INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu
 Feliks Słotwiński (Leliwa-Słotwiński)     

Feliks Słotwiński (Leliwa-Słotwiński)  

 
 
1788-05-18 - 1863-03-09
Biogram został opublikowany w latach 1999-2000 w XXXIX tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Słotwiński (Leliwa-Słotwiński) Feliks, krypt. F.S. (1788–1863), filozof prawa, prawnik, profesor UJ. Ur. 18 V we wsi Borowy (w Tarnowskiem), pochodził z rodziny szlacheckiej, był synem Kazimierza h. Leliwa i Franciszki z Duninów Brzezińskich, bratem Konstantego (zob.).

S. szkołę ukończył w Jaśle w r. 1798, gimnazjum w Tarnowie w r. 1803, następnie studiował filozofię w Akad. Lwow. (do 22 VIII 1805) i prawo w Szkole Głównej Krakowskiej (SGK) w l. 1806–9, w obu uczelniach stykając się z kantystami wykładającymi prawo natury i filozofię: Ignacym Zergollem i Mateuszem Wacławem Voigtem. W l. 1807–9 brał udział w kursach matematyki wyższej i praktycznej, mechaniki oraz astronomii. W październiku 1809, na podstawie zaświadczeń o ukończeniu z wynikiem celującym studiów i kursów, bez stawania do konkursu, został mianowany przez władze Ks. Warsz. profesorem gimnazjalnym w zakresie prawa, moralności i historii w szkołach przygłównych krakowskich i zatrudniony w Liceum św. Anny, gdzie pracował do r. 1811. Podjął wówczas starania w Komisji do Interesów Akademickich o katedrę matematyki elementarnej w SGK, a nawet uzyskał w r. 1810 od Dyrektora Inżynierii Księstwa obietnicę katedry matematyki w warszawskiej Szkole Kadetów; nie otrzymał jednak tych stanowisk mimo pochlebnych opinii (Stanisława Potockiego, Antoniego Radziwiłła, warszawskiego Tow. Przyjaciół Nauk, „Haller Literatur-Zeitung” i „Wiener Literatur-Zeitung”) o jego pracach Rozprawa o metodzie matematycznej w ogólności, a w szczególności o sposobie nauczania matematyki elementarnej (napisana w r. 1810, druk. Kr. 1815) oraz De trissectione cuiuscumque anguli (Kr. 1811). Na podstawie drugiej z nich otrzymał stopień doktora filozofii 8 VI 1811. Po rezygnacji we wrześniu 1810 Józefa Januszewicza z katedry prawa natury i ekonomii politycznej w SGK przed rozpisaniem konkursu na polecenie rektora został S. w maju 1811 zastępcą profesora na Wydz. Prawa.

Dn. 21 X 1811 stanął S. do konkursu na stanowisko profesora; przesłał Izbie Edukacyjnej treść wykładu z prawa natury oraz Programma ekonomiki politycznej wzorowane na dziele J. Sonnenfelsa „Grundsätze der Polizei-Handlungs- und Finanzwissenschaft” (München 1787). W lutym 1812 przedstawił Rozprawę o historii prawa natury i systematach różnych jego pisarzów (Kr. 1812). Idąc za austriackim filozofem prawa F. Zeillerem wprowadził podział na rządowe, naturalne i prywatne prawo natury, ustalając systemy przyrodzonych uprawnień i obowiązków człowieka. Praca ta została oceniona krytycznie tak w Warszawie, jak i w Krakowie; zastrzeżenia budziło zwłaszcza utożsamianie etyki (traktującej o cnotach i ich naturze) z filozofią moralną (zgłębiającą źródła praw i powinności) oraz teza, iż «prawo natury nie z ustaw Boskich objawionych, ale z samego przyrodzenia człowieka, z czystego rozumu wyprowadza zasady matematycznie pewno». Pomimo to 13 II 1812 Tow. Elementarne, uwzględniając replikę S-ego na postawione zarzuty, zleciło powołanie go na katedrę. Dowodząc wyższości kantowskiego «prawa rozumowego» nad «układem ekonomicznym», o którym rozprawiali przeważający dotąd w krakowskiej uczelni zwolennicy fizjokratycznej odmiany prawa natury oraz słuszności tezy o potrzebie oddzielenia prawa od etyki, przedstawiał S. argumenty zaczerpnięte przede wszystkim z przełożonej przezeń pracy F. Zeillera „Prawo natury prywatne przez […] w języku niemieckim napisane” (Kr. 1813). Informując o swych dokonaniach na stanowisku zastępcy profesora, przedstawił zarys wykładów I semestru r. 1811/12, do którego dołączył jako dowód swej pracowitości słowniczek polskich terminów odpowiadających stosowanym przez niemieckich kantystów: Zbiór niektórych wyrazów prawa natury prywatnego z języka niemieckiego na polski przetłumaczonych (Arch. UJ: rkp. S I 316), i informował o planowanych przekładach dzieł z zakresu prawa natury rządowego i ekonomii politycznej. Nadto 28 IX 1812 przedłożył rozprawę O opodatkowaniu. W końcu, decyzją Dyrekcji Edukacji Narodowej Ks. Warsz. z 14 XI 1812 uzyskał patent na profesora katedry prawa natury i ekonomii politycznej po konkursie rozstrzygniętym przez Dozór Szkoły Głównej. Dn. 19 XII 1812 objął obowiązki profesora zwycz., inaugurując kolejny r. akad. Rozprawą o potrzebie, prawnym początku i celu rządów. Napisaną i czytaną w Amfiteatrze Nowodworskim na posiedzeniu publicznym Szkoły Głównej Krakowskiej w dniu 5. października r. 1813 (Kr. 1815). Odtąd w swojej działalności naukowej zajmował się głównie prawem natury.

W r. akad. 1813/14, w którym pełnił obowiązki profesora katedry prawa natury i umiejętności politycznych, S. wdał się w spór z wykładowcą filozofii eksperymentalnej ks. Andrzejem Trzcińskim, autorem pracy „Duch księgi natury przez przyjaciela nauk odcieniony” (Kr. 1813). W odpowiedzi na krytykę S-ego, zawartą w prywatnym liście, Trzciński ogłosił broszurę „Pieczęć na usta lekkowiernych duchów” (Kr. 1814), a S. opublikował list z dn. 19 I 1814 w broszurze pt. Odpowiedź Feliksa Słotwińskiego na danie odprzeczne W.J.X. Andrzeja Trzcińskiego, […] znajdujące się na kar.[cie] 65 w dziełku pod tytułem „Duch księgi natury odcieniony” (Kr. 1814). S. wydał nadto przekład pracy swego profesora M. W. Voigta „Źródła spokojności duszy, które człowiek w swym własnym umyśle znajduje; dla wewnętrznego uspokojenia myślących ludzi…” (Kr. 1814, Wyd. 2, 1845), zaś w r. 1815 ogłosił „Prawa natury rządowe” K. Martiniego i F. Eggera jako kontynuację zapowiadanego pełnego opracowania nauki prawa natury. Od końca 1814 r. łączył obowiązki profesora zwycz. prawa natury i ponownie ekonomii politycznej, z praktyką adwokacką, którą wykonywał przez znaczną część życia, odnosząc duże sukcesy. Dn. 21 XI 1814 otrzymał od Dyrekcji Min. Sprawiedliwości Ks. Warsz. nominację na urząd patrona przy Tryb. Cywilnym I Instancji Dep. Krakowskiego. Na podstawie rozprawy De necessitate praescriptionum in statu civili cum respectu ad ius naturae Romanum et Austriacum (Kr. 1815) S. uzyskał stopień doktora praw (3 V 1815).

W r. 1817 sprzedał S. wieś, którą odziedziczył po rodzicach i kupił kamienicę w Krakowie przy ul. Szerokiej 78. Od r. 1816 był czynnym członkiem Tow. Naukowego Krakowskiego. Oprócz zajęć dydaktycznych (z krótką przerwą w r. 1817, gdy wykłady prowadził w zastępstwie Józef Jankowski) i pracy naukowej S. pełnił wiele funkcji publicznych: w r. 1818 Nadzwyczajne Prawodawcze Zgromadzenie Reprezentantów Rzeczypospolitej Krakowskiej powołało go do komitetu redakcyjnego kodeksów prawa cywilnego, kryminalnego i procedury (zasiadał w nim do r. 1837), na mocy decyzji rektora uniwersytetu został nadto członkiem Dozoru nad Szkołami Początkowymi w mieście Krakowie i jego Okręgu (1820–2) i delegatem uczelni na Zgromadzenie Reprezentantów, w którym zasiadał w l. 1818–33. W l. 1820/1–1822/3 był dziekanem Wydz. Prawa oraz przedstawicielem Zgromadzenia Reprezentantów Rzeczypospolitej Krakowskiej w Wielkiej Radzie UJ, brał udział w pracach nad projektami zmian w strukturze uczelni Głos Feliksa Słotwińskiego… (Kr. 1821); wedle relacji Karola Hubego, poparł w tym czasie, wbrew stanowisku pozostałych członków Senatu UJ, propozycję przyjęcia wydalonych z uczelni warszawskich «hersztów rozruchów»: Ignacego Chrzanowskiego, Ferdynanda Kellera i Michała Dembińskiego. W r. 1819 starał się o urząd sędziego apelacyjnego. Publikował kolejne prace: O istotnych zasadach nauki skarbowej (Kr. 1818) i Prawo narodów naturalne połączone z praktyką państw europejskich (Kr. 1822), dopełniające zapowiadaną całość opracowania prawa natury. Zwłaszcza w drugiej z nich dał wyraz poglądowi, że «bezpieczeństwo osób i własności, tudzież łatwość zaspokajania potrzeb natury ludzkiej i społecznych stosunków są głównym związku obywatelskiego celem, a jego władza ma prawo i obowiązek jego urzeczywistniania». Za prace te car Aleksander I nadał mu tytuł Obrońcy Praw Skarbu i Instytutów Królestwa Polskiego (1822). Za następne publikacje: Prawo natury rządowe stosownie do porządku s.p. K. A. Martiniego, zasad F. Zeillera, a metody F. Eggera (Kr. 1815) i mające największe znaczenie dla etyki Prawo natury prywatne połączone z uwagami nad prawem rzymskim, kodeksem galicyjskim i francuskim, dotąd obowiązującym (Kr. 1825 I–II) oraz Rozprawa o początkach i postępach w nauce prawa natury, tudzież o istotnych różnicach między dawnym i dzisiejszym stanem tej umiejętności (Kr. 1825, czytana 23 V 1825 na posiedzeniu Tow. Naukowego), otrzymał S. pierścień brylantowy od cara Mikołaja I, złoty medal od cesarza Ferdynanda i list pochwalny od króla Prus.

W r. 1827 S. jako delegat uczelni do Zgromadzenia Reprezentantów wraz z K. Hubem i Antonim Szastrem, jako jedyny spośród nich, opowiedział się po stronie mieszczańskiej «partii sądowej», dążącej do obalenia prezesa Senatu Rządzącego Stanisława Wodzickiego i wprowadzenia na jego miejsce prezesa Sądu Apelacyjnego Józefa Nikorowicza. Bliskie mu stronnictwo, posiadające większość w izbie, a dążące, wedle relacji Hubego, do umorzenia toczącego się postępowania w sprawie prokuratora Trybunału I instancji Leona Chwalibogowskiego oraz do złożenia w ręce Nikorowicza zwierzchnictwa nad władzą sądowniczą i administracyjną, przeprowadziło te projekty wbrew stanowisku rezydentów Trzech Dworów, którzy wkrótce unieważnili podjęte decyzje. Sam S. naraził się na sankcje ze strony Uniwersytetu i władz Rzeczypospolitej. Decyzją Kuratora Generalnego Instytutów Naukowych Józefa Załuskiego z 1 IV 1828 został zawieszony w obowiązkach profesora z dn. 2 IV t.r. W opinii z 15 IX t.r., wystawionej przez dziekana Wydz. Teologicznego UJ ks. Mateusza Kozłowskiego, zarzucano S-emu, że fałszywie nazywa swą naukę prawem natury, a poglądy jego są sprzeczne z nauką Kościoła. Senat Rządzący uznał za słuszne wątpliwości co do zgodności tez S-ego z dogmatami katolickimi, ale nie podzielał stanowiska Kuratora w kwestii zastosowania sankcji. Reskryptem z 23 II 1829 dał jednak S-emu dymisję, wprowadzając na katedrę prawa natury i kościelnego (taką nazwę nosiła katedra w l. 1817–32) J. Jankowskiego z Wydz. Filozoficznego. Oprócz S-ego usunął Załuski także profesorów: Augustyna Boduszyńskiego, Sykstusa Lewakowicza i Ignacego Woźniakowskiego. Odpowiedź na postawione przez Kozłowskiego zarzuty umieścił S. w Rozprawie między Ojcem Mateuszem, dominikaninem krakowskim, a F. Słotwińskim […] o dziele pt. Prawo natury prywatne… (Wr. 1829) i w broszurze Vindiciae iuris naturae ab erroneis frivolis et calumniosis obiectionibus Patris Matthaei ordinis praedicatorum monasterii Cracoviensis repurgati (Kr. 1830). S. zaprzeczał jakoby oddzielał prawo od etyki i religii, czynił «Boskie przykazania rzeczą obojętną jako nie mające sankcji», a tym samym usuwał tradycyjne podstawy prawa i odwoływał się do arbitralnej przemocy, kwestionując prawo i rządy Boga na rzecz norm mających źródło wyłącznie w ludzkim rozumie. Dowodził, że jego nauka zachowuje miejsce dla Boga.

Po wybuchu powstania listopadowego, któremu S., wg Szczęsnego Wachholza sprzyjał, studenci domagali się jego powrotu na Uniwersytet. Na podstawie reskryptu Senatu Rządzącego z 18 I 1831 został przywrócony na stanowisko profesora prawa natury i kościelnego, a także został reprezentantem Wydz. Prawa w Senacie UJ. W l. 1833–5 ponownie pełnił funkcję dziekana Wydz. Prawa. W związku ze zmianami organizacyjnymi od następnego r. akad. aż do r. 1848 był profesorem prawa rzymskiego i kościelnego, następnie prawa kościelnego i postępowania sądowego cywilnego austriackiego. Zaprzestał wówczas działalności politycznej, a jego zainteresowania naukowe odeszły od prawa natury. W l. 1834–6 S. redagował pismo „Themis”, w którym zamieszczał niemal wyłącznie własne prace z zakresu prawa cywilnego i karnego, zawierające jednak także uwagi ogólniejsze, jak np. artykuł O celniejszych ustawach wskazujących prawa i obowiązki wzajemne między dziedzicami i włościanami Rzeczypospolitej Krakowskiej i o sposobie postępowania w dochodzeniu tychże praw (Kr. 1836). Stawiał tu m.in. tezę, zakorzenioną w tradycji liberalnej, o prawach włościan do «życia umysłowego i moralnego», jak i nabywania na własność rzeczy, a następnie swobodnego dysponowania nimi. Z czasem, przechodząc na pozycje bardziej konserwatywne wyrażał S. dezaprobatę dla reform włościańskich (O stanie prawnym włościan okręgu krakowskiego, Kr. 1850). Na przełomie l. trzydziestych i czterdziestych opublikował w Krakowie kilka rozpraw z zakresu prawa kościelnego i austriackiego: De immunitate ecclesiastica, brevis disceptatio (Kr. 1833), Institutiones iuris ecclesiastici in usum auditorum methode scientifica adornatae (Kr. 1839–40 I–III), Rys postępowania cywilnego w sądach Wolnego M. Krakowa, porównany z postępowaniem cywilnem w sądach galicyjskich (Kr. 1844) i wygłaszane na posiedzeniach Tow. Naukowego O jurysdykcji cywilnej zewnętrznej (Kr. 1838) i O jurysdykcji karnej zewnętrznej (Kr. 1838), a także zbiór „Ustawodawstwo Rzeczypospolitej Krakowskiej od chwili utworzenia jej politycznego bytu to jest od r. 1815 aż do r. 1836” (Kr. 1836). W r. 1849 brał w Wiedniu udział w pracach komitetu do spraw terminologii prawnej dla narodowości słowiańskich, a w r. 1850, po pożarze Krakowa, był członkiem delegacji właścicieli spalonych domów wysłanej do rządu w sprawie udzielenia pożyczki. Po raz trzeci był dziekanem Wydz. Prawa UJ w r. akad. 1850/1. Kontynuował zainteresowania cywilistyczne (O zaletach instytucji hipotecznej w mieście Krakowie, Kr. 1850, O stanie prawnym włościan okręgu krakowskiego, a zarazem o prawach dziedziców wynikających z najwyższych postanowień, znoszących pańszczyznę i różne daniny włościańskie, Kr. 1851), z czasem jednak coraz wyraźniej koncentrował się na badaniach z zakresu prawa kościelnego; w rozprawie Uwagi nad sektą Rongego i Czerskiego, dwóch byłych kapłanów rzymskokatolickich, odniesione do charakterów istotnych, znamionujących boską objawioną religią (Kr. 1850) akcentował niesprzeczność religii katolickiej ze «zdrowym rozumem», który uznać winien «dogmaty jako prawdy wyższe nad rozum, onemu bynajmniej nie przeciwne», a dlań pomocne, bo pozwalające mu ustrzec się od różnych błędów.

Pod koniec życia S., mianowany radcą cesarskim i obdarowany Orderem św. Stanisława III kl., honorowany w pięćdziesiątą rocznicę pracy naukowej, już jako profesor emerytowany prawa kościelnego (wykłady uniwersyteckie prowadził do r. 1858), publikował prace poświęcone wyłącznie problematyce dziejów Kościoła oraz historii i wykładni konkordatów; z tego okresu pochodzą Dzieje Powszechnego Soboru Trydenckiego (Kr. 1857), w których podkreślał, że ustawy świeckie nie mogą ubliżać «postanowieniom dogmatycznym i moralnym» najwyższej władzy kościelnej. Na przełomie l. pięćdziesiątych i sześćdziesiątych wydał S. w Krakowie jeszcze trzy prace: Wykład naukowy konkordatu między J. Świąt. Piusem X i J. C. M. Najjaśn. Franciszkiem Józefem I ces. Austrii d. 18 sierpnia 1855 r. w Wiedniu zawartego… (Kr. 1858), O początku i przedmiocie konkordatów z powołaniem ustaw zabezpieczających w Polsce całość religii katolicko-apostolsko-rzymskiej i wolność innych wyznań chrześcijańskich (Kr. 1858) oraz Obalenie zasad febronianizmu w prawie kanonicznym w austriackim państwie przez drugi artykuł konkordatu między Jego Świątobliwością Piusem IX a Najjaśniejszym Cesarzem Franciszkiem Józefem zawartego (Kr. 1860). S. wprowadzał do myślenia prawniczego w UJ kantyzm, a polemizując ze zwolennikami fizjokratycznej szkoły prawa natury znajdował także przeciwników wśród wyznawców klasycznych tradycji, zwłaszcza stoickich i chrześcijańskich (Trzciński i Kozłowski), kładących akcent na fundament biologiczny («przyrodnicze skłonności») albo rolę Objawienia, dostarczającego człowiekowi treść norm moralnoprawnych. S., który w wielkiej mierze przyczynił się też do rozwoju refleksji nad prawem narodów w polskiej myśli prawniczej, hołdował zrazu poglądom liberalnym, z czasem coraz wyraźniej przejmował poglądy swych politycznych oponentów, porzucając nie tylko bliską mu uprzednio opcję febroniańską, ale także osłabiając orientację kantowską na rzecz tradycji augustiańskich. Zmarł 9 III 1863 w Krakowie, pochowany został na cmentarzu Rakowickim (kw. 6).

S. był dwukrotnie żonaty. Z pierwszego małżeństwa (28 VI 1814) z Zofią Reinheim (ok. 1792 – 22 I 1822), córką konsyliarza Karola de Klum Reinheima i Anny z Rakowskich, miał pięć córek: Leonię (ur. i zm. 1815), Aleksandrę (ur. 1816), od r. 1833 zamężną za Antonim Lipczyńskim (zob.), Teodozję Dorotę Teresę (ur. 1818), zamężną za Starzyckim, Emilię (1819–1843), niezamężną, i Anielę Franciszkę Ludwikę (1821–1822). Z drugiego małżeństwa (1 VII 1823) z Teofilą Romer (ok. 1793–1867), córką Antoniego i Rozalii z Oraczewskich, miał S. czworo dzieci: Rozalię (ur. 1824), zamężną za Henrykiem Romerem (dziadkowie Eugeniusza i Jana Romerów, zob.)Antoniego Kazimierza Urbana (ur. 1825), Wiktora (1834–1903) i Franciszkę (ur. zapewne ok. 1828), zamężną za Tadeuszem Hubickim.

 

Bibliogr. filozofii pol., I; Bibliogr. historii Pol. XIX w., I, II cz. 1, 4, vol. 2; Estreicher w. XIX; Nowy Korbut, VI cz. 1 (bibliogr.), cz. 2; Enc. Org. (tu dzień ur. 17 V); Filoz. w Pol. Słown. (bibliogr.); Jedynak S., Etyka w Polsce. Słownik pisarzy, Wr. 1986 (bibliogr.); Słownik biograficzny adwokatów polskich, W. 1983 I; Słownik pseudonimów pisarzy polskich XV w. – 1970 r., Wr. 1996 IV; Grodziska-Ożóg K., Cmentarz Rakowicki w Krakowie, Kr. 1983; – Dutkowa R., Uniwersytet Jagielloński w czasach Księstwa Warszawskiego. Szkoła Główna Krakowska w latach 1809–1814, Wr. 1965; Bieniarzówna J., Małecki J., Dzieje Krakowa. Kraków w latach 1796–1918, Kr. 1979; Marchwiński A., Poglądy filozoficzno-prawne Hieronima Stroynowskiego, W. 1930; Meciszewski H., Historia Rzeczypospolitej Krakowskiej. Epoka czasu od miesiąca maja 1815 do listopada 1846 roku, Kr. 1851; Opałek K., U schyłku prawa natury. Feliks Słotwiński (1788–1863), w: Studia z dziejów Wydziału Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, Pod red. M. Patkaniowskiego, „Zesz. Nauk. UJ. Prace Prawnicze” Z. 18: 1964 s. 79–102, 135–8; Pawlak W., Przyczynek do postępowych tradycji polskiej nauki prawa narodów (Feliks Słotwiński), „Państwo i Prawo” 1953 nr 11 s. 683–95; tenże, Twórczość Feliksa Słotwińskiego na tle polskiej nauki prawa narodów końca XVIII i początku XIX stulecia, „Spraw. Wrocł. Tow. Nauk.” T. 4: 1949 z. 2 [druk.] 1952; Ręgorowicz L., Szkolnictwo Wolnego Miasta Krakowa w dobie kuratorii Józefa hr. Załuskiego, W.–Lw. 1930; Sieniuc I. D., Szkoła Główna Krakowska w dobie Księstwa Warszawskiego, „Roczn. Krak.” T. 33: 1954 z. 2; Sobociński W., Historia ustroju i prawa Księstwa Warszawskiego, Tor. 1964; Stetkiewicz S., Rzeczpospolita Krakowska w dobie powstania listopadowego, Kr. 1912; Straszewski M., Dzieje filozoficznej myśli polskiej w okresie porozbiorowym, Kr. 1912 I; Studia z dziejów młodzieży Uniwersytetu Krakowskiego od Oświecenia do połowy XX wieku, Kr. 1964; Wachholz S., Rzeczpospolita Krakowska. Okres od 1815 do 1830 r., W. 1957; – Hechel F., Człowiek nauki taki jakim był, Kr. 1939 II 76; Korespondencja Metternicha w sprawie Uniwersytetu Krakowskiego 1820–1829, Oprac. W. Bobkowska, Kr. 1935; Rzeczpospolita Krakowska 1815–1846. Wybór źródeł, Oprac. J. Bieniarzówna, Wr. 1951; Tessarczyk A., Rzeczpospolita Krakowska Wolna, Niepodległa i ściśle Neutralna […] (1815–1846), Kr. 1863–70; Wawel-Louis J., Urywki z dziejów i życia mieszkańców Krakowa, Kr. 1977; – Arch. UJ: S I 310, 314, 315, 316, S II 801, 803, 804; – Informacje Lecha Tomasza Jabłońskiego z Łomianek.

Bogdan Szlachta

 

 

Powyższy tekst różni się w pewnych szczegółach od biogramu opublikowanego pierwotnie w Polskim Słowniku Biograficznym. Jest to tekst zaktualizowany, uwzględniający opublikowane w późniejszych tomach PSB poprawki i uzupełnienia.  

 

 
 

Chmura tagów

 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.