F. Filarowski) książeczkę pt. Święty Jan Berchmans, patron ministrantów (Kr.). Święcenia kapłańskie otrzymał 16 IV 1950 w Warszawie. Pracował potem jako katecheta kolejno w Warszawie, Łodzi, Zakopanem i Lublinie. W Lublinie był od r. 1956 pierwszym kierownikiem organizowanego przy KUL Ośrodka Archiwów, Bibliotek i Muzeów Kościelnych; czynił wówczas starania o założenie czasopisma „Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne” (zaczęło ukazywać się w r. 1959). W celu nawiązania kontaktów naukowych z zagranicą wyjechał w grudniu 1957 do Rzymu i odbył podróże do Austrii, Hiszpanii, Francji, Belgii, RFN i USA.

W r. 1958 na życzenie kard. Stefana Wyszyńskiego podjął się R. zorganizowania w Rzymie polskiego Instytutu Studiów Kościelnych (ISK), dla którego w r. 1970 uzyskał status instytucji papieskiej. Podstawowym celem ISK było gromadzenie, opracowywanie i udostępnianie badaczom zagranicznych poloników źródłowych, zwłaszcza pochodzących z archiwów watykańskich. Główny zrąb zarówno filmoteki kompletowanej przez R-ka, jak i repertoriów ISK, jest owocem jego własnych kwerend i opracowań. Stworzył przejrzysty system rejestracji oraz inwentaryzacji zbiorów w postaci kartotek repertorium chronologicznego, topograficznego, systematycznego i mikrofilmowego. Pracownie wyposażył w bogaty księgozbiór i nowoczesny sprzęt techniczny. Był jednocześnie redaktorem naczelnym kilku ostatnich tomów (8–11) wydawnictwa „Sacrum Poloniae Millennium”; w t. 10 (Rzym 1964) zamieścił opracowane przez siebie teksty źródłowe pt. „Niewolnictwo Mariańskie. Dwie publikacje polskich jezuitów z roku 1632”. Od r. 1965 redagował dwie serie wydawnicze ISK: „Studia Ecclesiastica” oraz „Wiara i Życie”. Spośród nich kilka opatrzył wstępem. Dorobek niepublikowany stanowią teksty audycji, które R. wygłosił w Radio Watykańskim, kazania i konferencje ascetyczne oraz naukowe, wygłaszane podczas rekolekcji i w czasie regularnych odczytów prowadzonych w ISK. Szerokie kontakty naukowe i duszpasterskie R-ka obrazuje obfita korespondencja zachowana w Archiwum ISK. Jego plany przeniesienia działalności ISK na teren kraju znalazły po części realizację w formie otwartego w r. 1975 w Warszawie Punktu Informacyjnego. R. zmarł 11 II 1971 w Grottaferrata pod Rzymem, pochowany został na rzymskim cmentarzu Campo Verano.

 

Fokciński H., Powstanie i działalność Papieskiego Instytutu Studiów Kościelnych w Rzymie, „Informationes” 1970 s. 7–13; Paluszkiewicz F., Człowiek, który umiał chcieć. Ks. Eugeniusz Reczek (2.1.1917–11.2.1971), w: Przyszli służyć, Rzym 1985 s. 171–8; tenże, Tytan pracy, w: 50 lat Prowincji Wielkopolsko-Mazowieckiej Towarzystwa Jezusowego (1926–1976), Rzym 1976 s. 195–204; – „Biul. Tow. Przyjaciół Teolog. i Filoz. Chrześcijańskiej” 1971 nr 3 s. 45–6; „Przegl. Powsz.” (Londyn) 1971 nr 5 s. 20–21; „Przew. Katol.” 1972 nr 8 s. 60; „Tyg. Powsz.” 1971 nr 29 s. 7; – Arch. Papieskiego Inst. Studiów Kośc. w Rzymie: Materiały dotyczące życia i działalności R-ka.

Krystyna Kuźmak

 
 

Chmura tagów

 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.